The Bucolics and Ecloges | Page 8

in hortis. Haec memini, et victum frustra contendere Thyrsim: ex
illo Corydon Corydon est tempore nobis.
VIII. DAMON, ALPHESIBOEUS
PASTORUM Musam Damonis et Alphesiboei--- immemor herbarum
quos est mirata iuvenca certantis, quorum stupefactae carmine lynces,
et mutata suos requierunt flumina cursus--- Illonis Musam dicemus et
Alphesiboei.
Tu mihi seu magni superas iam saxa Timavi, sive oram Illyrici legis
aequoris, en erit umquam ille dies, mihi cum liceat tua dicere facta? en
erit ut liceat totum mihi ferre per orbem sola Sophocleo tua carmina
digna coturno? A te principium, tibi desinam: accipe iussis carmina
coepta tuis, atque hanc sine tempora circum inter victrices hederam tibi
serpere laurus.
Frigida vix caelo noctis decesserat umbra, cum ros in tenera pecori
gratissimus herba; incumbens tereti Damon sic coepit olivae. D.
Nascere, praeque diem veniens age, Lucifer, almum, coniugis indigno
Nisae deceptus amore dum queror, et divos, quamquam nil testibus illis
profeci, extrema moriens tamen adloquor hora. Incipe Maenalios

mecum, mea tibia, versus. Maenalus argutumque nemus pinosque
loquentis semper habet; semper pastorum ille audit amores, Panaque,
qui primus calaunos non passus inertis. Incipe Maenalios mecum, mea
tibia, versus. Mopso Nisa datur: quid non speremus amantes? Iungentur
iam grypes equis, aevoque sequenti cum canibus timidi venient ad
pocula dammae. Mopse, novas incide faces: tibi ducitur uxor; sparge,
marite, nuces: tibi deserit Hesperus Oetam. Incipe Maenalios mecum,
mea tibia, versus. O digno coniuncta viro, dum despicis omnes,
dumque tibi est odio mea fistula, dumque capellae, hirsutumque
supercilium promissaque barba, nec curare deum credis mortalia
quemquam! Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Saepibus in
nostris parvam te roscida mala--- dux ego vester eram---vidi cum matre
legentem. Alter ab undecimo tum me iam acceperat annus; iam fragilis
poteram ab terra contingere ramos. Ut vidi, ut perii! Ut me malus
abstulit error!
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Nunc scio, quid sit Amor:
duris in cotibus illum aut Tmaros, aut Rhodope, aut extremm
Garamantes, nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt.
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. saevus Amor docuit
natorum sanguine matrem commaculare manus; crudelis tu quoque,
mater: crudelis mater magis, an puer improbus ille? improbus ille puer;
crudelis tu quoque, mater.
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. nunc et ovis ultro fugiat
lupus; aurea durae mala ferant quercus; narcisso floreat alnus; pinguia
corticibus sudent electra myricae; certent et cycnis ululae; sit Tityrus
Orpheus, Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Maenalios
mecum, mea tibia, versus. Omnia vel medium fiant mare: vivite, silvae!
praeceps aerii specula de montis in undas deferar; extremum hoc
munus morientis habeto. desine Maenalios, iam desine, tibia, versus.
Haec Damon: vos, quae responderit Alphesiboeus, dicite, Pierides; non
omnia possumus omnes. A. Effer aquam, et molli cinge haec altaria
vitta, verbenasque adole pinguis et mascula tura, coniugis ut magicis
sanos avertere sacris experiar sensus nihil hic nisi carmina desunt.

Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Carmina vel
caelo possunt deducere Lunam; carminibus Circe socios mutavit Ulixi;
frigidus in pratia cantando rumpitur anguis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. terna tibi haec
primum triplici diversa colore licia circumdo, terque haec altaria
circum effigiem duco: numero deus impare gaudet.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Necte tribus
nodis ternos, Amarylli, colores, necte, Amarylli, modo, et `Veneris' dic
`vincula necto.'
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Limus ut hic
durescit et haec ut cera liquescit uno eodemque igni, sic nostro Daphnis
amore. Sparge molam, et fragilis incende bitumine laurus. Daphnis me
malus urit, ego hanc in Daphnide laurum.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Talis amor
Daphnim, qualis cum fessa iuvencum per nemora atque altos quaerendo
bucula lucos propter aquae rivum viridi procumbit in ulva, perdita, nec
serae meminit decedere nocti, talis amor teneat, nec sit mihi cura
mederi.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Has olim
exuvias mihi perfidus ille reliquit, pignora cara sui, quae nunc ego
limine in ipso, terra, tibi mando; debent haec pignora Daphnim.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Has herbas
atque haec Ponto mihi lecta venena ipse dedit Moeris; nascuntur
plurima Ponto. His ego saepe lupum fieri et se condere silvis Moerim,
saepe animas imis excire sepulcris, atque satas alio vidi traducere
messis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Fer cineres,
Amarylli, foras, rivoque fluenti transque caput iace, nec respexeris: his
ego Daphnim adgrediar, nihil ille deos, nil carmina curat.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Aspice,

corripuit tremulis altaria flammis sponte sua, dum ferre moror, cinis
ipse: bonum sit! Nescio quid certe est, et Hylas in limine latrat.
Credimus, an, qui amant, ipsi sibi somnia fingunt? Parcite, ab urbe
venit, iam carmina, parcite, Daphnis.
IX. LYCIDAS, MOERIS
L. QUO te, Moeri, pedes? an, quo via ducit, in urbem? M. O Lycida,
vivi pervenimus, advena nostri (quod numquam veriti sumus) ut
possessor agelli diceret: `Haec mea sunt; veteres