The Bucolics and Ecloges | Page 6

incertas zephyris motantibus umbras, sive antro potius succedimus:
aspice, ut antrum silvestris raris sparsit labrusca racemis. Me. Montibus
in nostris solus tibi certat Amyntas. Mo. Quid, si idem certet Phoebum
superare canendo? Me. Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignes,
aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri: incipe, pascentis servabit
Tityrus haedos. Mo. Immo haec, in viridi nuper quae cortice fagi
carmina descripsi et modulans alterna notavi, experiar, tu deinde iubeto
ut certet Amyntas. Me. Lenta salix quantum pallenti cedit olivae,

puniceis humilis quantum saliunca rosetis, iudicio nostro tantum tibi
cedit Amyntas. sed tu desine plura, puer; successimus antro. Mo.
Extinctum nymphae crudeli funere Daphnim flebant; vos coryli testes
et flumina nymphis; cum complexa sui corpus miserabile nati, atque
deos atque astra vocat crudelia mater. Non ulli pastos illis egere diebus
frigida, Daphni, boves ad flumina; nulla neque amnem libavit
quadrupes, nec graminis attigit herbam. Daphni, tuum Poenos etiam
ingemuisse leones interitum montesque feri silvaeque loquuntur.
Daphnis et Armenias curru subiungere tigres instituit; Daphnis thiasos
inducere Bacchi, et foliis lentas intexere mollibus hastas. Vitis ut
arboribus decori est, ut vitibus uvae, ut gregibus tauri, segetes ut
pinguibus arvis, tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt, ipsa
Pales agros atque ipse reliquit Apollo. Grandia saepe quibus
mandavimus hordea sulcis, infelix lolium et steriles nascuntur avenae;
pro molli viola, pro purpureo narcisso, carduus et spinis surgit paliurus
acutis. Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras, pastores,
mandat fieri sibi talia Daphnis; et tumulum facite, et tumulo
superaddite carmen: DAPHNIS EGO IN SILVIS HINC VSQUE AD
SIDERA NOTVS
FORMONSI PECORIS CVSTOS FORMONSIOR IPSE. Me. Tale
tuum carmen nobis, divine poeta, quale sopor fessis in gramine, quale
per aestum dulcis aquae saliente sitim restinguere rivo: nec calamis
solum aequiparas, sed voce magistrum. [Fortunate puer, tu nunc eris
alter ab illo.] Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra vicissim
dicemus, Daphnimque tuum tollemus ad astra; Daphnin ad astra
feremus: amavit nos quoque Daphnis. Mo. An quicquam nobis tali sit
munere maius Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista iam pridem
Stimichon laudavit carmina nobis. Me. Candidus insuetum miratur
limen Olympi, sub pedibusque videt nubes et sidera Daphnis. ergo
alacris silvas et cetera rura voluptas Panaque pastoresque tenet,
Dryadasque puellas; nec lupus insidias pecori, nec retia cervis ulla
dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis. ipsi laetitia voces ad
sidera iactant intonsi montes; ipsae iam carmina rupes, ipsa sonant
arbusta: `Deus, deus ille, Menalca.' Sis bonus O felixque tuis! En
quattuor aras: ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo. pocula bina
novo spumantia lacte quotannis, craterasque duo statuam tibi pinguis

olivi, et multo in primis hilarans convivia Baccho,--- ante focum, si
frigus erit, si messis, in umbra,--- vina novum fundam calathis Ariusia
nectar. cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon; saltantis satyros
imitabitur Alphesiboeus. Haec tibi semper erunt, et cum solemnia vota
reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros. Dum iuga montis aper,
fluvios dum piscis amabit, dumque thymo pascentur apes, dum rore
cicadae, semper honos nomenque tuum laudesque manebunt; ut Baccho
Cererique, tibi sic vota quotannis agricolae facient: damnabis tu quoque
votis. Mo. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona? Nam neque
me tantum venientis sibilus austri, nec percussa iuvant fluctu tam litora,
nec quae saxosas inter decurrunt flumina valles. Me. Hac te nos fragili
donabimus ante cicuta: haec nos, `Formosum Corydon ardebat Alexim,'
haec eadem docuit, `Cuium pecus, an Meliboei?' Mo. At tu sume
pedum, quod, me cum saepe rogaret, non tulit Antigenes---et erat tum
dignus amari--- formosum paribus nodis atque aere, Menalca.
VI.
PRIMA Syracosio dignata est ludere versu, nostra nec erubuit silvas
habitare Thalia. Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem vellit,
et admonuit: `Pastorem, Tityre, pinguis pascere oportet ovis, deductum
dicere carmen.' Nunc ego---namque super tibi erunt, qui dicere laudes,
Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella--- agrestem tenui meditabor
arundine Musam. Non iniussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis
captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae, te nemus omne canet;
nec Phoebo gratior ulla est, quam sibi quae Vari praescripsit pagina
nomen. Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro Silenum pueri
somno videre iacentem, inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho:
serta procul tantum capiti delapsa iacebant, et gravis attrita pendebat
cantharus ansa. Adgressi---nam saepe senex spe carminis ambo
luserat---iniciunt ipsis ex vincula sertis: addit se sociam, timidisque
supervenit Aegle,--- Aegle, Naiadum pulcherrima,---iamque videnti
sanguineis frontem moris et tempora pingit. Ille dolum ridens, `Quo
vincula nectitis?' inquit; `solvite me, pueri; satis est potuisse videri:
carmina, quae voltis, cognoscite; carmina vobis, huic aliud mercedis
erit.' Simul incipit ipse. Tum vero in numerum Faunosque ferasque
videres ludere, tum rigidas motare cacumina quercus; nec tantum

Phoebo gaudet Parnasia rupes, nec tantum Rhodope miratur et Ismarus
Orphea.
Namque canebat, uti magnum per inane coacta semina terrarumque
animaeque marisque fuissent, et liquidi simul ignis; ut his exordia
primis omnia et ipse tener mundi concreverit orbis; tum durare