Robinsono Kruso | Page 9

de la Åipanaro estis
perdintaj. Nu, pripensis mi, Dio, kiu regas mian la sorton, kaj kondukas
min per Sia mano, nun povas min savi de tiu-ĉi stato, aÅ- alsendi
iun por apudesti ĉe mi. Mi ja estas ĵetita sur krudan kaj dezertan
parton de la terglobo, sed ne troviÄas sur Äi sovaÄaj bestoj por mortigi
aÅ- vundi min. Dio sendis la Åipon tiel apud mi, ke mi povis havigi
ĉion, kion mi bezonos por la restaĵo de miaj tagoj. Estu la vivo,
kia Äi estos, tre multe estas, pro kio mi devas danki al Dio. Kaj mi

baldaÅ- forlasis ĉiujn malÄojajn pensojn, kaj eĉ ne plu rigardis
pro velÅipo.
Miaj posedaĵoj el la Åipruino jam kuÅis en la kaverno dek monatojn,
kaj estas nun tempo por ordigi ilin, ĉar ili plenigis la tutan spacon,
kaj ne lasis al mi ion enloÄejon; tial mi pligrandigis mian kaverneton,
elfosante Äin pli malantaÅ-en en la sablan Åtonegon. Poste mi etendis
Äian enirejon Äis la palisaro, kaj tiamaniere faris postvojon al mia
domo. Tion farinte, mi fiksis bretaron ĉiuflanke, por enteni miajn
posedaĵojn, kio kaÅ-zis mian kavernon prezenti Åajnon kvazaÅ-
magazeno plena je komercaĵoj. Por fabriki la bretarojn mi dehakis
arbon, kaj ellaboris Äin per segilo, hakilo, rabotilo, kaj kelke de aliaj
iloj.
Tiam mi faris seÄon kaj skribtablon. Mi frumatene leviÄis kaj laboris
Äis tagmezo. ManÄinte mian manÄon, mi foriris kun mia pafilo.
Reveninte, mi laboris Äis la suno malleviÄis, kaj fine mi min kuÅigis.
Mi okupis min pli ol semajno aliformante kaj pligrandante mian
kavernon, sed mi Äin faris multe tro grande; ĉar, iomtempe, la tero
defalis de la tegmento kaj se mi enestus, kiam tio okazis, mi estus
perdinta mian vivon. Mi nun devis starigi fostojn en mia kaverno kun
tabuloj trans iliaj suproj farante tegmenton el ligno.
Iam foririnte kun mia pafilo, mi mortpafis sovaÄkaton, el kies felo mi
faris ĉapon; kaj mi trovis kelke da birdoj el la gento kolomba, kiuj
faris siajn nestojn en la fendetoj de la Åtonegoj.
Mi devis kuÅiÄi malhelige Äis mi faris lampon, per kaprograso metita
en argilujon, kaj peceto da kanabo kiel meĉo, farante bonan lumon.
Trovinte uzon por la sako enhavinta la nutraĵon kortbirdaran surÅipe,
mi elĵetis la Åelojn. Estis Äuste kiam falas la pluvegoj, kaj
kelkmonate, elkreskis trunketoj da rizo, tritiko kaj sekalo. Tempe, la
greno maturiÄis kaj mi Äin konservis kaj zorge semis ĉiujare; sed
mi ne povis fanfaroni pri rikolto de tritiko Äis post tri jaroj, kiel
baldaÅ- estos montrata.
NesonÄita afero nun okazis sur la insulo kiu timegis min. Jen, la tero
tremegadis, kiu deĵetis teron de la Åtonaĵo kun laÅ-ta krako —

ree okazis tremo — kaj nun tero defalis de la tegmento de mia kaverno.
La maro ne vidiÄis kiel antaÅ-e, ĉar la tremoj tie estis tiel fortegaj
kiel sur la tero. La movado de la tero malsanigis min, kaj estis bruo kaj
kriego ĉirkaÅ- mi.
Triafoje tia tremo okazis; kaj kiam Äi pasiÄis, mi sidis senmove sur la
tero nesciante kion fari. Tiam la nuboj malklariÄis, la vento leviÄis,
arboj elradikiÄis, la maro ÅaÅ-mamasiÄis, kaj granda parto de la
insulo ruiniÄis per la ventego. Mi pensis, ke la mondo finiÄas. Trihore,
ĉio trankviliÄis, sed pluvo falis tiun tutan nokton kaj grandan parton
de la sekvanta tago. Kvankam tute lacigita, mi nun devis movi miajn
aĵojn al sendanÄera loko.
Mi sciis, ke mi ja bezonos ilojn, kaj estos necese, ke mi akrigu ilin sur
la Åtono, ĉar ili estis malakraj kaj eluzitaj. Sed, ĉar du manoj
estas necesaj por surteni la ilon, mi ne povis turni la Åtonon; tial mi
faris radon per kiu mi povis Äin turni piede. Tio ne estis facila tasko,
sed fine mi elfarigis Äin.
Kelkatage, la pluvo faladis kaj malvarma tremfrosto min venkis;
baldaÅ- mi malsaniÄis. Mi havis dolorojn en mia kapo, nokte mi ne
povis dormi, kaj miaj pensoj estis malkvietaj kaj strangaj. Jen mi
ektremis pro malvarmo, kaj jen pro varmego kun svensvetoj, po
seshore. Malsanante, mi devis foriri kun mia pafilo por havigi
nutraĵon. Mi mortpafis kapron, sed estis malfacila tasko Äin alporti
domon, kaj pli multe, Äin kuiri.
Mi pasis la sekvantan tagon lite, kaj sentis duonmorte pro soifo; ja, mi
estis tro malforta por leviÄi, por trinki. Mi kuÅis kaj ploris, trahore
kriis infane: “Sinjoro, rigardu min! Sinjoro, rigardu min!â€
Fine, la atako finiÄis, kaj mi ekdormis kaj ne vekiÄis Äis tagiÄo. Mi
sonÄis, ke mi kuÅas sur la tero, kaj ke mi ekvidas viron;
malsuprenirante de granda nigra nubo flamlume. Kiam li staris surtere,
Äi ektremis same kiel antaÅ- kelke da tagoj; kaj tuta mondo Åajnas
plenfajre. Li alproksimiÄis kaj diris al mi. “Ĉar mi ekvidas, ke en
ĉiuj-ĉi malÄojoj vi ne preÄis, vi devis morti.†Tiam mi vekiÄis,
kaj eltrovis, ke Äi estis sonÄo. Malforta kaj maltrankvila, mi timis la

tutan tagon, ke mia atako reokazos.
Tro