Princo Vanc | Page 6

cxiun minuton farigxante pli kaj pli senpacienca; "vi povas almenaux sciigi al mi kiel trovi la Fragokoloran Sorcxiston."
"Kial?" demandis la viro, unuafoje montrante intereson.
"Mi iros por sercxi lin."
"Pli bone ne," estis la respondo de la malgrandulo.
"Kial ne?"
"Terure eluzos sxuojn," respondis la alia. Tiam li cxesis, kaj kolektis la spirajxon, kiun li uzis por tiu parolo (de li, nekutime longa), kaj dauxre eltiradis la kardlanugon.
"Sed mi devos lin trovi," persiste diris Vanc', denove kolerigita de tiu respondo. "Kie li logxas?"
"Nescias," mallonge respondis la kolektanto.
Vanc' levigxis de la sxtono kun senpacienca movo, kaj tiel subite ekprenis la skatolon, ke la dentoj de la tuta korteganaro klaketis.
"Nu!" li akre diris. "Vi certe estas la plej sxparema homo, kiun mi iam vidis. Vi ecx ne povas donaci afablan vorton."
"Ho, ne!" respondis la maljunulo, tre surprizita. "Neniam donacas ion. Kion vi donos por la pupoj?"
Al kelkaj personoj, tiu demando eble povus sxajni pura idiotajxo; sed, iom strange, Vanc' okaze rememoris ke, antaux kelkaj tagoj, kiam li turmentadis siajn fratinojn, tiujn dekdu modelojn de konveneco, kaj plenigis iliajn bluajn okuletojn per larmoj, forprenante iliajn ludilojn, li uzis precize tiujn samajn vortojn. Li iom klinis la kapon; tamen, decidinte montri sentiman mienon, li diris: "Ne parolu sensence! Diru al mi la vojon al la Fragokolora Sorcxisto cxi tiun minuton!"
Sed, liasurprize, kie estis starinta la stranga maljunulo, tie nur estis ruste nigra korvo, tre cxifita kaj difektita, sed havanta rimarkindan paron da rugxe brilantaj okuloj.

CXAPITRO VI
"Mi devas atentigi vin," severe diris la korvo, "ke, konsiderante la fakton, ke neniu vin invitis al cxi tiu koncerto, kaj ke vi ne havas bileton por rezervita sidloko, sxajnus pli dece, se vi restus kvieta, ne interrompante la koncerton."
"Koncerton!" ekkriis Vanc' konfuzite. "Ne estas koncerto!"
"Sed estos," respondis la birdo, pli severe ol antauxe. "Mi mem estas kantonta. Unue, mi kantos amkanton. Silentu!"
Kaj, sen pli da preparado, gxi komencis, per terure rauxka kaj rompita vocxo:
"Snip-snap, frip-frap, Bunga li, tiu cxi kagx'; Gxip-gxap, nip-nap, Tungati tinum, gxi mi sap', Donu botelon fromagx'."
"Ho, fi!" kriis la Princo, "Vi vere devas scii, ke tio estas sensencajxo! Gxi certe signifas nenion."
"Kiel vi scias?" demandis la korvo, rigardegante la Princon per gxia briletanta okulo. "Cxu vi komprenas la lingvon de amo?"
"Ne," pli humile diris Vanc', "mi devas konfesi, ke ne; kvankam mi cxiam auxdis, ke gxi estas tre vanta."
"Parolante pri la limoj de reg--" malatente komencis la korvo; sed la Princo tuj interrompis.
"Neniu estis parolanta pri limoj," li akre diris; "vi mem tion elpensis."
"--no," trankvile dauxrigis la korvo, tute ne atentante la interrompon de la Princo, sed flanken turnante la kapon, kaj malice elrigardante el unu okulo, "estas tre utile koni ilin, kaj ekzistas diversaj metodoj ilin lerni. Kelkaj personoj lernas ilin en lernejo; tio estas unu metodo; kelkaj vojagxas; tio estas--"
Sed, antaux ol gxi povis dauxrigi la frazon, Vanc' ekprenis sxtonon kaj gxin jxetis al la birdo. Terure blekante, la korvo suprenflugis en la aeron, rondirante pli kaj pli supren, gxis kiam gxi malaperis en la zenito.
"Dek kontraux unu mi vetas, ke tio estis Baptopatrino mem," malkontente murmuris Vanc', reprenante la skatolon kaj ekirante laux la polva vojo.
La tutan ceteran tagon li marsxis, pli kaj pli lacigxante, gxis je la sunsubiro li alvenis al tre maljuna virino, sidanta apud granda arbo, sur la bordo de la rivero.
"Hola!" kriis Vanc', ne tro gxentile. La velkinta maljunulino rigardis la riveron, la arbon, la cxielon, cxion krom la polvokovrita Vanc'.
"Nu!" li diris ankoraux pli malgxentile, "kial vi ne respondas kiam oni parolas al vi? Cxu vi scias, kiu mi estas?"
La maljuna virinacxo sulkigis la frunton kaj levis la grizajn brovojn, ankoraux ne rigardante lin.
"Ne," sxi trankvile respondis, "mi opinias, ke ne. Vi similas sxupoluriston, havante tiun skatolon sur la sxultroj, sed sxupoluristo pli gxentile parolus."
Kolera rediro saltis al la lipoj de la Princo, sed, antaux ol gxi povis eligxi, terura sono el la skatolo subite frapis liajn orelojn. Konsternite li demetis la pupdomon, kaj gxin malfermis, por eltrovi, kio okazis al la familio.
Sur la planko, meze de la plej granda cxambro en la pupejo, estis la tuta korteganaro, kunveninte cxirkaux la maljuna Regxo, kiu estis sveninta pro malsatego.
"Li mortmalsatis!" kriis la Regxino, per penetranta malgxoja vocxeto.
"Mi mem malsategas!" blekis la Cxefkanceliero, per akra sed eta kriego.
"Ni cxiuj malsategas!" akre kriis la tuta korteganaro, per vocxoj pli-malpli auxdeblaj.
"Nu," diris Vanc', vidante la suferojn de la hometoj, "mi devas diri, ke estas treege malafabla konduto, esti malsategaj. Ili cxiam malsategas."
"Treege!" ehxis la maljunulino mokridante.
Tiel parolante, sxi elprenis, el sub sia senkolorigxinta mantelo, korbon, en kiu estis delikataj blankaj kukoj, fruktoj kaj mielo. Tiujn sxi komencis mangxi, kun granda gxuado, sxajne tute ne pensanta pri la Princo, nek pri lia familio.
"Ho, atentu!" li kriis, "donu al mi pecon de tio! Miaj korteganoj duone mortas."
"Efektive?" sxi respondis, trankvile macxadante.
"Jes!" brukriis Vanc', vane penante ion ekpreni el la plena korbo, "kaj mi devas havi kukon,