Princo Vanc | Page 5

lacxojn, estis por li iom malfelicxa sorto, esti elpelita en la nekonatan mondon, devigata zorgi pri si mem, kaj pri la tuta korteganaro. Unue li preskaux sentis tenton forjxeti la skatolon, kaj kun gxi cxiujn siajn parencojn; sed, kvankam oni ne povus supozi, ke li nun tre multe amos la gepatrojn, kiam estas tiel malmulto da ili por esti amata, tamen Vanc' havis bonan koron sub sia malsagxeco, kaj tial li formarsxadis, kun la embarasa korteganaro fikse ligita al la sxultroj.
Mi ne estas certa, ke li ne intence iom skuis gxin; cxar mi ofte vidas malgrandulojn, kiuj svingas kaj ekskuas pakajxojn, kiujn ili kontrauxvole portas. Certe la Geregxoj kaj la korteganoj preskaux marmalsanis, kvankam estante sur tero, pro la sxancelado kaj svingado de tiu nova speco de veturilo.
Princo Vanc' ne havis la plej malgrandan ideon pri la demando, kien li iros. Li kompreneble sciis, ke li deziras trovi la Fragokoloran Sorcxiston, sed li tute ne sciis kie logxas tiu persono, nek kiel agi por lin trovi; tial li nur rapidiris lauxpove, por forigxi de la palaco, timante ke la nova regxo eble pentos, ke li ne senkapigis lin, kaj sendos iun por lin kapti.
Estis cxirkaux la sunsubiro, kiam li alvenis al belega kampo, kiu kusxis laux la bordo de largxa, malluma rivero; kaj Vanc', nun duone mortanta pro malsato, gxojege eltrovis ke tie sin montras sennombraj sovagxaj fragoj, tute rugxigante la teron. Unue li cxirkauxrigardis, sercxante iun, kiu ilin kolektos por li, sed kompreneble li trovis neniun; tial li demetis sian pakajxon kaj komencis mangxi tre rapide, ne atentante la regulojn de bona societo.
Li ecx ne ekpensis, gxis li estis sin pleniginta gxis la gorgxo, ke liaj kunvojagxantoj eble povas ankaux malsati. Tiam li malfermis la skatolon, kaj ilin ellasis, kun granda plezuro rigardante iliajn ridindajn movojn, dum ili faletis kontraux malgrandajn sxtonetojn, aux implikigxis en la herbajxo, kaj senforte baraktis, kvazaux kaptitaj en ia terura densejo. Du-tri sidigxis cxirkaux unu maturan beron, kaj regalis sin per gxi tie, kie gxi kusxis; aliaj trinkis gutojn de la vespera roso, kiu jam briletis sur la trifolioj kaj ranunkuletoj; dum la Cxefkanceliero, kiu sxajnis cxiam renkonti malfacilajxojn, iel malpacigxis kun granda, verda akrido,--kaj la batalo farigxis tiel furioza, ke oni ne povus scii, kiu eligxos vivanta, se Vanc' ne alirus por helpi la malfelicxan sinjoron, kaj fortimigus la insekton.
Malgraux tiuj malagrablaj cirkonstancoj, la kompatindaj nobeloj cxiam konservis iom de la manieroj de la kortego; kaj iliaj ridetoj kaj majestaj movoj, iliaj kapklinoj kaj salutoj, kauxzis al Vanc' tiajn fortajn paroksismojn de ridado, ke li cxirkauxruligxis sur la herbo.
Kiam mallumigxis, li tamen cxesis ridi, kaj sopire pensis pri sia mola lito, kun la silkaj kapkusenoj kaj lanugaj kovriloj; sed verdire li estis tiel laca, ke li apenaux povis teni la okulojn malfermitaj; kaj, tuj post kiam li elprenis la malgrandajn parencojn kaj amikojn el la malseka herbajxo, kaj metis ilin sendifektajn en la skatolon, li mem kusxigxis sub etendigxanta fagarbo, kaj profunde kaj dolcxe ekdormis.
La mateno trovis la Princon iom refresxigita, kaj alportis al li fresxan decidemecon. Li decidis ekforiri por sercxi la Fragokoloran Sorcxiston, lasante nenian rimedon neprovita, gxis li eltrovos lin, kaj konsentigos lin resxangxi la aliformitan korteganaron en gxian staton antauxan. Li do alsxultrigis la skatolon kaj brave ekpasxis sur la vojo, tute nesciante kien li iros, kaj jam komencante bedauxri, ke li ne suficxe atentis siajn lecionojn, por ke li nun almenaux sciu, al kiu direkto lia propra regno sin etendas.
Li jam piediris unu-du horojn, kiam li vidis apud la sxoseo viron, kolektantan lanugon de la altaj kardoj, kiuj vegetis lauxlonge de la vojo.
"Hola!" kriis la Princo. "Kion vi esperas fari el tiu?"
"Litkusenegojn," mallonge respondis la viro, ne cxesante labori.
"Ho!" diris Vanc' sin sidigante sur sxtonon, kaj demetante la skatolon apude. "Vi faros el gxi litkusenegojn, cxu vere? Ili certe estos tre molaj."
"Leontoda," respondis la viro.
"Leontoda?" ripetis Vanc'. "Tio signifas nenion."
La viro ruzeme balancis la kapon sed diris nenion. Li estis strangesxajna persono, portanta vestaron fabrikitan el cxiuspecaj kunflikitaj pecetoj; kaj tiel malgrasa kaj velkinta li estis, ke la Princo, nur vidante lin, farigxis malsata.
"Cxu vi volas diri, ke el leontoda lanugo vi farus pli bonajn kusenegojn?" demandis Vanc', kies cerbo farigxis pli komprenema per la vojagxado.
La alia kapjesis.
"Kial do vi ne diris tion? Vi ne estas muta."
"Spirajxo," mallonge respondis la malgrandulo.
Li movigxis de la tufo de kardoj, kiun li estis nudiginta, al apuda; kaj dume turnigxis kolektante siajn piedsignojn, por reuzi ilin kaj eviti la necesecon fari novajn.
"Certe vi estas la plej avara homo, kiun mi iam vidis," kolerete deklaris la Princo. "Mi ne estus tiel sxparema pri la piedsignacxoj; neniu alia zorgus por ilin kolekti; kaj, pri la spirajxo, vi povus malsxpari iom pli da tio; gxi kostas nenion."
La viro ne atentis cxi tiun iom malgxentilan diron, sed tre diligente dauxrigis sian laboron.
"Ho, iom parolu!" diris Vanc',