The Bucolics and Ecloges | Page 4

vidi, cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim iudice te
metuam, si numquam fallit imago. O tantum libeat mecum tibi sordida
rura atque humilis habitare casas, et figere cervos, haedorumque
gregem viridi compellere hibisco! Mecum una in silvis imitabere Pana
canendo. Pan primus calamos cera coniungere pluris instituit; Pan curat
ovis oviumque magistros. Nec te paeniteat calamo trivisse labellum:
haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? est mihi disparibus
septem compacta cicutis fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim,
et dixit moriens: `Te nunc habet ista secundum.' dixit Damoetas, invidit
stultus Amyntas. Praeterea duo, nec tuta mihi valle reperti, capreoli,
sparsis etiam nunc pellibus albo, bina die siccant ovis ubera; quos tibi
servo: iam pridem a me illos abducere Thestylis orat; et faciet, quoniam
sordent tibi munera nostra. Huc ades, O formose puer: tibi lilia plenis
ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais, pallelltis violas et
summa papavera carpens, narcissum et florem iungit bene olentis
anethi; tum casia atque aliis intexens suavibus herbis, mollia luteola
pingit vaccinia calta. Ipse ego cana legam tenera lanugine mala,
castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat; addam cerea pruna:
honos erit huic quoque pomo; et vos, O lauri, carpam, et te, proxima
myrte, sic positae quoniam suavis miscetis odores. Rusticus es,
Corydon: nec munera curat Alexis, nec, si muneribus certes, concedat
Iollas. Heu, heu, quid volui misero mihi! Floribus austrum perditus et
liquidis inmisi fontibus apros. Quem fugis, ah, demens? Habitarunt di
quoque silvas, Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit arces, ipsa
colat; nobis placeant ante omnia silvae. Torva leaena lupum sequitur;

lupus ipse capellam; florentem cytisum sequitur lasciva capella; te
Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. Aspice, aratra iugo
referunt suspensa iuvenci, et sol crescentis decedens duplicat umbras:
me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori? Ah, Corydon,
Corydon, quae te dementia cepit! Semiputata tibi frondosa vitis in ulmo
est; quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, viminibus
mollique paras detexere iunco? Invenies alium, si te hic fastidit,
Alexim.
III. MENALCAS, DAMOETAS, PALAEMON
M. DIC mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei? D. Non, verum
Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon. M. Infelix o semper, ovis, pecus,
ipse Neaeram dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur, hic alienus
ovis custos bis mulget in hora, et sucus pecori et lac subducitur agnis.
D. Parcius ista viris tamen obicienda memento: novimus et qui te,
transversa tuentibus hircis, et quo---sed faciles Nymphae
risere---sacello. M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis
atque mala vitis incidere falce novellas. D. Aut hic ad veteres fagos
cum Daphnidis arcum fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca, et
cum vidisti puero donata, dolebas, et si non aliqua nocuisses, mortuus
esses. M. Quid domini faciant, audent cum talia fures! non ego te vidi
Damonis, pessime, caprum excipere insidiis, multum latrante Lycisca?
et cum clamarem: `Quo nunc se proripit ille? Tityre, coge pecus,' tu
post carecta latebas. D. An mihi cantando victus non redderet ille quem
mea carminibus meruisset fistula caprum? Si nescis, meus ille caper
fuit; et mihi Damon ipse fatebatur, sed reddere posse negabat. M.
Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera iuncta fuit? Non tu in
triviis, indocte, solebas stridenti miserum stipula disperdere carmen? D.
Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim experiamur? Ego hanc
vitulam---ne forte recuses, bis venit ad mulctram, binos alit ubere
fetus--- depono: tu dic, mecum quo pignore certes. M. De grege non
ausim quicquam deponere tecum. Est mihi namque domi pater, est
iniusta noverca; bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.
Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius, insanire libet quoniam
tibi, pocula ponam fagina, caelatum divini opus Alcimedontis; lenta
quibus torno facili superaddita vitis diffusos hedera vestit pallente

corymbos: in medio duo signa, Conon, et---quis fuit alter, descripsit
radio totum qui gentibus orbem, tempora quae messor, quae curvus
arator haberet? Necdum illis labra admovi, sed condita servo. D. Et
nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, et molli circum est ansas
amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis.
Necdum illis labra admovi, sed condita servo: si ad vitulam spectas,
nihil est quod pocula laudes. M. Nunquam hodie effugies; veniam,
quocumque vocari audiat haec tantum---vel qui venit ecce Palaemon
efficiam posthac ne quemquam voce lacessas. D. Quin age, si quid
habes, in me mora non erit ulla, nec quemquam fugio: tantum, vicine
Palaemon, sensibus haec imis, res est non parva, reponas. P. Dicite,
quandoquidem in molli consedimus herba: et nunc omnis ager, nunc
omnis parturit arbos, nunc frondent silvae, nunc formosissimus annus.
Incipe, Darmoeta; tu deinde sequere Menalca: alternis dicetis; amant
alterna Camenae. D. Ab Iove principium, Musae; Iovis omnia plena:
ille colit terras, illi mea carmina curae. M. Et me Phoebus amat;
Phoebo sua semper apud me munera sunt, lauri et suave rubens
hyacinthus. D. Malo me Galatea petit, lasciva puella, et fugit ad salices,
et se cupit