Robinsono Kruso | Page 6

blanka ÅaÅ-mo tordiÄis kaj
bolis. Fine, la ondoj en sia furioza sporto disrompiÄis kontraÅ- la
boatflanko, kaj ni ĉiuj elĵetiÄis.
Mi povis bone naÄi, sed la povo de la ondoj kaÅ-zis, ke mi perdis mian
spiron tro multe por tion fari. Fine, unu granda ondo terenportis min,
kaj lasis min sendanÄere, kvankam konsumite pro timego. Mi starigis
min sur piedoj, kaj penadis laÅ-eble surteriÄi, sed ĵus tiam, la kurbo
de ondego suprenleviÄis kvazaÅ- monteto, kiun eviti, mi tute ne havis
sufiĉan forton, tial Äi marenportis min. Mi laÅ-eble penadis naÄi
supraĵe, entenante mian spiron, por tiun fari. La sekvanta ondo estis
egale alta, kaj enfermis min en sia vasto. Mi detenis miajn manojn
ĉe mia flanko, kaj tiam, mia kapo ekeliÄis de la ondoj. Tio donis al
mi kuraÄon kaj spiradon, kaj baldaÅ- miaj piedoj sentis teron.
Momente, mi staris Äis la akvoj dekuris de mi, kaj tiam, mi naÄis
laÅ-forte alteren; sed la ondoj min rekaptis, kaj dufoje plu ili min
marenportis, kaj dufoje plu min terenportis. Mi pensis, ke la lasta ondo
mortigos min, ĉar Äi puÅis min sur Åtonegon tiaforte, ke mi falis en
ian svenon, kio, dankon al Dio, ne longe daÅ-ris. Fine, Äojege, mi
atingis la krutegaĵon apud la terbordo, kie mi trovis ian herbon preter
la atingo de la maro. Tie mi sidigis min, fine sendanÄere surtere.
Mi nur povis ekkrii per la vortoj de la psalmo, “Tiuj, kiuj veturas
surmaron en Åipoj vidas la faraĵojn de la Sinjoro en la profundaĵo.
Ĉar, per Lia ordono la ventegoj leviÄas, la ventoj blovas kaj levas la

ondojn; tiam, ili supreniras al la ĉielo; de tien, ili malsupreniras al la
profundaĵo. Mia animo malfortiÄas, mi ÅanceliÄas tien kaj reen, kaj
mi ne scias tion, kion fari, tiam la Sinjoro elkondukas min el ĉiuj
miaj mizeroj.â€
Mi tiom ÄojiÄas, ke ĉio, kion mi povis fari, estis iri tien kaj reen sur
la terbordo, jen levi miajn manojn, jen ilin faldi sur la brusto kaj danki
Dion por ĉio, kion li faris por mi, kvankam la ceteraj Åipanoj pereis.
Ĉiuj krom mi pereis, kaj mi estas sendanÄera! Mi nun rigardis la
ĉirkaÅ-aĵon por eltrovi, kian lokon mi estis ĵetita, simile al
birdo en ventego. Tiam ĉia Äojo, kiun mi antaÅ-e sentis, forlasis
min; ĉar mi estis malseka kaj malvarma kaj havis nenian sekan
vestaĵon por revestigi min, nenion por nutri, kaj nenian amikon por
helpi min.
Estis tie-ĉi sovaÄaj bestoj, sed mi ne havis pafilon, per kiu mi povis
pafi ilin aÅ- savi min de iliaj makzeloj. Mi nur havis tranĉilon kaj
pipon.
Nun mallumiÄis; kaj kien mi iros por pasigi la nokton? Mi pensis, ke la
supro de ia alta arbo estos bona rifuÄejo kontraÅ- danÄero; kaj tie mi
povas sidi kaj pripensi pri la monto, ĉar mi sentis nenian esperon de
vivado. Nu, mi iris al mia arbo kaj faris ian neston por dormejo. Tiam,
mi tranĉis bastonon por forpeli la sovaÄajn bestojn se iuj venos, kaj
ekdormis kvazaÅ- la branĉnesto estis lanuglito.
Estas hela taglumo, kiam mi vekiÄis, ankaÅ- la ĉielo estas klara, kaj
la maro trankvila. Sed mi observis tra la arbsupro, ke nokte, la Åipo
lasis la sablaĵon, kaj kuÅas mejlon (1.7 kilometrojn) de mi kaj la
boato estas surtere du mejloj dekstre. Mi iom laÅ-longiris la terbordon
por atingi la boaton, sed Golfeto de la maro larÄa unu mejlo min
detenis de Äi. Tagmeze, la forfluo tiom forkuris, ke mi povis
alproksimiÄi la Åipon; kaj mi eltrovis, ke se ni restadus Åipbordon,
ĉiu nun estus bone.
Tiupense, mi ploris; ja, mi ne povis alie fari; sed, ĉar tio ne helpos
ion, mi pripensis ke estos plej bone por mi naÄi al la Åipo. Mi rapide
senvestigis, mi saltis en la maron, kaj naÄis al la Åipruino. Sed

kiamaniere mi suriÄos la ferdekon? NaÄante ĉirkaÅ- la Åipo, mi
ekvidis pecon da Ånurego pendante tiel malalten Äiaflanke, ke unue la
ondoj kaÅis Äin. Per helpo de la Ånurego mi surÅipiÄis.
Mi trovis fendon en la malsupro de la Åipo. Vi povas esti certa, ke mia
unua penso estis serĉi por nutraĵo, kaj mi baldaÅ- iris al la panujo,
kaj mi maĉis panon dum mi iris tien kaj reen, ĉar mi ne havis
tempon por perdi. TroviÄis tie ankaÅ- iom da rumo, de kiu mi prenis
sufiĉan trinkon kaj tio refortis min. Kion mi plej multe bezonis, estis
boato por terenporti la posedaĵon. Sed vaniÄis por deziri tion, kion
mi ne povis havigi; nu, ĉar en la Åipo troviÄis kelke da ekstraj
velstangoj, tri aÅ- kvar grandaj traboj el ligno, kaj unu ekstra masto
aÅ- du, mi komencis fari floson.
Mi metis kvar stangojn flanko ĉe flanko, kaj laÅ-larÄe, surmetis sur
ilin mallongajn pecetojn de tabulo por fortikigi mian floson. Kvankam
la tabuloj povis elporti mian pezon, ili estis tro maldikaj por elporti
multe da mia ÅarÄo.