Tri Noveloj | Page 8

nigra vualo. Kiam la deputitoj revenis sen klarigo au ec
sen esti kuraginta peti klarigon, si, kun la trankvila energio de sia
karaktero, decidigis forpeli la strangan nubon sajnantan amasigi cirkau
S-ro Hupero en ciu momento pli malhele ol antaue. Kiel lia promesita
edzino si rajtis ekscii kion kasas la nigra vualo. Okaze de la unua vizito
de la pastoro tial si malfermis la temon kun senpera simpleco kiu
plifaciligis la taskon kaj por li kaj por si. Post kiam li sidigis, si fiksis
sian rigardon konstante sur la vualon sed neniel perceptis en gi la
timigan malgojon tiom miregigintan la pregejanaron. Gi estis ordinara
duobla krepfaldajo pendanta ekde lia frunto gis la buso kaj iom
moviganta lau lia spiradritmo.
"Ne," si diris plenvoce kaj ridetante, "enestas tiun krepopecon nenio
terura, krom tio ke gi kasas vizagon kiun ciam placas al mi rigardi.
Venu, bonsinjoro, permesu ke la suno ekbrilu de malantau la nubo.
Unue, formetu vian nigran vualon. Tiam diru al mi kial vi gin
surmetis."
La rideto de S-ro Hupero briletis malklare.
"Alvenos la horo," li diris, "kiam ciuj ni forjetos niajn vualojn. Bonvolu
ne malaprobu, tre kara amikino, ke gis tiam mi daure surportu tiun-ci
krepopecon."
"Ankau viaj vortoj konsistigas misteron" respondis la juna fraulino.

"Almenau formetu la vualon de antau ili."
"Elizabeto, tion mi faros," li diris, "gis la limo rajtigita de mia juro.
Eksciu, tial, ke ci-tiu vualo estas signo kaj simbolo, kaj estas mia devo
gin surporti ciam, kaj en helo kaj en malhelo, kaj en soleco kaj antau la
rigardo de homamasoj, kaj kun fremduloj kaj kun konataj geamikoj.
Nenia vivanta okulo vidos gin fortirigi. Necesas ke tiu-ci morna sirmilo
apartigu min disde la mondo. Ec vi, Elizabeto, neniam rajtos eniri
malantau gi."
"Kiu malfeliciga aflikto surfalis vin," si petis serioze, "por ke vi tial gis
ciam malheligu viajn okulojn?"
"Se gi estas simbolo pri lamentado," respondis S-ro Hupero, "mi havas,
sendube same kiel la plejmulto el homoj, malgojojn sufice malhelajn
por rajtigi ke nigra vualo reprezentu ilin."
"Sed kio okazos se la mondo ne konsentos kredi ke viaj malgojoj
devenas el senkulpa fonto?" insistis Elizabeto. "Kvankam vi estas
amata kaj respektata, povus estigi oniflustrajoj proponantaj ke vi kasas
vian vizagon pro konscio pri sekreta pekado. Honore al via sankta
posteno, forigu tian skandalajon!"
Siaj vangoj rugigis dum si aludis la naturon de la onidirajoj jam
cirkauirantaj en la vilago. Sed la mildeco de S-ro Hupero ne lin forlasis.
Li ec ridetis denovegi estis tiu sama malfelica rideto havanta ciam la
aspekton de malklara lumbrileto elvenanta la malantauvualan malhelon.
"Se mi kasas la vizagon pro malgojo, estas sufica kauzo," li respondis
simplamaniere. "Kaj se mi gin kasas pro sekreta peko, kiu homo ne
povus agi same?"
Kaj per tiu milda sed nesuperebla obstino li rezistis al ciuj petegoj siaj.
Longan tempon Elizabeto sidis senparole. Dum kelkaj momentoj si
sajnis perdigi en meditado, konsiderante versajne kiujn novajn
rimedojn necesas utiligi por eltiri sian fiancon el tiel malhela fantazio
kiu, se gi ne havis alian signifon, estis eble simptomo pri mensa
malsano. Kvankam si disponis pri pli stabila karaktero ol li, larmoj

malsuprenruligis lau siaj vangoj. Sed subite, preskau tujege, nova sento
anstatauis sian malgojon. Dum siaj okuloj fiksrigardis senpercepte la
nigran vualon, eke, kiel krepusko pleniginta sen antauanonco la aeron,
giaj teruroj cirkaufalis sin. Si starigis kaj sin postenigis, tremante, antau
li.
"Kaj tial cu finfine vi sentas tion?" li diris funebre.
Si respondis nenion sed kovris la okulojn permane kaj forturnigis por
eliri la cambron. Li antauenhastis kaj mankaptis sian brakon.
"Paciencigu pri mi, Elizabeto!" li ekkriis arde. "Ne forlasu min,
kvankam launecese ci-tiu vualo nin apartigu tie-ci surtere. Estu mia kaj
de nun antauen estos nenia vualo sur mia vizago, nenia malhelo inter
niaj animoj! Gi estas nur dumviva, ne dumeterneca vualo! Ho! vi neniel
scias kiel soleca mi estas, kaj kiel timema, estante sola malantau mia
nigra vualo. Ne forlasu min por ciam en ci-tiu mizera malhelo!"
"Levu nur unu fojon la vualon kaj enrigardu mian vizagon," diris si.
"Neniam! Tio ne povas okazi!" respondis S-ro Hupero.
"Tial adiau!" diris Elizabeto.
Si eligis sian brakon de sub lia alpreno kaj malrapide foriris, pauzante
ce la pordo por estigi ununuran, longan, tremantan rigardon sajnantan
preskau penetri la misteron de la nigra vualo. Sed, malgrau sia malgojo,
S-ro Hupero ridetis, pensante ke, ec se la hororoj tiel ombre reflektataj
de la vualo ne povis ne kontraustarigi en profunda malhelo du el la plej
karemaj geamantoj, apartigis lin disde nepra felico nur materiala
emblemo.
Ekde tiu momento neniu entreprenis forigi la nigran vualon de S-ro
Hupero nek ekscii, per senpera peto, la sekreton lausupoze kasatan de
gi. Homoj pretendantaj superi popolajn antaujugojn gin konsideris kiel
nur unu el tiuj malkomunaj emoj ofte miksigintaj inter la seriozaj agoj
de viroj alie bonsencaj kaj ilin tinkturetintaj ciujn per