Op Eigen Wieken | Page 3

durfde commandeeren; Jo daarentegen was echt in haar
element, en vond het heel moeilijk de jongensachtige houdingen,
uitdrukkingen en heldenfeiten niet na te volgen, die haar veel
natuurlijker afgingen dan het decorum, dat aan jonge dames past. Zij
hielden allen bizonder veel van Jo, maar werden nooit verliefd op haar,
terwijl slechts enkele der studenten ontkwamen aan het offer van
eenige sentimenteele zuchten op Amy's altaar. En het spreken over
deze "teedere" gevoelens brengt ons als vanzelf op de "Duiventil." Dit
was de naam van het kleine, bruine huisje, dat John Brooke voor Meta
had in orde gemaakt. Laurie had het zoo gedoopt, en vond dien naam
bij uitstek geschikt voor de zachtaardige gelieven, "die als een paar
tortelduifjes zaten te kirren en te trekkebekken". Het was een klein
huisje met een klein tuintje er achter, en een heel klein grasperkje er

voor. Meta was van plan hier een fontein, een boschje en verschillende
bloemperkjes aan te leggen, hoewel voor 't oogenblik de fontein werd
voorgesteld door een verweerde urn, die veel van een gebarsten
spoelkom had; het boschje bestond uit een stuk of wat jonge
sparreboompjes, die 't nog niet met zichzelf eens schenen te zijn, of zij
wilden blijven leven, dan of ze maar liever zouden sterven; en de
toekomstige bloemenweelde werd voorloopig aangekondigd door een
regiment stokjes, de plaats aanduidende, waar gezaaid was. Maar
binnenshuis was het wezenlijk alleraardigst, en de gelukkige bruid zag
geen enkel gebrek, van den zolder af tot den kelder toe. Het is waar, de
gang bleek zoo nauw, dat het maar goed was, dat zij geen piano hadden,
want die zou men er onmogelijk in haar geheel door hebben kunnen
krijgen. De eetkamer was zoo klein, dat zes personen er met moeite in
konden, en de keukentrap scheen er wel expres op gebouwd, om meid
en servies hals over kop in het kolenhok te doen buitelen. Maar
eenmaal aan deze kleine ongerieflijkheden gewend, kon er niets
"idealers" bedacht worden, want de inrichting was met gezond verstand
en goeden smaak gekozen en de uitslag werkelijk heel gelukkig. Er
waren geen tafels met ingelegde bladen, geen kostbare salonkastjes of
kanten gordijnen in de kleine zitkamer, maar eenvoudige meubelen,
heel veel boeken, een paar mooie platen, een bloemenmand in den
erker, terwijl hier en daar de aardige geschenken, door vriendenhanden
gezonden, een plaats hadden gekregen; geschenken, die des te
aangenamer waren, omdat zij van zulke hartelijke wenschen vergezeld
gingen.
Ik geloof niet dat het mooie Psyche-beeldje, dat Laurie hun gaf, iets
van zijn schoonheid verloor, omdat John de console er voor
eigenhandig ophing; geen behanger kon de eenvoudige neteldoeksche
gordijnen bevalliger geplooid hebben dan Amy's vaardige hand, en
geen provisiekamer was ooit beter voorzien van goede wenschen,
vroolijke woorden en blijde verwachtingen, dan die, waarmee Jo en
haar moeder Meta's bescheiden voorraad flesschen, tonnetjes en
trommels rangschikten; en ik ben vast overtuigd, dat de fonkelnieuwe
keuken nooit zoo gezellig en netjes zou hebben kunnen worden, als
Hanna niet iederen pot en pan wel twaalf keer verzet en een mooi
vuurtje gebouwd had, klaar om aangemaakt te worden, zoodra

"Mevrouw Brooke maar in huis zou komen."
Ik geloof ook niet, dat eenige jonge huisvrouw ooit het leven inging
met zoo'n schat van stof- en vaatdoeken en van prullemandjes; want
Betsy maakte een hoeveelheid, groot genoeg om tot de zilveren bruiloft
te strekken, en zij vond drie soorten van theedoeken uit, om het
theeservies, dat op den trouwdag gebruikt zou worden, af te drogen.
Menschen, die alles door betaalde krachten laten doen, weten niet
hoeveel zij daardoor verliezen, want de eenvoudigste dingen zien er
zoo anders uit, wanneer zij door liefhebbende handen gemaakt zijn, en
Meta vond hiervan zoo menig bewijs, dat alles in haar nestje, van de
deegrol in de keuken, tot de coupe op haar salontafeltje, haar één
heerlijk verhaal te vertellen had van moeder- en zusterliefde en teedere
voorzorg.
Wat hadden zij prettige dagen met alles te overleggen; hoe plechtig
gingen zij er op uit om te winkelen; wat maakten zij grappige
vergissingen, en wat een hartelijk gelach ging er op over Laurie's
bespottelijke inkoopen. Hoewel deze jonge heer zijn akademische
loopbaan bijna achter zich had, was hij nog steeds even jolig en vol
grappen. Zijn laatste inval was nu om bij zijn wekelijksche bezoeken
altijd het een of ander nieuw, nuttig en vernuftig instrument voor de
jonge huisvrouw mee te brengen. Nu eens was het een pak bizonder
merkwaardige waschklampen, dan een zeldzaam practische
nootmuskaatrasp, die bij de eerste proefneming in stukken viel; een
messenslijper, die al de messen bedierf, een borstel die al de wol van
het vloerkleed afschoor en al het stof in achterliet; zuinigheidszeep, die
iemand het vel van de handen beet, onfeilbare lijm, die nergens aan
wilde blijven kleven, dan aan de vingers van den ongelukkigen kooper,
en allerlei soort van