Rakontoj | Page 8

estis preparita kaj la
fajro ankoraux brulis.
Nun mi nur rimarkis, kiel mi estis malsxparema, cxar la kandelo brulis
ankoraux. Mi rigardas fikse gxian lumon kaj pensas cxe mi, ke mi
gxoje scius, kion faras Mozart.
Kaj dum mi pensas kaj rigardas la lumon, la kandelo estingigxis,
kvazaux gxi estus brulinta neniam; sur la longa mecxo restis neniu
fajrero. Kaj tamen la aero ne movigxis -- mi povas jxuri tion.
Mi ektremis de la teruro, kuris al la patrino kaj rakontis cxion al sxi.
»Vestu vin rapide,« diris la patrino, »rapidu al ili kaj tuj revenu kun la
raporto, kiel li fartas; sed ne restu tie longe.«
Mi rapidis per cxiuj fortoj; Dio, kiel mi ektimis, kiam mia fratino duone
malespera sed tamen kun tiel trankvila mieno venis al mi renkonte kaj
diris:
»Dank' al Dio, kara Sofio, ke vi estas cxi tie. Hodiaux en la nokto li
fartis tiel malbone, ke mi pensis, ke li ne gxisvivos la hodiauxan tagon.
Restu hodiaux cxe ni; cxar se li denove fartos tiel, li mortos en cxi tiu
nokto. Iru tamen al li, kion li faras«. Mi penis ekregi min kaj iris al lia
lito. Ekvidinte min li ekkriis:
»Ah bone, kara Sofio, ke vi estas cxi tie. Vi devas cxi tiun nokton
pasigi cxe ni; vi devas vidi min morti.«
Mi penis resti trankvila kaj senkredigi tion al li; sed li respondis je cxio:

»Mi sentas jam morton sur la lango -- kaj kiu helpos poste mian karan
Konstancion, se vi ne restos cxi tie?«
»Sed, kara Mozart,« respondis mi, »mi devas iri ankoraux al mia
patrino kaj sciigi al sxi vian deziron, ke mi restu hodiaux cxe vi -- sxi
povus ja pensi, ke okazis al mi ia malfelicxo.«
»Jes, faru tiel,« diris Mozart, »sed revenu baldaux!«
Dio, kion mi sentis en tiu momento! La bedauxrinda fratino eliris kun
mi kaj pro Dio petis min, ke mi haltu en la parohxejo cxe la sankta
Petro kaj petu, ke iu el la pastroj kvazaux okaze alvenu al ili.
Mi faris tiel, sed la pastro rifuzis kaj nur post longaj klopodoj mi
sukcesis konvinki lin, ke li iru --
Poste mi kuris al la patrino, kiu maltrankvile atendis min.
Estis jam mallume.
Sxi tre ektimis! Mi diris al sxi, ke sxi faros plej bone, se sxi pasigos la
nokton cxe la plej maljuna filino -- kaj sxi obeis.
Poste denove per cxiuj fortoj mi rapidis returne al mia bedauxrinda
fratino. Apud la lito de Mozart estis Süssmayer (unu el la lernantoj de
Mozart), sur la litotuko kusxis la konata rekviemo kaj Mozart klarigis
al Süssmayer, kiel li deziras havi la rekviemon finita post sia morto.
Plie ordonis Mozart al sia edzino, ke sxi sekretigu lian morton gxis
tiam, kiam sxi estos sciiginta pri tio Albregtsberger-on, »cxar tiu servo
al li apartenas antaux Dio kaj mondo«.
La kuracisto Glosset estis longe sercxata kaj fine trovita en la teatro.
Sed li devis atendi, gxis la prezentado estos finita; poste li alvenis kaj
ordonis, ke oni cxirkauxvolvu la febre varman kapon de Mozart per
malvarmaj cxirkauxvindoj, kiuj tiel ekscitis lin, ke li sveninte ne
rekonsciigxis plu, gxis li mortis.
Lastafoje li volis ankoraux imiti per la busxo la tamburojn en sia

rekviemo; mi auxdas tion gxis hodiaux...
Poste venis Müller el la artista kabineto kaj enpresis en gipson lian
palan, malvivan vizagxon.
Lia fidela edzino treege suferis. Sxi jxetis sin sur la genuojn kaj petis
cxiopovan Dion pri la helpo. Kvankam mi insiste petis sxin, mi ne
povis disigi sxin de li.
Sxia doloro estis ankoraux pli grandigita dum la sekvanta tago, cxar la
homoj amase preterirantaj lauxte ploris kaj kriis pro li.
Dum mia tuta vivo mi ne vidis Mozart-on incitita, des malpli kolera.«"
Cxi tie finas la simpla, karakteriza letero, kvankam skribita de plumo
primitiva kaj enhavanta en la originalo aron da sintaksaj, gramatikaj kaj
ortografiaj eraroj, sed tamen pro sia simpleco pli kara, pli elokventa.
Pli kredindaj dokumentoj pri la lastaj momentoj de Mozart ne ekzistas.

LA BLANKA EDZINIGXA VESTO.
Arabesko.
Ankoraux unu fojon sxi ekrigardis atente la grandan starantan spegulon,
en kiu de l' kapo gxis la kalkano rebrilis sxia gracia talio...
Per la dekstra maneto sxi ordigis kelke da molaj blondaj bukloj, kiuj
perfide eligxis el sub la mirta florkroneto, per la dekstra mano iom levis
la negxoblankan elegantan veston kun la longa trenajxo -- kaj poste
malrapide sin turnis...
Sxi rigardis la vizagxon de l' fidela kunulino, multejara amikino, kiu
helpis al sxi ordigi la tualeton.
La oraj radioj de l' matena suno somera, traigxante tra la densaj
kurtenoj de l' eleganta buduaro, superversxas per la delikata lumo la

belkreskan talion de l' bluokula blondulino.
La fresxa, ridema vizagxeto kun la rozkoloraj vangetoj, purpuraj lipetoj,
hela, bele elstaranta frunteto, greka nazo kaj cxaste mallevitaj okuloj
kun la longaj okulharoj kaj densaj