The Bucolics and Ecloges | Page 3

time, scanning
machines, OCR software, public domain etexts, royalty free copyright
licenses, and every other sort of contribution you can think of. Money
should be paid to "Project Gutenberg Association / Illinois Benedictine

College".
This "Small Print!" by Charles B. Kramer, Attorney Internet
([email protected]); TEL: (212-254-5093) *END*THE
SMALL PRINT! FOR PUBLIC DOMAIN
ETEXTS*Ver.04.29.93*END*

PUBLI VERGILI MARONIS ECLOGA
I. MELIBOEUS, TITYRUS
M. TITYRE, tu patulae recubans sub tegmine fagi silvestrem tenui
Musam meditaris avena; nos patriae fines et dulcia linquimus arva: nos
patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam resonare doces
Amaryllida silvas. T. O Meliboee, deus nobis haec otia fecit: namque
erit ille mihi semper deus; illius aram saepe tener nostris ab ovilibus
imbuet agnus. Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum ludere, quae
vellem, calamo permisit agresti M. Non equidem invideo; miror magis:
undique totis usque adeo turbatur agris. En, ipse capellas protinus aeger
ago; hanc etiam vix, Tityre, duco: hic inter densas corylos modo
namque gemellos, spem gregis, ah, silice in nuda conixa reliquit. Saepe
malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset, de caelo tactas memini
praedicere quercus:--- [saepe sinistra cava praedixit ab ilice cornix.]
Sed tamen, iste deus qui sit, da, Tityre, nobis. T. Urbem, quam dicunt
Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe
solemus pastores ovium teneros depellere fetus: sic canibus catulos
similis, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna
solebam: verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, quantum
lenta solent inter viburna cupressi. M. Et quae tanta fuit Romam tibi
causa videndi? T. Libertas; quae sera, tamen respexit inertem, candidior
postquam tondenti barba cadebat; respexit tamen, et longo post tempore
venit, postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit: namque, fatebor
enim, dum me Galatea tenebat, nec spes libertatis erat, nec cura peculi:
quamvis multa meis exiret victima saeptis, pinguis et ingratae
premeretur caseus urbi, non umquam gravis aere domum mihi dextra
redibat. M. Mirabar, quid maesta deos, Amarylli, vocares, cui pendere

sua patereris in arbore poma: Tityrus hinc aberat. Ipsae te, Tityre, pinus,
ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant. T. Quid facerem? Neque
servitio me exire licebat, nec tam praesentis alibi cognoscere divos. hic
illum vidi iuvenem, Meliboee, quot annis bis senos cui nostra dies
altaria fumant; hic mihi responsum primus dedit ille petenti: `pascite, ut
ante, boves, pueri, submittite tauros.' M. Fortunate senex, ergo tua rura
manebunt, et tibi magna satis, quamvis lapis omnia nudus limosoque
palus obducat pascua iunco! Non insueta gravis temptabunt pabula
fetas, nec mala vicini pecoris contagia laedent. Fortunate senex, hic,
inter flumina nota et fontis sacros, frigus captabis opacum! hinc tibi,
quae semper, vicino ab limite, saepes Hyblaeis apibus florem depasta
salicti saepe levi somnum suadebit inire susurro; hinc alta sub rupe
canet frondator ad auras; nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes,
nec gemere aeria cessabit turtur ab ulmo. T. Ante leves ergo pascentur
in aequore cervi, et freta destituent nudos in litore pisces, ante pererratis
amborum finibus exsul aut Ararim Parthus bibet, aut Germania Tigrim,
quam nostro illius labatur pectore voltus. M. At nos hinc alii sitientis
ibimus Afros, pars Scythiam et rapidum Cretae veniemus Oaxen,
pauperis toto divisos orbe Britannos. En umquam patrios longo post
tempore finis, pauperis et tuguri congestum caespite culmen, post
aliquot mea regna videns mirabor aristas? Impius haec tam culta
novalia miles habebit, barbarus has segetes? En, quo discordia civis
produxit miseros! His nos consevimus agros! Insere nunc, Meliboee,
piros, pone ordine vitis. Ite meae, felix quondam pecus, ite capellae.
Non ego vos posthac, viridi proiectus in antro, dumosa pendere procul
de rupe videbo; carmina nulla canam; non, me pascente, capellae,
florentem cytisum et salices carpetis amaras. T. Hic tamen hanc mecum
poteras requiescere noctem fronde super viridi: sunt nobis mitia poma,
castaneae molles, et pressi copia lactis; et iam summa procul villarum
culmina fumant, maioresque cadunt altis de montibus umbrae.
II.
FORMOSUM pastor Corydon ardebat Alexim, delicias domini, nec
quid speraret habebat; tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos
adsidue veniebat. Ibi haec incondita solus montibus et silvis studio
iactabat inani: O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? Nil nostri

miserere? Mori me denique coges. nunc etiam pecudes umbras et
frigora captant; nunc viridis etiam occultant spineta lacertos, Thestylis
et rapido fessis messoribus aestu alia serpyllumque herbas contundit
olentis. at mecum raucis, tua dum vestigia lustro, sole sub ardenti
resonant arbusta cicadis. Nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras atque
superba pati fastidia, nonne Menalcan, quam vis ille niger, quamvis tu
candidus esses ? o formose puer, nimium ne crede colori! alba ligustra
cadunt, vaccinia nigra leguntur. Despectus tibi sum, nec qui sim quaeris,
Alexi, quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans. mille meae
Siculis errant in montibus agnae; lac mihi non aestate novum, non
frigore defit; canto quae solitus, si quando armenta vocabat, Amphion
Dircaeus in Actaeo Aracimtho. Nec sum adeo informis: nuper me in
litore