Vijf weken in een luchtballon | Page 8

zij waren midden in het
Maanland; daar verzamelden zij kostbare documenten over de zeden,
regeering, godsdienst en plantengroei van het land; vervolgens richtten
zij hun weg naar het eerste der groote meren, het meer Tanganayika,
gelegen tusschen 3° en 8° zuiderbreedte; zij kwamen er den 14den
Februari 1858 aan en bezochten de verschillende volksstammen aan de

oevers, voor het grootste deel menscheneters.
Zij vertrokken den 26sten Mei en kwamen den 20sten Juni te Kazeh
terug. Daar bleef Burton, uitgeput, verscheidene maanden ziek;
gedurende dien tijd deed Speke een tocht naar het noorden van meer
dan 300 mijlen ver, tot aan het meer Oukéréoué, dat hij den 3den
Augustus zag, maar hij kon er slechts het begin van zien op 2° 30'
breedte.
Hij was den 25sten Augustus te Kazeh terug en hernam met Burton den
weg naar Zanzibar, dat zij in Maart van het volgende jaar wederzagen.
Deze twee onverschrokken reizigers kwamen toen in Engeland terug,
en het Aardrijkskundige genootschap te Parijs kende hun zijn
jaarlijkschen prijs toe.
Doctor Ferguson merkte zorgvuldig op, dat zij noch den 2den graad
zuiderbreedte noch den 29sten graad oosterlengte hadden overschreden.
Hij moest dus de onderzoekingen van Burton en Speke verbinden met
die van doctor Barth; dat is, hij moest eene uitgestrektheid lands van
meer dan twaalf graden doorkruisen.

V.
Droomen van Kennedy.--Lidwoorden en voornaamwoorden in het
meervoud.--Vleierijen van Dick.--Wandeling over de kaart van
Afrika.--Wat er tusschen de twee punten van den passer
blijft.--Hedendaagsche tochten.--Speke en Grant.--Krapf, de Decken,
de Heuglin.
Doctor Ferguson verhaastte zeer de toebereidselen tot zijn vertrek; hij
bestuurde zelf het vervaardigen van zijn luchtballon, volgens zekere
wijzigingen, waarover hij het stilzwijgen bewaarde.
Reeds sedert lang had hij zich op het Arabisch en verschillende
Mandingsche tongvallen toegelegd; dank zijn aanleg voor de kennis
van vele talen maakte hij snelle vorderingen.

Onderwijl verliet zijn vriend de jager hem geen oogenblik; hij vreesde
zonder twijfel dat de doctor zou opstijgen zonder iets te zeggen; hij
hield daarover tot Samuel Ferguson verschillende redeneeringen, die
den laatste niet overtuigden, en smeekte hem op hartroerenden toon van
zijn voornemen af te zien, maar te vergeefs. Dick voelde dat hij in dit
opzicht niets op hem vermocht.
De arme Schot was wezenlijk te beklagen; hij beschouwde het blauwe
gewelf des hemels niet meer zonder eene sombere vrees; hij droomde
alle nachten, dat hij van eene onmetelijke hoogte nederviel.
Wij moeten er bijvoegen dat hij, gedurende deze verschrikkelijke
droomen eens of tweemaal uit zijn bed viel. Zijne eerste zorg was, aan
Ferguson eene erge kneuzing aan het hoofd te laten zien. En echter
zeide hij, het was slechts drie voet hoog, niet meer, en dan zulk een buil!
Deze redeneering, vol zwaarmoedigheid, bewoog den doctor
niet.--"Wij zullen niet vallen."--"Maar, als wij vallen?"--"Wij zullen
niet vallen."--Dit was klaar, en Kennedy had niets te antwoorden.
Wat Dick bijzonder verbitterde, was dat de doctor hem toescheen zijn
persoon geheel te verloochenen; hij beschouwde hem, Kennedy,
onherroepelijk als den man, die zijn metgezel op de luchtreis zou
worden. Dit was aan geen twijfel onderhevig. Samuel maakte een
onverdraaglijk misbruik van het meervoudige voornaamwoord van den
eersten persoon.
"Wij vorderen.... wij zullen gereed zijn den.... wij zullen vertrekken
den ...."
"Onze ballon.... ons schuitje.... ons onderzoek.
"Onze toebereidselen.... onze ontdekkingen.... onze opstijging."
Dick huiverde er van, hoewel besloten om niet te vertrekken; maar hij
wilde zijn vriend niet te zeer tegenstreven. Laat ons zelfs bekennen, dat
hij in stilte eenige uitgezochte kleederen en zijne beste jachtgeweren
van Edinburg had laten komen.

Eens, nadat hij erkend had, dat men met een ongehoord geluk eene
kans op duizend had om goed te slagen, veinsde hij aan de wenschen
van den doctor toe te geven; maar, om de reis uit te stellen, zocht hij de
meest verschillende uitvluchten. Hij sprak over het nut en de goede
gelegenheid van den tocht.... Was die ontdekking van de bronnen van
den Nijl wezenlijk noodzakelijk?.... Zou men werkelijk voor het heil
der menschheid gearbeid hebben?.... Als, per slot van rekening, de
volksstammen van Afrika beschaafd waren, zouden zij daarom
gelukkiger zijn?.... Was men, overigens, zeker dat de beschaving niet
eerder daar was dan in Europa?--"Misschien"--"En kon men nog niet
wachten?.... Het doortrekken van Afrika zou zeker eens plaats hebben,
maar op eene minder gewaagde manier.... Binnen eene maand, zes
maanden, voor het einde van een jaar zou er zonder twijfel wel een of
andere onderzoeker komen."
Dit alles bracht juist het tegenovergestelde te weeg van wat hij zich
daarmede had voorgesteld en de doctor sidderde van ongeduld.
"Wilt gij dan, ongelukkige Dick, wilt gij dan, valsche vriend, dat een
ander van dezen roem voordeel trekt? Moet ik dan mijn verleden
schande aandoen? moet ik voor hinderpalen terugdeizen, die inderdaad
niets beteekenen? moet ik door eene lage aarzeling beloonen wat het
engelsche gouvernement en het Koninklijk genootschap van Londen
voor mij hebben gedaan?"