Tri Noveloj | Page 6

kutimaj ekzemploj de lia predikeja oratorado.
Tamen estis io, cu en la sentemeco de la diskurso mem, cu en la imago
de la auskultantoj, kiu faris gin la plej potenca parolado kiun ili iam
audis eliri la pastorajn lipojn. Tinkturetis gin, iom pli malhele ol kutime,
la milda malgojo de la temperamento de S-ro Hupero. La temo
pritraktis sekretan pekadon kaj tiujn malfelicajn misterojn kiujn ni

kasas al niaj plej proksimaj kaj plej karaj kunvivantoj kaj kiujn placas
al ni kasi al nia propra konscio, ec forgesante ke la Cioscianto scipovas
ilin malkovri. Li kvazau spirprovizis siajn vortojn per subtila potenco.
Ciu auskultanto, la plej senkulpa knabino, la plej malmolkora viro,
opiniis ke la predikanto alvenis ilin stelpase, malantau sia terura vualo,
kaj malkovris ilian hamstritan provizon da korpa au mensa pekado.
Multaj etendis surbruste siajn interfalditajn manojn. La dirado de S-ro
Hupero ampleksis nenion teruran. Almenau, enestis gin nenia perforto.
Tamen, reage al ciu vibrosono de lia malgoja voco, la auskultantoj
ektremetis. Ilian miron akompanis senpeta patoso. Tiel forte la
auskultantoj sentis malkutiman econ ekaktivigi en sia pastoro ke ili
sopiris al ventospireto povonta flankenblovi la vualon, preskau
kredante ke ci-malantaue malkovrigos nekonata vizago, kvankam
formo, gesto kaj voco apartenas al S-ro Hupero.
Je la fino de la Di-servo la pregejanoj eliris haste kaj kun maldeca
senordo, avide dezirante transsciigi sian gis tiam briditan miron,
sentante malpezigi siajn spiritojn en la tuja momento post kiam ili ne
plu vidis la nigran vualon. Iuj kunigis en malgrandaj cirkloj, sin
premante unu kontrau la alian, samtempe ke kunkapige iliaj busoj vigle
flustradis. Aliaj hejmeniris solapersone, envolvite en silenta meditado.
Ceteraj parolis laute, profanante la Sabatan tagon per pompa ridado.
Kelkaj sancelis siajn sagemajn kapojn, sugestante apartan scipovon
penetri la misteron. Unu-du el ili asertis ke nepre ne temas pri mistero
sed pri la okuloj de S-ro Hupero, bezonantaj sirmilon pro malbona
vidkapablo okazigita per la uzado de noktomeza lampo. Post iom da
tempo elvenis ankau bona S-ro Hupero, malantau sia pregejanaro.
Turnante sian vualitan vizagon de unu grupo al alia, li elmontris taugan
respekton al la grizharuloj, salutis la mezagulojn kun bonkora digno
kiel amiko kaj spirita gvidanto, agnoskis la junulojn kun miksajo da
autoritato kaj amo, kusigis la manojn sur la kapojn de la infanoj por ilin
beni. Tiel li kutimis agi ciam en la Sabata tago. Strangaj kaj
konsternitaj rigardoj rekompencis lian gentilecon. Neniu, kontraue al
pasintokaze, deziris sin honorigi kunpromenante ceflanke de la pastoro.
Maljuna bienulo Saundero, sendube pro hazarda memorpaneo, forgesis
inviti S-ron Huperon al sia tablo kie antaue la estimata kleriko kutimis
beni la mangon preskau ciun dimancon ekde sia postenigo ce la pregejo.

Li revenis tial al la pastordomo kie, malfermante la pordon, li turnis la
kapon en la direkto al la pregejanoj, kiuj ciuj lin fiksrigardis. Malgoja
rideto briletis malklare de malantau la vualo, flagretis cirkau lia buso,
glimetis dum li malaperis.
"Kiel strange," diris virino, "ke simpla nigra vualo, samspeca kiel
virina capelvualo, povus sur la vizago de S-ro Hupero farigi tia
terurajo!"
"Io certe malbonfartas en la menso de S-ro Hupero," asertis sia edzo, la
vilaga kuracisto. Sed la plej stranga trajto de la afero estas la efekto
kiun estigas tiu kaprico ec ce seriozmensulo kiel mi. La nigra vualo,
kvankam gi kovras nur la pastoran vizagon, trudas sian influon al lia
tuta persono kaj fantomaspektigas lin de kapo al piedo. Cu vi ne spertas
la saman senton?"
"Verfakte, jes!" respondis la virino. "Kaj mi ja ne konsentus soligi kun
li intersange de la tuta mondo. Mi scivolas cu li ne timas soligi kun si
mem?"
"Viroj foje tielas," diris sia edzo.
La posttagmeza Di-servo okazis en similaj cirkonstancoj. Je ties fino
sonorilo anoncis la funebran ceremonion de juna virino. La parencoj
kaj amikoj jam kunigis en la domo kaj la malpli intimaj konatoj staris
disloke antau la pordo, priparolante la bonajn kvalitojn de la mortinto,
kiam interrompis ilian paroladon la apero de S-ro Hupero, daure
kovrata de sia nigra vualo, kiu tamen estis nun konvena emblemo. La
kleriko enpasis la cambron kie elmontrigis la kadavro kaj
antauenklinigis super la cerko, dironte lastan adiauon al sia forpasinta
pregejano. Dum li klinigis, la vualo pendis vertikallinie ekde lia frunto,
rezulte de kio, se siaj palpebroj ne jam gisciameterne fermigis, eble la
morta fraulino povintus vidi lian vizagon. Cu S-ro Hupero antautimis
sian rigardon kaj pro tio ekretenis hastamane la nigran vualon?
Pregejanino spektinta la intervjuon inter mortinto kaj vivanto ne hezitis
aserti ke, en la momento kiam la klerikaj trajtoj malkovrigis, la kadavro
iom tremetis, susurigante la mortotukon kaj muslinan capon, kvankam
la vizago konservis la trankvilon de la morto. Superstica maljunulino

estis la sola persono vidinta tiun fenomenon. Post la cerkovizito S-ro
Hupero enpasis la cambron de la lamentantoj, kaj de tie aliris la
stuparsupron por tie eldiri la funebran pregon. Tenervorta kaj
korafekcia prego