Robinsono Kruso | Page 8

maron; sed mi ne ploris
pro tio, ĉar la plej multa parto de la ÅarÄo estis Ånuregoj, kiuj ne
estus tre utilaj al mi.
Tiamaniere, mi pasigis la dekdu tagojn, sur la insulo, kaj mi surterigis
ĉion, kiun unu paro de manoj eble povis levi; kvankam, se la maro
estus trankvila, mi eble estus povinta surterigi la tutan ÅipÅarÄon,
pecon post pecon.
Kiam mi naÄis la lastan fojon al la Åipruino, la vento blovis tiel
severege ke mi decidis iri la sekvantan fojon laÅ- forfluo. Mi trovis
iom da teo kaj kelke da ormoneroj; sed rilate al la oro, Äi ridigis min,
kiam mi Äin rigardis. “Ho senutilaĵo!†mi diris, “vi ne povas
utili ion al mi! Mi vin ne zorgas savi. Restu, kie vi kuÅas, Äis la Åipo

pereos; tiam, pereu vi kune kun Äi.â€
Tamen, mi pripensis, ke estos egalbone por mi kunpreni Äin; tial mi
Äin metis en pecon de velo, kaj Äin ĵetis sur la ferdekon, por ke mi
Äin metu sur la floson. BaldaÅ- la vento blovis de la marbordo, tial
estis necese, ke mi nun rapide renaÄu; ĉar mi sciis, ke je la turniÄo
de la fluo mi trovus malfacilaĵon por atingi la terbordon. Sed, spite la
ventego, mi sendanÄere atingis mian budon. TagiÄe, mi elpuÅis mian
kapon el la budo okulĵetis almaren, kiam, jen, tie ne estis Åipo! La
ÅanÄaĵo, kaj perdo de tia Åipamiko min tute malÄojis. Sed, mi
Äojis pensi, ke mi surterigis ĉion, kio povas esti utila por mi. Mi
nun devis serĉi ion lokon kie mi povis fari mian loÄejon. Duonvoje
supren la monteto estis ebenaĵeto, longa kvar aÅ- kvin dudekojn da
futoj (24 aÅ- 30 metroj), kaj larÄa duoble, kaj ĉar Äi havis
bonvidon almare, mi pensis, ke Äi estos bonloko por mia domo.
Unue, mi fosis fosaĵon ĉirkaÅ- spaco, kiu enhavis dekdu jardojn
(10 metrojn), kaj en Äin mi enbatis du vicojn da fostoj, tiel firme kiel
palisoj kaj alte kvin kaj duonon da futoj. Mi firme kunligis la fostojn
per pecetoj da Ånurego, kaj starigis sur ilin pintitajn bastonetojn,
najlforme. Tio fariÄis tiel fortika palisaro, ke nek homo nek bestoj
povis eniri.
La pordo de mia domo estis ĉe la supro, kaj estis necese, ke mi
suprenrampu al Äi per Åtupetaro, kiun mi enprenis kun mi, tiel ke
neniu alia povu supreniri samamaniere. Apud la postflanko de la domo
staris alto Åtonaĵo, en kiun mi faris kavernon, kaj metis la teron
elfositan, ĉirkaÅ- mian domon, alte duonmetre. Mi devis eliri
unufoje ĉiutage por serĉi nutraĵon. Unufoje, mi ekvidis kelke
da kaproj, sed ili estis tro timemaj kaj rapidpiedaj por permesi min
alproksimiÄi ilin.
Fine, mi embuskis ilin apud iliaj nestoj. Min ekvidante en la valo, kaj
ili sur altaĵo, ili forkuris timege, sed ili estante en la valo, kaj mi sur
altaĵo, ili ne rigardis min. La kaprino, kiun mi mortpafis, havas idon
siaflanke, kaj kiam la kaprino falis, la ido staris Äis mi dorse forprenis
la kaprinon kaj tiam, la ido kuris miaflanke. Mi demetis la kaprinon kaj
portis la idon hejmon por Äin dorlotigi; sed estante tro juna por nutriÄi

mi devis Äin mortigi.
Mi pensis unue, ke mi perdos ĉian tempkalkulon pro la manko de
plumo kaj inko; tial, mi starigis altan foston krucforme, sur kiun mi
entranĉis la jenajn vortojn: “Mi alvenis Junio 8a 1659.†Mi
ĉiutage faris unu entranĉon, kaj tion mi daÅ-rigis fari Äis la lasta
logo.
Äœisnune, mi ne diris vorton pri miaj kvar karuloj, kiuj estis du katoj,
hundo kaj birdo. Vi povis imagi, kiom mi Åatis ilin, ĉar ili estis la
solaj amikoj lasitaj al mi. Mi alportis la hundon kaj du katojn de la
Åipo. La hundo konstante alportis objektojn al mi, kaj per Äia bojo,
bleketo, murmuro, kaj sporto, preskaÅ- sed netute parolis kun mi.
Se mi nur povus havi iun apud mi, por ke mi tiun mallaÅ-du, aÅ- tiu
min mallaÅ-du, kia plezuro tio estus! Alportinte inkon de la Åipo, mi
ĉiutage skribis skizon pro tio, kio okazis, ne tiom por la venontoj,
kiuj eble Äin legos (post kiam mi estos mortinta, kaj foririnta), kiom
por liberigi min de miaj propraj pensoj, kaj fortiri min de la nuna timo,
kiu la tutan tagon restadis en mia koro Äis mia kapo doloras pro Äia
pezo.
Mi estis malapud la vojkuro de Åipoj; kaj, ho! kia enuigo esti ĵetita
sur tiun-ĉi solecejon sen iu por ami min, por ridigi min, por plorigi
min, por pripensi min. Estis enuige vagi, tagon post tagon, de la arbaro
al la marbordo, kaj de la marbordo reen al la arbaro, kaj dume ĉiam
okupi min per miaj propraj pensoj.
Tiom, pri la malÄoja Åajno de mia stato; sed simile al la plimulto da
aferoj Äi havis luman flankon tiel same kiel malluman. Ĉar tie-ĉi
mi estis sendanÄere sur tero, kontraÅ-e la ceteraj