Taormina | Page 4

gothischen
stijl aan de noordzijde.
Vóór den Duomo bevindt zich een allergeestigste fontein, de fontein
der Vier Beesten, zoo genaamd naar vier gedrochtelijke dieren uit
welker bekken het water vloeit in den steenen bak, waarin de vrouwen
uit de buurt, naar italiaansche zeden, hare kleeren komen spoelen.
Ook deze Piazza is weder afgesloten door eene poort, de Toca-poort,
die nog niet het einde der plaats vormt, daar eenige weinige schreden
verder de hoogst schilderachtige Catania-poort de werkelijke uitgang is

aan de zuidzijde der stad.
Wij keeren dus op onze schreden terug, zien opnieuw met welgevallen
op naar zoo menig aardig motief, naar de balcons veelal voorzien van
fraai gedreven ijzeren hekken, naar het taormineesche leven dat op al
die balcons wordt afgespeeld.
Italië toch is evenals Spanje het land der balcons, geen raam zonder
balcon, geen balcon zonder menschen die daarop hunne huiselijke
bezigheden verrichten, hun wasch behandelen, een buurpraatje houden,
hunne op straat spelende kinderen nagaan en zoo noodig
waarschuwende of bestraffende woorden toeroepen, hunne etenswaren
of andere kleine inkoopen met een mandje aan een touw van de venters
op straat ophalen, de liefdesverklaringen en serenades hunner
aanbidders, want ook die spaansche gewoonte is hier inheemsch,
aanhooren.
Wij gaan ons hôtel weder voorbij om het noordelijk einde van den
Corso Umberto te bekijken. Dit brengt ons al spoedig op de Piazza
Vittorio Emanuele waar wij getroffen worden door de middeleeuwsche
lijnen van het Palazzo Corvaia. Nog draagt het in ieder opzicht het
stempel zijner vroegere grootheid, maar het is een vervallen grootheid.
De rez de chaussée is doorgebroken en vervormd tot verscheidene bassi,
winkels van het eenvoudigste type waar koopwaren van de
allergoedkoopste soort zijn uitgestald. Treedt men het paleis binnen dan
vindt men nog een aardig binnenhof, waar een fraaie marmeren trap op
slanken boog naar boven voert. Langs een gedeelte van de steenen
trapleuning ziet men nog een soort lambrizeering met een zeer goed
gebeeldhouwd relief, waarop drie bijbelsche voorstellingen: de
schepping van Eva, de Zondenval, Adam en Eva aan den arbeid. Het
dak van het palazzo wordt gekroond door de zoogenaamde "merluzzi"
een arabisch bouwmotief, een soort kanteelen, dat men hier overal
terugvindt, en ook bij nieuwe huizen en hôtels een geliefde
gevel-bekroning is geworden. De achterzijde van het paleis is gebouwd
op de ruïnes van een tempel aan Minerva gewijd, en het geheel maakt
nog den indruk een sterk gebouw te zijn geweest, waarin de
normandische heeren die het eenmaal hebben bewoond, zich weken en
maanden hebben kunnen verdedigen tegen de aanvallen van Saracenen
of andere naburige volken, en dat meer had van een vesting dan van
een comfortabel paleis.

Naast het Palazzo Corvaia de kerk Santa Catarina en een klein, eerst
onlangs opgegraven romeinsch theater, waarin de twee vomatorien,
toegangen tot de hoogere rangen, nog duidelijk te zien zijn. Aan de
andere zijde van het pleintje het Teatro Margherita en een kleine
kazerne voor "Carabinieri". De Porta di Messina sluit hier het stadje af.
Rechts van deze poort brengt de Via del Teatro Greco ons naar de
belangrijke overblijfselen van het grieksche theater, dat een nadere en
aandachtige beschouwing overwaard is. Wij willen dus aan de hand van
den Custode of bewaarder, die daarvan een lezenswaardige
beschrijving in drie talen heeft uitgegeven, dit oude grieksche theater
eens wat van naderbij bezien.
Het is niet met zekerheid te zeggen in welken tijd de bouw van het
theater gesteld moet worden; men gelooft echter te kunnen aannemen
dat het omstreeks 358 v. C. ten tijde van Andromachus van Taormina
werd opgericht. De halve cirkelvorm doet ons geen oogenblik aan zijn
griekschen oorsprong twijfelen, waar tegenover staat dat alle ruïnes
geheel het karakter van de romeinsche bouworde hebben. Hieruit blijkt
dat toen de Romeinen zich in Taormina vestigden, zij het theater
veranderden en vergroot hebben, zoodat wel de grieksche grondvorm
overbleef, maar de onderdeelen veranderd werden in romeinschen trant.
Voor deze verbouwing vond men een treffend bewijs in een klein
grieksch tempeltje, in de bovengalerijen opgegraven, dat den Grieken
gediend had tot offerplaats en voor wasschingen.
De Romeinen braken dit tempeltje bij de verbouwing van het theater
gedeeltelijk af, om op zijn sterke muren de fondamenten van de
bovengalerij te doen rusten.
Maar niet alleen vindt de geometrische grondvorm zijn oorsprong bij
de Grieken, ook de fondamenten en muren van het Proscenium "het
voortooneel" wijzen op helleensche afkomst. Na de laatste opgravingen
heeft men pas kunnen bewijzen, dat slechts de bovendeelen van het
theater aan de Romeinen kunnen worden toegeschreven.
Een breede trap, Scala regia genaamd, was de algemeene toegang tot
het theater. Later werd hierin door Keizer Augustus een verandering
gebracht. Hij liet voor de vrouwen een afzonderlijke trap bouwen aan
het tegenovergestelde uiterste van de buitenste zuilengang, welke trap
echter nooit geheel voltooid werd.
De Scala regia bestond uit met steenen geplaveide bordessen, welke

telkens onderling door drie