Vitaulium: Hofwyck en Spaansche Wijsheit | Page 7

aen den Hemel toe? Wat maeckt een blinderick[4] in
winckelen en hoecken, Daer 't voor een Arentsoogh is duyster om te
soecken? Wat vind Tiresias[5] daer Argus[6] is van noo?
Noch waeg' ick 't evenwel: een vryer al te bloo Besliep noyt schoone
vrouw; die 't gunstigh uyr liet deurgaen Als sy wel willen souw, moet
naemaels voor de deur staen: "Mijn vrind! ick ken u niet, goen avond
en goe nacht, Ghy hebt het luck versuymt dat u heeft toegelacht". Dien
de Fortuyn verschijnt, die grijpse by de vlechten; Voor isser vatten aen,
't is naemaels niet te rechten Soo ghyse glippen laet; want achter isse
kael, Daer heeftse tuyt[7] noch haer; dies, vryers altemael! Past op het
vinck-slagh wel, en laet geen tijd verlooren. So een geluckigh uyr u
heden werd gebooren, So wacht tot morgen niet; wanneer het visje bijt,
So slaet den[8] hengelaer, of anders is hy 't quijt.
Soo waegh ick dan uw naem, die soo langh sonder naem staet, Men
oordeel of men dus het nut en 't soet te saem raedt:
Een halve kap, een lap van pluys of van fluweel Bedeckt voor locht en
kouw het teere Vrouwen-scheel[9] Van 't voorhooft tot de kruyn, en
wie kan sich beroemen, Dat hy die kap, die lap, met sijnen naem kan
noemen? Nochtans krijght hy een naem waer aen hem yeder kent, En
echter yeder seyt: "Ick weet niet wat je bent". Dit is u bey gemeyn; dies
segh ick sonder wachten (Men magh het nemen aen of vryelick
verachten):
Die op het uytterlick alleen sijn oogen wend, Vind tusschen u meer
scheels[10] als tusschen Koe en End; Maer soo men meer op reen als
nae 't fatsoen en stof kijck, Sijt ghy JE-NE-SCAY-QUOY van het
Kasteel van HOFWIJCK.
Noten:

[1] er [2] In zijn Voorhout, [3] Voor verde, ver. [4] blinde (verg.
dommerik). [5] De blinde waarzegger. [6] De honderdoogige wachter.
[7] haarvlecht. [8] de. [9] hoofd, schedel. [10] verschils.

II.
DE SCHOU-BURGH VAN HOFWIJCK.
Die u een SCHOU-BURGH sey, sou die sich al vertasten? Of sou het
dorre bosch der averechte[1] masten, Het machtigh Amsterdam, de
geldsack van Euroop, Niet lijden, dat men u met sulcken naem hier
doop? Nochtans soo kunt ghy 't sijn met wel-gegronde reden, Het spijte,
soo het wil, die groote Stadt der steden; Haer SCHOU-BURGH heb de
naem of heel of hallif wel, En dien' haer, om te sien een bly of treurigh
Spel; Maer die uw Burgh beklimt tot boven op den solder, Schouwt
steden daer van daen, en menign dorp en polder, Jae, schouwt op zijn
gemack den halven wereldkloot, Daer yder speelt sijn Rol, hy sij of
kleyn of groot.
Noot:
[1] Omgekeerde.

III.
DE KIIK-IN-DE-POT VAN VOORBURG.
So Voorburg, door de nood of door de gunst van Heeren, Sich eens
sagh in een Stadt met wall' en muyr verkeeren, En bracht haer Vestingh
uyt tot om dijns Heeren Slot, Was HOFWIJCK het kasteel, en Ghy
KIIK-IN-DE-POT.
J. WESTERBAEN.

OP 'T HOFWIJCK
VAN DEN EDELEN EN GEESTIGEN HEER VAN ZUYLICHEM,
&c.
Siet hier den rechten Hof, daer buyten 's Hofs geruchten De Wijsheyt
leest haer bladt, de Ruste pluckt haer vruchten: Een schoon, een lustigh
bladt, een welgesohildert bladt, Als Huygens in het gras en onder d'
eycken sadt. Daer Huygens buyten 't Hof sijn Hof-tent heeft geslaegen,
En queecksel en geboomt stelt boven 's Graven-Haegen. Maer een
dinck vraeg' ick noch, en vraeg' het met verlof: Hoe kan het Hofwijck
sijn, is Hofwijck in den Hof?
BOXHORN.

AEN DEN HEER VAN ZUYLICHEM,
OP ZIJN HOFWIJCKSCH GEDICHT.
Door-wijse Hovelingh, van veel' door nijdt bestreden, Van meer om
strijdt geroemt! die midden in het slick Houdt beyde voeten droogh, en
uw' genegenheden Noyt hinght aen ydelheit van 's werelts oogen-blick;
Die nu en dan van 't Hof u laet nae Voorburgh voeren, En daer
bekommeringh, beslommeringh ontwijckt, En daer uws selven sijt, een
Heerschap by de Boeren, En daer u landt, u Hof, u rijck eens
over-kijckt;-- U steene Hof-wijck wijckt voor sommige gebouwen, In
grootheyt, kostlickheyt, doch niet in cierlickheyt; Maer nu gy door u
pen door-kunstigh hebt ontvouwen, Hoe all' de werelts doen daer voor
uw ooghen leyt, Mag 't steenen Hof-wijck wel voor and're 't vaentje
strijcken, Maer voor 't papiere, 't welck is onwaerderelijck, Is 't reden
dat het all' eerbiedighlijcken wijck'. Noch 't steenen Hofwijck, noch het
sterckste huys van allen, 't Welck oyt is opgebouwt door Menschelicke
hand, En sal altijdt bestaen; maer noyt en sal vervallen Dit HOFWIJCK,
opgebouwt, mijn Heer! door u verstandt[1].
HENRICUS BRUNO.

Noot:
[1] Vernuft.

HOFWIJCK.
De groote webb' is af, en 't Hof genoegh beschreven: Eens moet het
Hofwijck zijn. Wie kent den draed van 't leven, Hoe kort hy is, hoe taey?
de snaer die heldste[1] luidt, Scheidt d' eerste menighmael