Tri Noveloj | Page 5

saume malsupren lau la ravino, saltante de roko al roko,
plenigante la valeton je babilumaj murmuradoj. Li sukcesis tamen
suprengrimpaci lau ties bordoj, antauenpenigante tra densajoj de betulo,

sasafraso kaj hamamelido, foje stumblante au implikigante en la
sovagaj vitoj spiraligintaj siajn buklojn au cirojn de arbo al arbo kaj
etendintaj kvazauan kaptoreton lau lia irvojo.
Tempofine li atingis la lokon kie antaue la ravino eniris la klifojn en la
direkto al la amfiteatro sed restis tie neniaj indikajoj pri tia malfermajo.
La rokoj estigis altan nepenetreblan muron super kiu la kaskado alvenis
falante en tavolo da pluma saumo, trafante malsupre largan profundan
basenon nigrigitan per la ombroj de la cirkauanta arbaro. Ci-tie tial
necesis ke Ripo haltu. Denove li alvokis voce kaj fajfe sian hundon.
Respondis al li nur la grakado de aro da senokupaj korvoj, distrigante
alte en la aero super seka arbo apudstaranta sunan klifegrandon kaj kiuj,
sekuraj en sia altejo, sajnis malsuprenrigardi kaj primoki la konfuzon
de la malbonsanca viro.
Kion fari? La mateno forpasadis kaj Ripo ege malsatis car mankis al li
iu ajn matenmango. Li malgojigis pro la perdo de hundo kaj pafilo. Li
timegis renkonti sian edzinon. Sed ne decas ke homo malsatmortu en la
montaro. Li skuis la kapon, sursultrigis la rustan armilon kaj,
korsuferante pro geno kaj anksieco, ekhejmeniris.
Dum li alproksimigis la vilagon li renkontis plurajn homojn sed rekonis
neniajn. Tio lin surprizis car li opiniis koni ciujn tiuregionanojn. Cetere,
ili vestigis malsammode kiel lia kutimo. Ciuj lin fiksrigardis reciproke
surprizite kaj senescepte frotis la mentonon lin ekvidinte. La konstanta
ripetado de la gesto instigis Ripon senatente gin imiti, post kio li
ekkonsciis, mirindege, ke lia barbo aktuale plilongigis je unu piedo.
Nun li jam eniris la antaukvartalojn de la vilago. Aro da strangaj
geknaboj lin postkuris, kriegante primokante, indikante perfingre lian
grizan barbon. Aldone la hundoj, neniun el kiuj li identigis kiel antauan
konatajon, postbojis lin dum li preterpasis. La vilago mem sangigintis.
Gi estis pli granda kaj pli dense enlogata. Aperis logdomvicoj kiujn li
neniam antaue vidis. Malaperintis aliaj domoj kiujn antaue li frekventis.
Super la pordoj estis skribitaj strangaj nomoj. Ce la fenestroj
elmontrigis strangaj vizagoj. Cio strangis.
Sian menson li nun malfidis. Li komencis dubi cu li kaj la cirkauanta

mondo ne estas sorcitaj. Certe tiu-ci estas lia denaska vilago kiun li
forlasis nur hierau. Jen elstaras Katskila Montaro. Jen mezdistance
preterfluas la argenta Hudsono. Jen situas ciu monteto, ciu valeto
precize same kiel ciam antaue. Ripo ege perpleksigis. "Tiu
hierauvespera flakono," li pensis, "malfelice konfuzis mian
kompatindan kapon!"
Nur iom malfacile li trovis la vojon alirantan lian propran domon kiun
li alproksimigis kun silenta miro, atendante ciun momenton audi la
stridan vocon de Sinjorino Van-Vinklo. Li ekkonsciis ke la domo ege
malkomponigis: la tegmento enfalis; la fenestroj disigis; la pordoj
discarnirigis. Duongrade malsatmortinta hundo aspektanta iom kiel
Lupo kauracis proksime al gi. Ripo alvokis la beston launome, sed tiu
knaris, vidigis la dentojn kaj foriris. Efektive tio estis malafablega
ofendo. "Ec mia hundo," suspiris la malbonsanca Ripo, "min forgesis!"
Li eniris la domon, kiun, verdire, Sinjorino Van-Vinklo ciam antaue
enbonordigis. Gi estis malplena, mizera, versajne forlasita. Tiu
dezerteco venkis ciujn geedzajn timojn liajn. Laute li alvokis siajn
edzinon kaj infanojn. Dummomente lia voco sonigis la solecajn
cambrojn. Tiam denove cio silentis.
Haste li eliris la domon kaj ege rapide survojigis en la direkto al sia
antaua distrigejo, la vilaga gastejo. Ankau tiu malestis. Anstatauis gin
disfalema ligna konstruajego kun gapantaj fenestregoj el kiuj kelkaj
estis rompitaj kaj riparitaj per malnovaj capeloj kaj subjupoj. Super la
pordo estis pentritaj la vortoj: "Unio-Hotelo, de Jonatono Dolitlo".
Anstatau la arbego antaue ombradinta la antikvan trankvilan
Nederlandan gastejeton nun elstaris tie alta nuda stango suprekronita de
iu similanta rugan dormcapon kaj malsuprenpendante de kiu flirtadis
flago sur kiu estis desegnita malkutima kunigajo da steloj kaj strioj. Tio
cio strangis kaj malkompreneblis.
Sur la signo tamen li rekonis la rubenrugan vizagon de Rego Georgo
sub kiu li tiel ofte antaue fumis trankviligan pipon. Sed ec tiu-ci
kurioze metamorfozigintis. La rugan mantelon anstatauis blu- kaj
camkolorajo. Ne sceptron sed glavon retenis la mano. Deklivangulan
capelon portis la kapo. Sube, pentrite en grandaj literoj, aperis la nomo:

GENERALO VASINGTONO.
Laukutime cirkau la pordo homamaso kunpremigis sed Ripo rekonis
nenian vizagon. Sajne la karaktero mem de la homoj sangigis. Gi havis
aktivan, okupatan, disputeman kvaliton anstatau la kutimaj flegmo kaj
dormema trankvilo. Vane li sercis la sagan Nikolaon Vederon, kun lia
larga vizago, duobla mentono kaj bela longa pipo, eligantan ne
sencelajn diskursojn sed tabakajn fumnubojn. Vane li sercis
Van-Bumelon, la lernejestron, dise informantan pri la enhavajo de
malnovega jurnalo. Anstataue maldika galulo, kun posoj plenigitaj je
flugfolioj, bombastadis fervore pri civitanrajtoj, elektoj, kongresanoj,
libereco, Bunker-Monteto, herooj de sepdek ses kaj aliaj vortoj kiuj
konsistigis por la mistifikita Sinjoro Van-Vinklo nepre Babelan
jargonon.
La aspekto de Ripo,