Poems of Propertius [in Latin] | Page 4

tibi non tacitis uocibus hostis erit; nec tibi me post haec committet Cynthia nec te quaeret; erit tanti criminis illa memor, et te circum omnis alias irata puellas differet: heu nullo limine carus eris. nullas illa suis contemnet fletibus aras, et quicumque sacer, qualis ubique, lapis. non ullo grauius temptatur Cynthia damno, quam sibi cum rapto cessat amore deus: praecipue nostri. maneat sic semper, adoro, nec quicquam ex illa quod querar inueniam!

V
INVIDE, tu tandem uoces compesce molestas et sine nos cursu, quo sumus, ire pares! quid tibi uis, insane? meos sentire furores? infelix, properas ultima nosse mala, et miser ignotos uestigia ferre per ignis, et bibere e tota toxica Thessalia. non est illa uagis similis collata puellis: molliter irasci non solet illa tibi. quod si forte tuis non est contraria uotis, at tibi curarum milia quanta dabit! non tibi iam somnos, non illa relinquet ocellos: illa feros animis alligat una uiros. a, mea contemptus quotiens ad limina curres, cum tibi singultu fortia uerba cadent, et tremulus maestis orietur fletibus horror, et timor informem ducet in ore notam, et quaecumque uoles fugient tibi uerba querenti, nec poteris, qui sis aut ubi, nosse miser! tum graue seruitium nostrae cogere puellae discere et exclusum quid sit abire domum; nec iam pallorem totiens mirabere nostrum, aut cur sim toto corpore nullus ego. nec tibi nobilitas poterit succurrere amanti: nescit Amor priscis cedere imaginibus. quod si parua tuae dederis uestigia culpae, quam cito de tanto nomine rumor eris! non ego tum potero solacia ferre roganti, cum mihi nulla mei sit medicina mali; sed pariter miseri socio cogemur amore alter in alterius mutua flere sinu. quare, quid possit mea Cynthia, desine, Galle, quaerere: non impune illa rogata uenit.

VI
NON ego nunc Hadriae uereor mare noscere tecum Tulle, neque Aegaeo ducere uela salo, cum quo Rhipaeos possim conscendere montis ulterius domos uadere Memnonias; sed me complexae remorantur uerba puellae, mutatoque graues saepe colore preces. illa mihi totis argutat noctibus ignis, et queritur nullos esse relicta deos; illa meam mihi iam se denegat, illa minatur, quae solet irato tristis amica uiro. his ego non horam possum durare querelis: a pereat, si quis lentus amare potest! an mihi sit tanti doctas cognoscere Athenas atque Asiae ueteres cernere diuitias, ut mihi deducta faciat conuicia puppi Cynthia et insanis ora notet manibus, osculaque opposito dicat sibi debita uento, et nihil infido durius esse uiro? tu patrui meritas conare anteire securis, et uetera oblitis iura refer sociis. nam tua non aetas umquam cessauit amori, semper et armatae cura fuit patriae; et tibi non umquam nostros puer iste labores afferat et lacrimis omnia nota meis! me sine, quem semper uoluit fortuna iacere, hanc animam extremae reddere nequitiae. multi longinquo periere in amore libenter, in quorum numero me quoque terra tegat. non ego sum laudi, non natus idoneus armis: hanc me militiam fata subire uolunt. at tu seu mollis qua tendit Ionia, seu qua Lydia Pactoli tingit arata liquor; seu pedibus terras seu pontum carpere remis ibis, et accepti pars eris imperii: tum tibi si qua mei ueniet non immemor hora, uiuere me duro sidere certus eris.

VII
DVM tibi Cadmeae dicuntur, Pontice, Thebae armaque fraternae tristia militiae, atque, ita sim felix, primo contendis Homero, (sint modo fata tuis mollia carminibus:) nos, ut consuemus, nostros agitamus amores, atque aliquid duram quaerimus in dominam; nec tantum ingenio quantum seruire dolori cogor et aetatis tempora dura queri. hic mihi conteritur uitae modus, haec mea fama est, hinc cupio nomen carminis ire mei. me laudent doctae solum placuisse puellae, Pontice, et iniustas saepe tulisse minas; me legat assidue post haec neglectus amator, et prosint illi cognita nostra mala. te quoque si certo puer hic concusserit arcu, (quod nolim: nostros te uiolasse deos!) longe castra tibi, longe miser agmina septem flebis in aeterno surda iacere situ; et frustra cupies mollem componere uersum, nec tibi subiciet carmina serus Amor. tum me non humilem mirabere saepe poetam, tunc ego Romanis praeferar ingeniis; nec poterunt iuuenes nostro reticere sepulcro `Ardoris nostri magne poeta, iaces.' tu caue nostra tuo contemnas carmina fastu: saepe uenit magno faenore tardus Amor.

VIII
TVNE igitur demens, nec te mea cura moratur? an tibi sum gelida uilior Illyria? et tibi iam tanti, quicumque est, iste uidetur, ut sine me uento quolibet ire uelis? tune audire potes uesani murmura ponti fortis, et in dura naue iacere potes? tu pedibus teneris positas fulcire pruinas, tu potes insolitas, Cynthia, ferre niues? o utinam hibernae duplicentur tempora brumae, et sit iners tardis nauita Vergiliis, nec tibi Tyrrhena soluatur funis harena, neue inimica meas eleuet aura preces! atque ego non uideam talis subsidere uentos, cum tibi prouectas auferet unda ratis, ut me defixum uacua patiatur in ora crudelem infesta saepe uocare manu! Sed quocumque modo de me, periura, mereris, sit Galatea tuae non aliena uiae: ut te, felici praeuecta Ceraunia remo, accipiat placidis Oricos aequoribus. nam me