Robinsono Kruso | Page 3

la
terbordo. La vento vigle blovis, kaj ni ĉiuj tre bezonis nutraĵon;
sed fine per la helpo de remiloj kaj veloj ni sendanÄere reatingis la
terbordon.
Kiam la Turko sciiÄis kiamaniere ni vojperdis, li diris, ke de nun, kiam

li velveturos, li prenos boaton, kiu enhavos ĉion, kion ni bezonus, se
ni longatempe estus detenataj surmare. Tial li farigis grandan kajuton
en la longboato de sia Åipo, kiel ankaÅ- ĉambron por ni sklavoj.
Unu tagon, li min sendis, por ke mi ordigu la boaton pro tio, ke li havas
du amikojn, kiuj intencas veturi kun li por fiÅkapti. Sed kiam la tempo
alvenis, ili ne veturas; tial li sendis min, viron kaj knabon — kies
nomo estas Zuro — por kapti kelke da fiÅoj por la gastoj, kiuj estas
vespermanÄontaj kun li.
Subite, eniris en mian kapon la ideo, ke nun estas bona okazo, boate
forkuri kaj liberiÄi. Tial mi tuj prenis tiom da nutraĵo, kiom mi
povas havigi, kaj mi diris al la viro, ke estus tro malrespekte, manÄante
la panon metitan en la boaton por la Turko. Li diris, ke li pensas tiel
same, tial li alportis sakon da rizo kaj kelke da ruskoj (kukoj).
Dum la viro estis surtere, mi provizis iom da vino, pecegon da vakso,
segilon, hakilon, fosilon, iom da Ånurego, kaj ĉiuspecajn objektojn,
kiuj eble estos utilaj al ni. Mi sciis, kie troviÄas la vinkesto de la Turko,
kaj mi Äin metis surboaton dum la viro estas surtere. Per alia ruzo, mi
havigis ĉion, kion mi bezonis. Mi diris al la knabo, “La pafiloj de
la Turko estas en la boato, sed ne troviÄas ia pafaĵo. Ĉu vi pensas,
ke vi povas havigi iom da Äi? Vi scias kie Äi estas konservata, kaj eble
ni volos pafi birdon aÅ- du.†Li do alportis kesto kaj saketon, kiuj
enhavas ĉion, kion ni eble bezonas por la pafiloj. Tiujn-ĉi mi
metis surboaton, kaj poste velveturis por fiÅkapti.
La vento blovis de la nordo, aÅ- nordokcidento, tia vento estis malbona
por mi; ĉar, se Äi estus de la sudo, mi estus povinta velveturi al la
terbordo de Hispanujo. Tamen, de kiu ajn loko la vento blovos, mi estis
decidinta forkuri kaj lasi la ceterajn al ilia sorto. Mi do mallevis miajn
hokfadenojn kvazaÅ- fiÅkapti, sed mi zorgis, ke mi havu malbonan
sukceson; kaj kiam la fiÅoj mordis, mi ilin ne eltiris, ĉar mi deziris,
ke la MaÅ-ro ilin ne vidu. Mi diris al li, “Tiu-ĉi loko estas
nebona; ni ne kaptos fiÅojn tie-ĉi; ni devas iom antaÅ-en iri.†Nu,
la MaÅ-ro pensis, ke tion fari ne estos malbone. Li levis la velojn, kaj,
ĉar la direktilo estis en miaj manoj, mi elsendis la boaton unu
mejlon aÅ- plu enmaron, kaj poste Äin haltigis, kvazaÅ- mi intencas

fiÅkapti.
Nun, mi pripensis, tiu-ĉi estas mia okazo liberiÄi; tial mi transdonis
la direktilon al la knabo, kaj tiam ekprenis la MaÅ-ron ĉirkaÅ- la
talio, kaj elĵetis lin el la boato.
Malsupren li falis! sed baldaÅ- reaperis por ke, li povis naÄi kvazaÅ-
anaso. Li diris, ke li volonte irus ĉirkaÅ- la mondo kun mi, se mi
enprenus lin.
Iom timante ke li surrampos la boatflankon, kaj reeniÄos perforte, mi
direktis mian pafilon sur lin, kaj diris, “Vi facile povas naÄi alteron
se vi tion deziras; tial, rapidiÄu tien; plie, se vi reen alproksimiÄos la
boaton, vi ricevos kuglon tra la kapo, ĉar, mi de nun intencas esti
libera viro.â€
Tiam li eknaÄis, kaj sendube sendanÄere atingis la terbordon, ĉar la
maro estis tre trankvila.
Unue, mi intencis kunpreni la MaÅ-ron kun mi, kaj naÄigi Zuron
alteron; sed la MaÅ-ro ne estis viro pri kiu mi povis konfidi.
Post kiam li foriÄis, mi diris al Zuro, “Se vi ĵuros, ke vi estos
fidela al mi, vi iam fariÄos grava viro; se vi ne ĵuros, mi certe
ankaÅ- vin elĵetos el la boato.â€
La knabo tiel dolĉe ridetis, kiam li ĵuris resti fidela al mi, ke mi
lin ne povis dubi en mia koro.
Dum ankoraÅ- ni povis vidi la MaÅ-ron (survoje alteren) ni antaÅ-en
iris enmaron, por ke li kaj tiuj, kiuj nin vidis de la terbordo, kredu ke ni
iros al la influejo de la markolo, ĉar neniu velveturis al la suda
marbordo, ĉar tie loÄas gento da homoj, kiuj laÅ- sciigoj, mortigas
kaj manÄas siajn malamikojn.
Tiam mi direktis mian veturadon oriente, por ke ni laÅ-longiru la
marbordon, kaj, havante favoron venton kaj trankvilan maron, ni
morgaÅ-tagmeze estis malapud kaj preter la povo de la Turko.

AnkoraÅ-, mi timis, ke mi estus kaptota de la MaÅ-roj; tial mi ne volis
iri surteron tage. Duonlume, ni direktis nian boaton alteren, kaj atingis
la enfluejon riveretan, de kiu mi pensis, ni povos naÄi surteron, kaj
tiam rigardi la ĉirkaÅ-aĵojn. Sed kiam malheliÄis la lumo, ni
aÅ-dis strangajn sonojn, bojojn, kriegojn, gruntojn, blekadojn. La
malfeliĉa