Robinsono Kruso | Page 5

ke la knabo krias,
“Ŝipon kun velo! Åipon kun velo!†Li ne montris multe da Äojo
je la vidaĵo, opiniante, ke la Åipo venis por repreni lin; sed mi bone
scias, laÅ- la Åajno, ke Äi ne estas iu el la Åipoj de la Turko.
Mi levis kiel eble plej multe da veloj por renkonti la Åipon Äiavoje, kaj
ordonis al Zuro, ke li ekpafu pafilon, ĉar mi esperis, ke se tiuj, kiuj
estas sur la ferdeko ne povus aÅ-di la sonon, ili vidus la fumigadon. Ili
ja Äin vidis, kaj tuj demetis siajn velojn por ke ni povu atingi ilin, kaj
trihore, ni estis ĉe la Åipflanko. La viroj parolis kun ni per la franca
lingvo, sed ni ne povis kompreni tion, kion ili diras. Fine, Skoto
surÅipe diris per mia lingvo, “Kiu vi estas? De kien vi venas?†Mi
diris al li iomvorte, kiel mi liberiÄis de la MaÅ-roj.
Tiam, la Åipestro invitis min veni Åipbordon, kaj enÅipis min, Zuron
kaj ĉiujn miajn posedaĵojn. Mi diris al li, ke li havu ĉion, kion
mi havas; sed li respondis, “Vi estas rericevonta viajn posedaĵojn
post kiam ni atingos teron, ĉar mi por vi nur faris tion, kion por mi
vi farus samstate.â€
Li pagis al mi multan monon por mia boato, kaj diris, ke mi ricevos
egalan monon por Zuro, se mi lin fordonus. Sed mi diris al li, ke
liberiÄinte kun helpo de la knabo, mi lin ne volas vendi. Li diris, ke
estas juste kaj prave por mi tiel senti, sed, se mi decidus fordoni Zuron,
li estus liberigota dujare. Tial, ĉar la sklavo deziris iri, mi nenial
diris ne. Trisemajne mi alvenis al Ĉiuj Sanktuloj Golfeto, kaj nun mi
estis liberulo.
Mi ricevis multan monon por ĉiujn miaj posedaĵoj, kaj kun Äi, mi
iris surteron. Sed mi tute ne sciis, kion nun fari. Fine mi renkontis viron,
kies stato estas laÅ- la mia, kaj ni ambaÅ- akiris pecon da tero, por Äin
prilabori. Mia farmilaro, laÅ- la lia, estis malgranda, sed ni produktigis

la farmojn sufiĉe por subteni nin, sed ne plu. Ni bezonis helpon, kaj
nun mi eksentis, ke mi eraris, ellasante la knabon.
Mi tute ne Åatis tiun manieron de vivo. Kion! mi pensis, ĉu mi
venis tian longan vojon por fari tion, kion mi laÅ-bone povus fari
hejme, kaj kun miaj parencoj ĉirkaÅ- mi? Kaj pligrandiÄis mia
malÄojo, ĉar la bonamiko, kiu min alÅipis tien-ĉi, intencas nune
lasi tiun-ĉi terbordon.
Kiam mi estis knabo, kaj ekiris surmaron, mi metis en la manojn de
mia onklino, iom da mono pri kiu, mia bonamiko diris, ke mi bone
farus, se mi Äin elspezus pro mia bieno. Tial, post kiam li revenis
hejmon, li alsendis iom da Äi kontante, kaj la restaĵon kiel tukoj,
Åtofoj, lanaĵoj, kaj similaĵoj, kiujn li aĉetis. Mia onklino tiam
metis en liajn manojn iom da livroj, kiel donaco al li, por montri sian
dankecon pro ĉio, kion li faris por mi; kaj per tiu mono, li afable
aĉetis sklavon por mi. Intertempe, mi jam aĉetis sklavon, tial mi
nun havas du, kaj ĉio prosperis dum la sekvanta jaro.

Parto II
Sed baldaÅ- miaj projektoj trograndiÄis laÅ- miaj rimedoj. Unu tagon
alvenis kelke da viroj por peti min, ke mi komandu sklavÅipon
elsendotan de ili. Ili diris, ke ili donos al mi parton en la sklavoj, kaj
pagos la tutajn elspezojn ÅarÄe. Tio estus bonaĵo por mi, se mi ne
havus bienojn kaj teron; sed nun, tian ÅanÄon fari, estus malsaÄe kaj
hazarde. Gajninte multe da mono, estis konsilinde ke mi laÅ-e
daÅ-rigu tri aÅ- kvar jarojn plu. Nu, mi diris al la viroj, ke mi tre
volonte irus, se ili dume prizorgus mian farmon, kion ili alpromesis.
Tial, mi faris mian testamenton, kaj bordiÄis tiun-ĉi Åipon je la oka
datreveno de mia forlaso de Hull. Tiu-ĉi sklavÅipo enhavis ses
pafilegojn, dekdu virojn kaj unu knabon. Ni kunprenis segilojn,
ĉenojn, ludilojn, globetojn, pecetojn de vitro, kaj tiajn
komercaĵojn konvenajn al la gusto de tiuj, kun kiuj ni intencis
komenci.

Ni ne estis pli ol dekdu tagoj de la ekvatoro, kiam ventego forpelis nin,
ni ne sciis kien. Subite eksonis la krio “Teron!†kaj la Åipo
alpuÅiÄis sur sablaĵon, en kiun Äi malleviÄis tiel profunde, ke ni ne
povis Äin liberigi. Fine, ni eltrovis ke ni devas Äin lasi, kaj atingi
terbordon laÅ-eble. Ekire, estis boaton sur Äia posta parto, sed ni
eltrovis, ke Äi estis deÅirita per la forto de la ondoj. Nur unu boateto
restis ĉe la Åipflanko, tial ni enboatiÄis en Äin. Tie ni ĉiuj
troviÄis, sur la malglata maro! La koro de ĉiu nun malfortiÄis,
vangoj paliÄis, kaj niaj okuloj malklariÄis; ĉar estas nur unu espero,
eltrovi ian golfeton, kaj iel atingi rifuÄejon apudteran. Ni nun tute
transdonis niajn animojn al Dio.
La maro pli kaj pli malglatiÄis kaj Äia