Onder de wilde stammen op de grenzen van Afghanistan | Page 6

zijn nood in den steek hadden gelaten.
Geen beschrijving van het leven der Afghanen zou volledig wezen, als
men niet sprak over de openbare danspartijen. Ze hebben plaats ter
viering van een stamovereenkomst of van het ophouden van
vijandelijkheden tusschen twee stammen of afdeelingen. Men kan ze
alleen in optima forma zien over de grens, want in Britsch Indië zijn die
danspartijen door de meer vreedzame vermaken van het volk en het
ontbreken van de benoodigde vuurwapens in onbruik geraakt. Aan de
andere zijde van de grens wordt een vlak terrein uitgekozen, en in het
midden wordt een post geplaatst. De mannen gaan in al wijder kringen
rondom dit middelpunt staan en draaien er omheen, steeds het
middelpunt aan hun linkerhand houdend, en zwaaiend met hun
zwaarden. De oudste en minst vlugge van de krijgers vormen de
middenkringen; meer naar buiten ziet men de jongelui, die met
verbazende vlugheid ronddansen, vaak met een geweer in de eene en
een zwaard in de andere hand, of ook wel een zwaard in iedere hand,
welke wapens ze beurtelings boven hun hoofd zwaaien. Meer aan den
buitenkant bevinden zich de kringen van de ruiters, die tegelijk hun
vlugheid te paard en hun behendigheid met zwaard of geweer aan den
dag leggen. Aan den eenen kant staan de dorpsmusici, die door
trommen en fluiten voor de begeleiding zorgen. Ze beginnen langzaam,
en men ziet alle kringen zich bewegen met afgemeten tred; daarna
wordt de muziek al vlugger, de dansers worden meer en meer
opgewonden, en wie toekijkt krijgt den indruk van een warrelende
massa sabels en geweren. De geweren zijn vaak geladen en worden nu
en dan afgeschoten, waarna de wendingen van de ruiters drukker
worden, zoodat men zich verwondert, dat er geen hoofden en armen
worden afgeslagen door de overal flikkerende sabels. Plotseling zwijgt

de muziek, en allen houden stil, om weer op adem te komen, maar
beginnen dadelijk weer, tot ze uitgeput zijn. De opwinding en de
ingewikkelde figuren worden vaak precies gelijk aan den werkelijken
oorlog, en de geschiedenis eindigt dan ook soms met bloedvergieten.
Bij een zekere gelegenheid viel een man neer, en onder het vallen liet
hij zijn geweer afgaan met het noodlottige gevolg, dat een andere
danser getroffen werd. De moordenaar zonder opzet zou op hetzelfde
oogenblik en op de plaats gedood zijn, als zijn vrienden hem niet
haastig naar huis hadden gebracht, al vechtende onder het vluchten. Op
die manier wordt er soms aanleiding gegeven tot het ontstaan van een
bloedveete, die een dorp in twee partijen verdeelt, en die niet eindigt
eer enkele van de dapperste bewoners gevallen zijn als slachtoffers.
Bij een andere gelegenheid zat ik met eenige Afghanen in een huis in
het dorp Peiwar in het Koeramdal. De meeste huizen stonden aan
weerszijde van een lange straat, die in de lengte door het dorp liep, en
ik merkte op, dat er tusschen de huizen aan elke zijde van de straat
kleine deurtjes waren gemaakt. Toen ik naar het doel daarvan
onderzoek deed, werd mij verteld, dat er eenigen tijd geleden een
groote strijd in het dorp was gevoerd. De eene kant van de straat stond
aan den eenen en de andere zijde aan den anderen kant van de
strijdende partijen, en nu lagen ze voortdurend op de loer, om op
elkander te schieten over de straat. De eenige manier, om naar de rivier
te gaan, was van het eene huis door het andere te loopen naar het
benedeneind van de straat, en om dat te kunnen doen zonder te worden
opgemerkt, had men deuren gemaakt, terwijl buitendien bij afspraak
bepaald was, dat er niet geschoten zou worden, als men naar beneden
naar de rivier ging. Mijn gastheer kon mij verscheiden gaten laten zien
in zijn deur en de houten kozijnen van de vensters, die gemaakt waren
door de kogels van zijn buren aan den anderen kant van de straat, en zei:
"Achter dit gat in de deur werd mijn oom doodgeschoten; die opening
in het raam werd gemaakt door den kogel, die mijn broeder trof."
Wijzend op een anderen Afghaan, die in de kamer was gekomen en op
het bed was gaan zitten, zei hij: "Dat is de man, die mijn broer
doodschoot." Toen ik een opmerking maakte over de vriendelijkheid en
eensgezindheid, die er tusschen hen scheen te heerschen op dat

oogenblik, zei hij: "Ja, wij zijn nu goede vrienden, omdat de schuld aan
beide zijden gewroken is. Ik heb hetzelfde aantal leden van zijn familie
gedood." Na een strijd van dezen aard worden de noodlottige gevallen
aan weerszijden opgeteld, en als ze even groot zijn, voelt men aan
weerskanten, dat men vrede kan sluiten zonder de izzat of eer op te
offeren, en de vriendschappelijke verhouding wordt hersteld, terwijl het
onnoodig wordt geacht, een onderzoek in te stellen naar de opruiers of
de