Poems of Propertius [in Latin] | Page 7

pallere colores et fletum inuitis ducere luminibus? quis ego nunc pereo,
similis moniturus amantis `O nullis tutum credere blanditiis!'

XVI
`QVAE fueram magnis olim patefacta triumphis, Ianua Tarpeiae nota
pudicitiae; cuius inaurati celebrarunt limina currus, captorum lacrimis
umida supplicibus; nunc ego, nocturnis potorum saucia rixis, pulsata
indignis saepe queror manibus, et mihi non desunt turpes pendere
corollae semper et exclusis signa iacere faces. nec possum infamis
dominae defendere noctes nobilis obscenis tradita carminibus; (nec
tamen illa suae reuocatur parcere famae, turpior et saecli uiuere luxuria.)
has inter grauibus cogor deflere querelis, supplicis a longis tristior
excubiis. ille meos numquam patitur requiescere postis, arguta referens
carmina blanditia: ``Ianua uel domina penitus crudelior ipsa, quid mihi
iam duris clausa taces foribus? cur numquam reserata meos admittis
amores, nescia furtiuas reddere mota preces? nullane finis erit nostro
concessa dolori, turpis et in tepido limine somnus erit? me mediae
noctes, me sidera plena iacentem, frigidaque Eoo me dolet aura gelu: tu
sola humanos numquam miserata dolores respondes tacitis mutua
cardinibus. o utinam traiecta caua mea uocula rima percussas dominae
uertat in auriculas! sit licet et saxo patientior illa Sicano, sit licet et
ferro durior et chalybe, non tamen illa suos poterit compescere ocellos,
surget et inuitis spiritus in lacrimis. nunc iacet alterius felici nixa
lacerto, at mea nocturno uerba cadunt Zephyro. sed tu sola mei, tu
maxima causa doloris, uicta meis numquam, ianua, muneribus. te non
ulla meae laesit petulantia linguae, quae solet irato dicere tota loco, ut
me tam longa raucum patiare querela sollicitas triuio peruigilare moras.
at tibi saepe nouo deduxi carmina uersu, osculaque impressis nixa dedi
gradibus. ante tuos quotiens uerti me, perfida, postis, debitaque occultis
uota tuli manibus!'' haec ille et si quae miseri nouistis amantes, et
matutinis obstrepit alitibus. sic ego nunc dominae uitiis et semper
amantis fletibus aeterna deferor inuidia.'

XVII
ET merito, quoniam potui fugisse puellam nunc ego desertas alloquor
alcyonas. nec mihi Cassiope solito uisura carinam, omniaque ingrato
litore uota cadunt. quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, uenti:
aspice, quam saeuas increpat aura minas. nullane placatae ueniet
fortuna procellae? haecine parua meum funus harena teget? tu tamen in
melius saeuas conuerte querelas: sat tibi sit poenae nox et iniqua uada.
an poteris siccis mea fata reponere ocellis, ossaque nulla tuo nostra
tenere sinu? a pereat, quicumque ratis et uela parauit primus et inuito
gurgite fecit iter! nonne fuit leuius dominae peruincere mores (quamuis
dura, tamen rara puella fuit), quam sic ignotis circumdata litora siluis
cernere et optatos quaerere Tyndaridas? illic si qua meum sepelissent
fata dolorem, ultimus et posito staret amore lapis, illa meo caros
donasset funere crinis, molliter et tenera poneret ossa rosa; illa meum
extremo clamasset puluere nomen, ut mihi non ullo pondere terra foret.
at uos, aequoreae formosa Doride natae, candida felici soluite uela
choro: si quando uestras labens Amor attigit undas, mansuetis socio
parcite litoribus.

XVIII
HAEC certe deserta loca et taciturna querenti, et uacuum Zephyri
possidet aura nemus. hic licet occultos proferre impune dolores, si
modo sola queant saxa tenere fidem. unde tuos primum repetam, mea
Cynthia, fastus? quod mihi das flendi, Cynthia, principium? qui modo
felices inter numerabar amantis, nunc in amore tuo cogor habere notam.
quid tantum merui? quae te mihi carmina mutant an noua tristitiae
causa puella tuae? sic mihi te referas, leuis, ut non altera nostro limine
formosos intulit ulla pedes. quamuis multa tibi dolor hic meus aspera
debet, non ita saeua tamen uenerit ira mea ut tibi sim merito semper
furor, et tua flendo lumina deiectis turpia sint lacrimis. an quia parua
damus mutato signa colore? et non ulla meo clamat in ore fides? uos
eritis testes, si quos habet arbor amores, fagus et Arcadio pinus amica
deo. a quotiens teneras resonant mea uerba sub umbras, scribitur et
uestris Cynthia corticibus! an tua quod peperit nobis iniuria curas, quae
solum tacitis cognita sunt foribus? omnia consueui timidus perferre

superbae iussa neque arguto facta dolore queri. pro quo diuini fontes et
frigida rupes et datur inculto tramite dura quies; et quodcumque meae
possunt narrare querelae, cogor ad argutas dicere solus auis. sed
qualiscum es resonent mihi `Cynthia' siluae, nec deserta tuo nomine
saxa uacent.

XIX
NON ego nunc tristis uereor, mea Cynthia, Manis, nec moror extremo
debita fata rogo; sed ne forte tuo careat mihi funus amore, hic timor est
ipsis durior exsequiis. non adeo leuiter noster puer haesit ocellis, ut
meus oblito puluis amore uacet. illic Phylacides iucundae coniugis
heros non potuit caecis immemor esse locis, sed cupidus falsis attingere
gaudia palmis Thessalus antiquam uenerat umbra domum. illic
quidquid ero, semper tua dicar imago: traicit et fati litora magnus amor.
illic formosae ueniant chorus heroinae, quas dedit Argiuis Dardana
praeda uiris; quarum nulla tua fuerit mihi, Cynthia, forma gratior, et
(Tellus hoc ita iusta sinat) quamuis te longae remorentur fata senectae,
cara tamen lacrimis ossa