Op Eigen Wieken | Page 9

oogen, en sprak haar "ja" zoo zeker en
blijmoedig uit, dat haar moeders hart van vreugde opsprong, en tante
March hoorbaar "snufte".
Jo schreide niet, ééns was zij op het punt te beginnen, maar ze bedwong
haar aandoening, voelende dat Laurie haar onafgebroken fixeerde, met
een mengeling van pret en aandoening in zijn ondeugende zwarte
oogen. Betsy verborg haar gezichtje op haar moeders schouder, maar
Amy stond als een bevallig beeld, terwijl een vriendelijke zonnestraal
haar blank voorhoofd en de bloem in haar krullen heel voordeelig deed
uitkomen.
Ik vrees, dat het hoogst ongepast klonk, maar op hetzelfde oogenblik,
dat zij goed en wel getrouwd was, riep Meta uit: "De eerste kus voor
mijn Moedertje!" en zich omkeerende, omhelsde zij haar innig.
Gedurende het volgend kwartier leek zij meer op een roos dan ooit te
voren, want ieder maakte het volste gebruik van zijn privilege, van den
ouden heer Laurence af, tot de oude Hanna toe, die, versierd met een
vervaarlijke en veelkleurige muts, haar in de gang om den hals viel,
terwijl zij snikkend en grinnikend riep: "Ik hoop dat je dan maar heel
gelukkig zult worden, lieve meid. Er is niets aan de taart gekomen, en
alles ziet er keurig uit."
Dit bracht allen weer in een luchtiger stemming; ieder zei iets geestigs,
of trachtte het te doen, wat op hetzelfde neer kwam, want als het hart
vroolijk is, valt het lachen niet moeilijk. Er was geen uitstalling van
cadeaux, want die waren reeds in het huisje, ook volgde er geen
prachtig déjeuner, maar een overvloedig maal van gebak en vruchten,
met bloemen versierd. Mijnheer Laurence en tante March haalden

glimlachend de schouders tegen elkander op, toen bleek dat water,
limonade en koffie de eenige soorten van nektar waren, die door de drie
Hebe's werden rondgediend. Niemand zei evenwel iets, totdat Laurie,
die er op stond de bruid te bedienen, voor haar verscheen met een
zilveren schenkblad in de handen en een verlegen uitdrukking op zijn
gezicht.
"Heeft Jo al de flesschen bij ongeluk gebroken?" fluisterde hij, "of was
het een gezichtsbegoocheling van mij, dat ik ze van morgen meende te
zien?"
"Neen, je grootvader was zoo vriendelijk ons van zijn besten wijn aan
te bieden, en tante March stuurde ook verscheiden flesschen, maar
Vader heeft er alleen een paar voor Betsy afgenomen en de rest naar het
soldatenhospitaal gezonden. Hij vindt, zooals je weet, dat wijn alleen in
geval van ziekte gebruikt moet worden, en Moeder zegt, dat noch zij,
noch haar dochters ooit onder haar dak aan jonge menschen wijn
mogen aanbieden."
Meta sprak ernstig en verwachtte dat Laurie zijn wenkbrauwen zou
samentrekken of lachen, maar hij deed geen van beide, want na haar
vluchtig aangekeken te hebben, zei hij op zijn onstuimige manier: "Dat
bevalt mij; ik heb er genoeg ellende van gezien, om te wenschen dat
alle vrouwen er zoo over dachten als jullie."
"Toch niet door eigen ondervinding, hoop ik?" vroeg Meta eenigszins
angstig.
"Neen, wees maar gerust! Dat is trouwens niets geen verdienste, want
het is geen verzoeking voor mij. Wijn was bij ons even overvloedig als
water, daarom geef ik er niet om; maar als hij door een aardig meisje
aangeboden wordt, weiger je niet graag."
"Maar dat zul je toch doen, al is het niet om je zelf, dan om onzentwil.
Kom, Laurie, beloof mij dat; geef mij nóg een reden om dezen dag voor
den gelukkigsten van mijn leven te houden."
Zoo'n plotseling en ernstig verzoek deed den jongen man een oogenblik

aarzelen, want belachelijk schijnen valt op dien leeftijd nog moeilijker
dan onthouding. Meta wist, dat wanneer hij de belofte gaf, hij die, het
kostte wat het wilde, zou houden; en daar zij haar macht als bruid
gevoelde, gebruikte zij die, zooals elke vrouw dat mag doen, tot het
welzijn van haar vriend. Zij zei niets, maar zag hem aan met een
gezichtje, dat buitengewoon welsprekend gemaakt werd door haar innig
geluk, en met een glimlach, die duidelijk zei: "Niemand kan mij
vandaag iets weigeren." Laurie ten minste kon het niet; met een
wederkeerigen glimlach gaf hij haar de hand, en zei van harte: "Ik
beloof het u, mevrouw Brooke."
"Dank je, Laurie, hartelijk dank."
"En ik drink op je goed besluit, Teddy," riep Jo uit, hem met een scheut
limonade besproeiende, terwijl zij met haar glas zwaaide en hem
goedkeurend toeknikte.
Dus werd de toast gedronken, de belofte gegeven en getrouw gehouden,
ten spijt van vele verzoekingen; want als bij instinct hadden de meisjes
een gelukkig oogenblik uitgekozen, om hun vriend een dienst te
bewijzen, waarvoor hij haar zijn heele leven dankbaar bleef.
Na den maaltijd drentelde het gezelschap bij tweeën en drieën door het
huis en den tuin, en genoten van den zonneschijn binnens- en
buitenshuis. Meta en John stonden toevallig samen midden op het
grasperk, toen Laurie