Robinsono Kruso | Page 2

sur la maro; kaj pliaÄante, la deziro plifortiÄis; Äis
fine, mi forlasis mian lernejon kaj hejmon, kaj piede, mi trovis mian
vojon al Hull, kie mi baldaÅ- trovis okupadon sur Åipo.
Post kiam ni velveturis kelke da tagoj, okazis ventego, kaj kvinanokte
la Åipo enfendiÄis. Ĉiuj al la pumpiloj rapidis. La Åipon ni sentis
Äemi en ĉiuj siaj tabuloj, kaj Äian trabaĵon ektremi de la antaÅ-a
Äis la posta parto; kaj baldaÅ- klariÄis ke ne estas ia espero por Äi, kaj
ke ĉio, kion ni povas fari, estas savi niajn vivojn.
Unue, ni pafadis pafilegojn por venigi helpon, kaj post kelke da tempo,
Åipo kuÅante ne malproksime, alsendis boaton por helpi nin. Sed la
maro estis tro maltrankvila por Äi restadi Åipflanke; tial ni elĵetis
Ånuregon, kiun la boatanoj ekkaptis kaj firme fiksis, kaj tiamaniere ni
ĉiuj enboatiÄis.

Tamen, vaniÄis en tia maltrankvila maro, por peni albordiÄi la Åipon,
kiu alsendis la virojn; aÅ- aluzi la remilojn de la boato, kaj ni ne povis
ion fari, krom Äin lasi peliÄi teron.
Duonhore, nia Åipo trafis rifon kaj subakviÄis, kaj Äin ni ne vidis plu.
Tre malrapide, ni alproksimiÄis teron, kiun iafoje ni vidis, kiam ajn la
boato leviÄis sur la supro de ia alta ondo; kaj tie ni vidis homojn,
kurante amase, tien kaj reen, havante unu celon, savi nin.
Fine, Äojege, ni surteriÄis, kie bonÅance, ni renkontis amikojn, kiuj
donis al ni helpon por reveturi al Hull; kaj se tiam, mi havus la bonan
sencon por iri hejmon, estus pli bone por mi.
La viro, kies Åipo subakviÄis, diris kun grava mieno: “Junulo, ne
iru plu surmaron; tiu ne estas la vivmaniero por vi.†“Kial do,
sinjoro, vi mem iros plu surmaron?†“Tiu estas alia afero. Mi estas
elnutrita por la maro, sed vi ne estas; vi venis sur mian Åipon por
eltrovi, la staton de vivo surmara, kaj vi povas diveni tion, kio okazos
al vi, se vi ne reiros hejmon. Dio ne benos vin, kaj eble vi kaÅ-zis
tiun-ĉi tutan malbonon al ni.â€
Mi ne parolis alian vorton al li, kiun vojon li iris, mi nek scias, nek
deziris sciiÄi, ĉar mi estis ofendita pro tiu-ĉi malÄentila
parolado. Mi multe pensis; ĉu iri hejmon, aÅ- ĉu iradi surmaron.
Honto detenis min pri iri hejmon, kaj mi ne povis decidi la vivkuron,
kiun mi estis ironta.
Kiel estis mia sorto travive, ĉiam elekti la plej malbonon; tiel same
mi nun faris. Mi havis oron en mia monujo, kaj bonan vestaĵon sur
mia korpo, sed, surmaron mi ree iris.
Sed nun, mi havis pli malbonan Åancon ol iam, ĉar, kiam ni estis tre
malproksime enmaro, kelke da Turkoj en Åipeto, plenĉase
alproksimiÄis al ni. Ni levis tiom da veloj, kiom niaj velstangoj povis
elporti, por ke ni forkuru de ili. Tamen, malgraÅ- tio, ni vidis ke niaj
malamikoj pli kaj pli alproksimiÄis, kaj certiÄis ke baldaÅ-, ili atingos
nian Åipon.

Fine, ili atingis nin; sed ni direktis niajn pafilegojn sur ilin, kio kaÅ-zis
portempe, ke ili deflanku sian vojon. Sed, ili daÅ-rigis pafadon sur ni
tiel longe, kiel ili estis en pafspaco. ProksimiÄante la duan fojon,
kelkaj viroj atingis la ferdekon de nia Åipo, kaj ektranĉis la velojn,
kaj ekfaris ĉiuspecajn difektaĵojn. Tial, post kiam dek el niaj
Åipanoj kuÅas mortitaj, kaj la plimulto el la ceteraj havas vundojn, ni
kapitulacis.
La ĉefo de la Turkoj prenis min kiel sian rabaĵon, al haveno
okupita de MaÅ-roj. Li ne agis al mi tiel malbone, kiel mi lin unue
juÄis, sed li min laborigis kun la ceteraj de siaj sklavoj. Tio estis
ÅanÄo en mia vivo, kiun mi neniam antaÅ-vidis. Ho ve! kiom mia
koro malÄojis, pensante pri tiuj, kiujn mi lasis hejme, al kiuj mi ne
montris tiom da komplezemo kiom diri “AdiaÅ-i†kiam mi iris
surmaron, aÅ- sciigi tion, kion mi intencas fari!
Tamen, ĉio, kion mi travivis tiam, estas nur antaÅ-gusto de la
penadoj kaj zorgoj, kiujn de tiam estis mia sorto suferi.
Unue, mi pensis, ke la Turko kunprenos min kun si, kiam li ree iros
surmaron, kaj ke mi iel povos liberiÄi; sed la espero nelonge daÅ-ris,
ĉar tiatempe li lasis min surtere por prizorgi liajn rikoltojn.
Tiamaniere mi vivis du jarojn. Tamen, la Turko konante kaj vidante
min plu, min pli kaj pli liberigis. Li unufoje aÅ- dufoje ĉiusemajne,
veturis en sia boato por kapti iajn platfiÅojn, kaj iafoje, li kunprenis
min kaj knabon kun si, ĉar ni estas rapidaj ĉe tia sporto, kaj tial li
pli kaj pli Åatis min.
Unu tagon, la Turko elsendis min, viron kaj knabon, boate, por kapti
kelke da fiÅoj. Surmare, okazas tia densa nebulo, ke dekduhore, ni ne
povas vidi la teron, kvankam ni ne estas pli ol duonmejlon (800
metrojn) de la terbordo; kaj morgaÅ-tage, kiam la suno leviÄis, nia
boato estas enmaro almenaÅ- dek mejlojn (16 kilometrojn) de