Robinsono Kruso | Page 4

knabo diris, ke li ne kuraÄas iri surteron antaÅ- la tagiÄo.
“Nu,†mi diris, “tiuokaze, ni atendu, sed, tage, povas vidi nin la
homoj, kiuj eble nin pli malhelpos ol sovaÄaj bestoj.†“Tiam ni
pafilos ilin,†ridante diris Zuro, “kaj forkurigu ilin.â€
Mi Äojis vidi, ke la knabo montras tiom da gajeco, kaj mi donis al li
iom da pano kaj rizo. Tiunokte, ni silente ripozis, sed ne longe dormis,
ĉar, post kelke da horoj, iaj grandegaj bestoj malsuprenvenis al la
maro, por sin bani. La malfeliĉa knabo ektremis de kapo al piedoj
pro la vidaĵo. Unu el tiuj bestoj alproksimiÄis nian boaton, kaj,
kvankam estis tro mallume por Äin bone vidi, ni aÅ-dis Äin blovi, kaj
sciis, pro Äia bruego, ke Äi certe estas granda. Fine, la bruto tiom
alproksimiÄis la boaton, kiom la longeco de du remiloj; tial mi pafis
sur Äin, kaj Äi naÄis alteren.
La blekegoj kaj kriegoj, kiujn faris bestoj kaj birdoj pro la bruo de mia
pafilo, Åajne montris, ke ni faris malbonan elekton por surterejo; sed,
vole ne vole, ni devis iri surtere por serĉi freÅan fonton, por ke ni
povu plenigi niajn barelojn. Zuro diris, ke li eltrovus, ĉu la fontaj
akvoj taÅ-gas por trinki, se mi permesus al li preni unu el la botelegoj,
kaj, ke li Äin reportos plenigitan se la akvo estas bona. “Kial vi
volas iri?†mi diris; “Kial mi ne estas ironta? Vi povas resti en la
boato.†KontraÅ-e, Zuro diris, “Se la sovaÄuloj venos, ili min
manÄu; sed vi forkuru.†Mi devis ami la junulon pro la afabla
parolado. “Nu,†mi diris, “Ni ambaÅ- iros, kaj se la sovaÄuloj
venos, ni ilin mortigu; ja, ili ne manÄos aÅ- vin aÅ- min.â€
Mi donis al Zuro iom da rumo el la kesto de la Turko por reforti lin kaj
ni iris surteron. La knabo ekiris kun sia pafilo mejlon de la loko, kie ni
surteriris, kaj li revenis kun leporo, kiun li mortpafis, kaj kiun ni Äoje
kuiris kaj manÄis; laÅ- la bona novaĵo, kiun li raportis, li eltrovis
fonton, kaj ne vidis sovaÄulojn.

Mi divenis, ke la Promontoro de la Verdaj Insuloj ne estas malproksime,
ĉar mi vidis la supron de la Granda Pinto, kiun kiel mi sciis, estas
apud ili. Mia sola espero estis, ke laÅ-longirante la terbordon, ni trovos
Åipon, kiu enÅipigos nin; kaj tiam, kaj ne antaÅ- tiam, mi sentos
kvazaÅ- libera viro. Unuvorte, mi konfidis mian sorton al la Åanco;
aÅ- renkonti ian Åipon aÅ- morti.
Surteron ni ekvidis iujn homojn, kiuj staras kaj rigardas nin. Ili estis
nigraj, kaj ne portis vestaĵon. Mi estus irinta surteron al ili, sed Zuro,
— kiu sciis plej bone — diris, “Ne vi iru! Ne vi iru!†Tial mi
direktis la boaton laÅ-teron, por ke mi povu paroli kun ili, kaj ili
longaspace iradis laÅ- ni. Mi ekvidis, ke unu havas lancon en mano.
Mi faris signojn, ke ili alportu iom da nutraĵo al mi, kaj ili siaparte
faris signojn, ke mi haltu mian boaton. Tial mi demetis la supran parton
de mia velo, kaj haltis, tiam du el ili ekforkuris; kaj, duonhore revenis
kun iom da sekiÄita viando, kaj ia greno kiu kreskas en tiu parto de la
mondo. Tion-ĉi ni deziregis, sed ne sciis, kiel havigi Äin, ĉar ni
ne kuraÄis iri surteron al ili, nek ili kuraÄis alproksimiÄi al ni.
Fine, ili eltrovis peron sendanÄeran por ni ĉiuj. Alportante la
nutraĵon al la marbordo, ili Äin demetis kaj tre fortirigis si mem dum
ni Äin prenis. Ni faris signojn por montri nian dankon, ne havante ion
alian, kion ni povas doni al ili. Sed bonÅance, ni baldaÅ- kaptis
grandan donacon por ili; ĉar du sovaÄaj bestoj de la sama speco, pri
kiu mi jam priparolis, venis plenĉase de la montetoj al la maro.
Ili naÄis kvazaÅ- ili venis por sportigi. Ĉiuj forkuris de ili krom tiu,
kiu portas la lancon. Unu el tiuj bestoj alproksimiÄis nian boaton; tial
mi Äin atendis kun mia pafilo; kaj tuj kiam Äi estis en pafspaco, mi
Äin pafis tra la kapo. Dufoje Äi subakviÄis kaj dufoje Äi suprenleviÄis;
kaj poste Äi naÄis alteren, kaj falis senviva. La viroj tiom timis pro la
pafilbruo, kiom ili antaÅ-e timis je la vidaĵo de la bestoj. Sed kiam
mi faris signojn por ke ili venu al la marbordo, ili tuj venis.
Ili rapidis al sia rabaĵo; kaj tordante ĉirkaÅ- Äi Ånuregon, ili Äin
sendanÄere eltiris surteron.

Ni nun lasis niajn sovaÄulojn kaj iradis dekdu tagojn plu. La terbordo
antaÅ- ni etendis sin kvar aÅ- kvin mejlojn, (6.8 aÅ- 8.3 kilometrojn)
bekforme; kaj ni devis veturi iom de la terbordo por atingi tiun
terpinton, tiel ke ni portempe ne vidis teron.
Mi konfidis la direktilon al Zuro, kaj sidiÄis por pripensi tion, kion
estos plej bone nun fari; kiam subite mi aÅ-dis,