Op Eigen Wieken | Page 2

schuld.
Meta had haar tijd niet alleen met wachten, maar ook met werken
doorgebracht; haar karakter was meer gevormd, zij was volkomen op
de hoogte van alle huishoudelijke bezigheden, en mooier dan ooit, want
liefde is het beste schoonheids-elixer. Evenals alle meisjes, had zij haar
droomen en idealen, en zij was wel wat teleurgesteld, dat haar nieuw
leven op zoo'n bescheiden voet moest beginnen. Ned Moffat was
onlangs met Sallie Gardiner getrouwd, en Meta kon niet nalaten hun
prachtig huis en rijtuig, al hun cadeaux en Sallie's kostbaar uitzet met
het hare te vergelijken, en heimelijk te wenschen, dat zij het ook zoo
hebben kon. Maar toch verdwenen spoedig alle afgunstige en
ontevreden gedachten, wanneer zij zich herinnerde, hoeveel geduld,
liefde en moeite John had besteed, om het huisje, dat haar wachtte, in
orde te brengen; en wanneer zij te zamen in het schemeruurtje al hun
plannen bespraken, werd de toekomst zoo helder en liefelijk, dat zij
Sallie's heerlijkheden vergat, en zich het rijkste en gelukkigste meisje
van heel Amerika gevoelde.
Jo ging niet weer terug naar tante March, want de oude dame had zoo'n

voorliefde voor Amy opgevat, dat zij haar tot blijven wist te bewegen,
door het aanbod van teekenlessen van een der beste meesters; en voor
zulk een onverhoopt geluk zou Amy wel een veel harder meesteres
willen dienen. Vielen de morgenuren haar soms moeilijk, des te meer
genoot zij van haar vrije middagen, en ze maakte flinke vorderingen. Jo
wijdde zich intusschen geheel aan de literatuur en aan Betsy, die nog
bleef sukkelen, lang nadat het roodvonk tot het verleden behoorde. Zij
was niet bepaald ziek, maar zij werd ook nooit weer het blozende,
gezonde schepseltje van vroeger; toch was zij altijd vol hoop, gelukkig
en opgeruimd, druk in de weer met haar stille plichten, door ieder
bemind, en de goede genius van het gezin, lang voordat zij, die haar het
meest liefhadden, dat inzagen.
Zoolang "De Vliegende Adelaar" Jo een dollar betaalde voor elke
kolom van haar "nonsens", zooals zij het noemde, gevoelde zij zich als
een rijke dame, en schreef zij ijverig voort aan haar novelletjes. Maar
groote plannen woelden in haar rusteloos brein en eerzuchtigen geest,
en de oude blikken poppenkeuken op den zolder bevatte een langzaam
aangroeienden stapel van gevlekte manuscripten, die eens den naam der
familie March een plaats in het Boek der Faam zouden verschaffen.
Laurie, plichtmatig naar de hoogeschool gegaan om zijn grootvader
genoegen te doen, deed nu zijn best om zijn verblijf aldaar zooveel
mogelijk naar zijn eigen genoegen in te richten. Hij was de algemeene
lieveling, dank zij zijn geld, zijn aangename manieren, zijn talenten en
het vriendelijkste hart van de wereld, zoodat hij gedurig in
moeilijkheden geraakte, doordat hij anderen uit moeilijkheden wilde
helpen. Hij liep dus groot gevaar bedorven te worden, evenals zoo
menig veelbelovend jongmensch; en dat zou ook zeker het geval
geweest zijn, indien hij niet een talisman tegen alle kwaad bezeten had
in de herinnering aan zijn vriendelijken grootvader, wiens levensgeluk
van zijn welslagen afhing, aan de moederlijke vriendin, die zoo
bezorgd voor hem was, als ware hij haar zoon, en eindelijk, maar niet
het minst, in de bewustheid, dat vier onschuldige meisjes hem van
ganscher harte liefhadden, bewonderden en vertrouwden.
Daar hij niets meer dan een "begaafd menschenkind" was, maakte hij

natuurlijk plezier, was verliefd, fatterig of sentimenteel en volgde elke
sport, al naar dat de mode van den dag eischte; hij liep groen en liet
anderen groen loopen, was studentikoos in zijn uitdrukkingen en bracht
zich zelfs eens in gevaar van de hoogeschool weggejaagd te worden.
Maar daar zijn dwaasheden het gevolg waren van zijn vroolijkheid en
neiging tot grappen maken, wist hij er zich altijd weer uit te redden
door een openhartige schuldbekentenis, een eervolle boetedoening, of
door die onweerstaanbare overredingskracht, die hij in zoo hooge mate
bezat. Feitelijk was hij wel wat trotsch op al zijn ternauwernood
ontkomen gevaren, en vond hij het heerlijk de meisjes van ontzetting te
doen beven, door aanschouwelijke beschrijvingen van zijn
overwinningen op verontwaardigde leermeesters, deftige professoren
en verslagen vijanden. De "lui van mijn jaar" waren helden in de oogen
der meisjes, die altijd met onverflauwde belangstelling luisterden naar
de avonturen van "onze club" en die zich nu en dan mochten koesteren
in den vriendelijken glimlach van deze verheven schepselen, wanneer
Laurie hen met zich naar huis bracht.
Amy vooral was met deze eer hoogelijk ingenomen, en zij werd
bepaald de "belle" onder hen; want dit juffertje kende en gebruikte al
heel gauw haar vermogen om te boeien en te behagen. Meta was te zeer
verdiept in haar eigen, eenigen John, om veel belang te stellen in
andere heeren der schepping, en Betsy bijna te verlegen om hen ook
maar aan te kijken. Ze verwonderde er zich dan ook gedurig over, dat
Amy ze zoo