Op Eigen Wieken | Page 8

ook niet met gratie, te bewegen. Haar krullebol
is aangegroeid tot een dikke wrong, die beter past bij het kleine hoofd

en de rijzige gestalte. Er licht een frissche blos op haar bruine wangen,
een zachte glans in haar oogen, en vandaag spreekt haar soms zoo
scherpe tong enkel vriendelijke woorden.
Betsy is tenger en bleek geworden, en nu stiller dan ooit; de mooie
zachte oogen lijken grooter, en er ligt een uitdrukking in, die, hoewel
niet droevig op zich zelf, iemand toch droevig stemt. Het is de schaduw
van pijn of smart die aan het jeugdig gezichtje zoo'n uitdrukking van
pathetisch geduld bijzet; maar Betsy klaagt zelden en spreekt altijd vol
hoop van "gauw beter te zullen worden."
Amy wordt met recht beschouwd als "de bloem des huizes," want op
haar zestiende jaar heeft zij reeds de houding en manieren van een
volwassen jongedame; zij is niet bepaald mooi, maar zij bezit de
onbeschrijfelijke bekoorlijkheid, van een bevallig, nog heel jong meisje.
Men kan in de lijnen van haar sierlijk figuurtje, in den vorm en de
beweging harer handen, de manier waarop ze haar japon, haar haar
draagt,--iets onbewust harmonieus zien, voor velen nog aantrekkelijker
dan schoonheid zelve. Amy's neus was nog steeds een groote kwelling
voor haar, want hij wou maar niet Grieksch worden; zij was ook niet
voldaan over haar mond; ze vond hem te groot en haar onderlip te
beslist. Deze "ergerlijke" trekjes gaven karakter aan haar heele
gezichtje, maar daar had Amy nog geen oog voor, en zij troostte zich
met haar buitengewoon blank teint, helderblauwe oogen en haar rijken
goudblonden krullendos.
Zij hadden alle drie dunne, zilvergrijze japonnetjes aan, (hun beste
pakjes voor den zomer) met rozen in haar en ceintuur, en alle drie
zagen zij er uit, wat zij ook werkelijk waren, als frissche gelukkige
meisjes, die een oogenblik stilhielden in haar bezig leven, om met
ernstige oogen het lieflijkst hoofdstuk in den roman van het vrouwelijk
leven te lezen.
Er hadden volstrekt geen plechtigheden plaats; alles zou zoo natuurlijk
en huiselijk toegaan, als mogelijk was; toen dus tante March
binnenkwam, raakte zij buiten zich zelve van verontwaardiging over 't
feit, dat de bruid haar tegemoet vloog en haar naar binnen bracht, dat de
bruidegom bezig was een afgevallen guirlande vast te maken, en dat zij

door een reetje van de deur den predikant en vader de trap zag opgaan,
met een hoogst ernstig gezicht en een wijnflesch onder iederen arm.
"Op mijn woord, dat is hier een mooie vertooning," riep de oude dame
uit, terwijl zij de eereplaats innam, die haar was toegedacht, en met veel
waardigheid de plooien van haar ruischend lavendelkleurig zijden
gewaad schikte. "Jij moest onzichtbaar zijn tot op het laatste oogenblik,
kind."
"Tantelief, ik ben geen vertooning, er komt niemand om naar mij te
kijken, mijn toilet te critiseeren, of de kosten van ons feestmaal te
berekenen. Ik ben te gelukkig dan dat ik er iets om geven kan, wat
iemand zegt of denkt, en mijn trouwdag kan ik juist inrichten, zooals ik
het graag heb. Hier John, hier is je hamer," en weg wipte Meta om,
"dien man" in zijn zeer ongepaste werkzaamheden te helpen.
Brooke zei niet eens "dank je", maar terwijl hij bukte om het prozaïsch
werktuig aan te nemen, kuste hij zijn bruidje achter de porte-brisée, met
een blik, die tante March haar zakdoek deed te voorschijn halen, met
een plotseling opkomend floers voor haar scherpe oude oogen.
Een slag, een kreet, en een lach van Laurie, vergezeld van den tegen
alle decorum strijdenden uitroep: "Jupiter Ammon! Jo heeft wezenlijk
weer de taart laten vallen!" veroorzaakte een oogenblikkelijke
opschudding, die nauwelijks voorbij was, toen een schaar van neven en
nichten binnenstroomde, en "de partij begon", zooals Bets als kind
placht te zeggen.
"Laat die jonge reus niet te dicht bij me komen; ik vind hem nog
onverdragelijker dan muskieten," fluisterde de oude dame tot Amy,
toen de kamer langzamerhand vol werd, en Laurie's zwartlokkig hoofd
boven allen uitstak.
"Hij heeft beloofd zich vandaag goed te zullen gedragen, en hij kan
heel welgemanierd zijn, als hij wil," antwoordde Amy, terwijl zij
wegsloop om Hercules te waarschuwen, dat hij "den draak" niet te na
moest komen, welke waarschuwing hem bewoog met zoo'n
volhardende devotie om de oude dame heen te zweven, dat zij buiten

zich zelf geraakte.
Er was geen plechtig ceremonieel, maar een plotselinge stilte vervulde
de kamer, toen mijnheer March en het jonge paar hun plaatsen onder de
guirlandes innamen. Moeder en zusters kwamen zoo dicht mogelijk om
hen heen, alsof zij Meta moeilijk konden afstaan, meer dan eens stokte
de stem van den vader, maar dit maakte den geheelen dienst slechts
aangrijpender en ernstiger; de hand van den bruidegom beefde
zichtbaar, en niemand kon zijn antwoord verstaan, maar Meta zag haar
man zoo vertrouwend in de