Robinsono Kruso | Page 4

rizo. Tiunokte, ni silente ripozis, sed ne longe dormis, ?‰ar, post kelke da horoj, iaj grandegaj bestoj malsuprenvenis al la maro, por sin bani. La malfeli?‰a knabo ektremis de kapo al piedoj pro la vida?μo. Unu el tiuj bestoj alproksimi?is nian boaton, kaj, kvankam estis tro mallume por ?in bone vidi, ni a?-dis ?in blovi, kaj sciis, pro ?ia bruego, ke ?i certe estas granda. Fine, la bruto tiom alproksimi?is la boaton, kiom la longeco de du remiloj; tial mi pafis sur ?in, kaj ?i na?is alteren.
La blekegoj kaj kriegoj, kiujn faris bestoj kaj birdoj pro la bruo de mia pafilo, ?ajne montris, ke ni faris malbonan elekton por surterejo; sed, vole ne vole, ni devis iri surtere por ser?‰i fre?an fonton, por ke ni povu plenigi niajn barelojn. Zuro diris, ke li eltrovus, ?‰u la fontaj akvoj ta?-gas por trinki, se mi permesus al li preni unu el la botelegoj, kaj, ke li ?in reportos plenigitan se la akvo estas bona. a€?Kial vi volas iri?a€ mi diris; a€?Kial mi ne estas ironta? Vi povas resti en la boato.a€ Kontra?-e, Zuro diris, a€?Se la sova?uloj venos, ili min man?u; sed vi forkuru.a€ Mi devis ami la junulon pro la afabla parolado. a€?Nu,a€ mi diris, a€?Ni amba?- iros, kaj se la sova?uloj venos, ni ilin mortigu; ja, ili ne man?os a?- vin a?- min.a€
Mi donis al Zuro iom da rumo el la kesto de la Turko por reforti lin kaj ni iris surteron. La knabo ekiris kun sia pafilo mejlon de la loko, kie ni surteriris, kaj li revenis kun leporo, kiun li mortpafis, kaj kiun ni ?oje kuiris kaj man?is; la?- la bona nova?μo, kiun li raportis, li eltrovis fonton, kaj ne vidis sova?ulojn.
Mi divenis, ke la Promontoro de la Verdaj Insuloj ne estas malproksime, ?‰ar mi vidis la supron de la Granda Pinto, kiun kiel mi sciis, estas apud ili. Mia sola espero estis, ke la?-longirante la terbordon, ni trovos ?ipon, kiu en?ipigos nin; kaj tiam, kaj ne anta?- tiam, mi sentos kvaza?- libera viro. Unuvorte, mi konfidis mian sorton al la ?anco; a?- renkonti ian ?ipon a?- morti.
Surteron ni ekvidis iujn homojn, kiuj staras kaj rigardas nin. Ili estis nigraj, kaj ne portis vesta?μon. Mi estus irinta surteron al ili, sed Zuro, a€” kiu sciis plej bone a€” diris, a€?Ne vi iru! Ne vi iru!a€ Tial mi direktis la boaton la?-teron, por ke mi povu paroli kun ili, kaj ili longaspace iradis la?- ni. Mi ekvidis, ke unu havas lancon en mano.
Mi faris signojn, ke ili alportu iom da nutra?μo al mi, kaj ili siaparte faris signojn, ke mi haltu mian boaton. Tial mi demetis la supran parton de mia velo, kaj haltis, tiam du el ili ekforkuris; kaj, duonhore revenis kun iom da seki?ita viando, kaj ia greno kiu kreskas en tiu parto de la mondo. Tion-?‰i ni deziregis, sed ne sciis, kiel havigi ?in, ?‰ar ni ne kura?is iri surteron al ili, nek ili kura?is alproksimi?i al ni.
Fine, ili eltrovis peron sendan?eran por ni ?‰iuj. Alportante la nutra?μon al la marbordo, ili ?in demetis kaj tre fortirigis si mem dum ni ?in prenis. Ni faris signojn por montri nian dankon, ne havante ion alian, kion ni povas doni al ili. Sed bon?ance, ni balda?- kaptis grandan donacon por ili; ?‰ar du sova?aj bestoj de la sama speco, pri kiu mi jam priparolis, venis plen?‰ase de la montetoj al la maro.
Ili na?is kvaza?- ili venis por sportigi. ??iuj forkuris de ili krom tiu, kiu portas la lancon. Unu el tiuj bestoj alproksimi?is nian boaton; tial mi ?in atendis kun mia pafilo; kaj tuj kiam ?i estis en pafspaco, mi ?in pafis tra la kapo. Dufoje ?i subakvi?is kaj dufoje ?i suprenlevi?is; kaj poste ?i na?is alteren, kaj falis senviva. La viroj tiom timis pro la pafilbruo, kiom ili anta?-e timis je la vida?μo de la bestoj. Sed kiam mi faris signojn por ke ili venu al la marbordo, ili tuj venis.
Ili rapidis al sia raba?μo; kaj tordante ?‰irka?- ?i ?nuregon, ili ?in sendan?ere eltiris surteron.
Ni nun lasis niajn sova?ulojn kaj iradis dekdu tagojn plu. La terbordo anta?- ni etendis sin kvar a?- kvin mejlojn, (6.8 a?- 8.3 kilometrojn) bekforme; kaj ni devis veturi iom de la terbordo por atingi tiun terpinton, tiel ke ni portempe ne vidis teron.
Mi konfidis la direktilon al Zuro, kaj sidi?is por pripensi tion, kion estos plej bone nun fari; kiam subite mi a?-dis, ke la knabo krias, a€???ipon kun velo! ?ipon kun velo!a€ Li ne montris multe da ?ojo je la vida?μo, opiniante, ke la ?ipo venis por repreni lin; sed mi bone scias, la?- la ?ajno, ke ?i ne estas iu el la ?ipoj de la Turko.
Mi levis kiel eble plej multe da veloj por renkonti la ?ipon ?iavoje, kaj ordonis al Zuro, ke li ekpafu pafilon, ?‰ar mi esperis, ke