Onder Moeders Vleugels | Page 8

goed zijn, en toen ben ik gauw uitgegaan om het te ruilen.
Hè, ik ben er zóó blij om, want nu is mijn cadeau het mooiste."
Weer werd de voordeur toegedaan en vloog de mand onder de canapé.
De meisjes stoven naar de tafel, vol verlangen uitziende naar het
ontbijt.
"Een gelukkig Kerstfeest, Moeder! En nog vele jaren na dezen! Dank u
wel voor uw boek; we hebben er al in gelezen en zijn van plan het
elken dag te doen," riepen ze in koor.
"Een gelukkig Kerstfeest, mijn dochtertjes! Ik ben blij dat jullie
dadelijk begonnen bent en hoop, dat je er mee voort zult gaan. Maar ik
moet jullie eerst iets vertellen, voordat we gaan zitten. Niet ver van ons
huis is een arme vrouw met een pas geboren kindje. Zes kinderen zijn
bij elkander in één bed gekropen om niet te bevriezen, want zij hebben
geen vuur. Er is niets om te eten; en het oudste jongetje kwam mij
vertellen, dat ze honger en kou leden. Meisjes, willen jullie je ontbijt
afstaan voor een Kerstgeschenk?"

Van 't lange wachten hadden alle vier ergen honger, en gedurende een
oogenblik antwoordde niemand; maar ook slechts één oogenblik; toen
riep Jo ontstuimig:
"Ik ben zoo blij, dat u kwam, voordat we begonnen waren."
"Mag ik meegaan en alles helpen dragen voor de arme kindertjes?"
vroeg Bets.
"En ik den room en de krentenbroodjes brengen," verzocht Amy,
manmoedig afstand doende van de dingen, waar ze het meest van hield.
Meta was al bezig de kadetjes en krentenbroodjes te smeren en stapelde
ze op een groote schaal.
"Ik dacht wel dat jullie het zoudt doen," zei mevrouw March, tevreden
glimlachend. "Je kunt allemaal meegaan om me te helpen dragen, en
als we terugkomen, zullen wij met boterhammen en melk ontbijten en
van middag onze scha inhalen."
Zoodra ze klaar waren, zette de optocht zich in beweging. Gelukkig
was het nog vroeg, en gingen zij door achterstraatjes; weinig menschen
zagen hen dus en niemand lachte om de grappige processie. Ze vonden
een armoedige, leege, ellendige kamer, met gebroken ruiten, zonder
vuur, eene zieke moeder, een schreiende baby, en een troepje bleeke,
hongerige kinderen onder één oude gescheurde deken gestopt, in de
hoop warm te blijven. Wat zetten zij groote oogen op, en hoe
glimlachten de blauwe lippen, toen de meisjes binnenkwamen!
"Ach, lieber Gott! dat zijn goede engelen, die daar komen!" riep de
arme vrouw en stortte tranen van vreugde.
"Grappige engelen, met hoeden en gebreide handschoenen," zei Jo en
maakte ze aan het lachen. Binnen weinige minuten zag het er waarlijk
uit alsof goede geesten aan het werk waren geweest. Hanna, die wat
hout had gebracht, maakte een vuurtje aan en stopte de gebroken ruiten
met oude kranten en haar eigen doek. Mevrouw March gaf de moeder
wat thee en sago, en troostte haar door beloften van hulp, terwijl ze het

kleine kindje zoo teeder aankleedde, alsof het haar eigen was geweest.
De meisjes dekten intusschen de tafel, zetten de kinderen om het vuur,
en voedden hen, alsof ze hongerige vogeltjes waren, lachten en praatten,
en probeerden hun grappig gebroken taaltje te begrijpen.
"Das ist gut!" "Die Engel-kinder!" riepen de arme schapen, terwijl ze
zaten te eten, en hun verkleumde handjes in den heerlijken gloed
koesterden. De meisjes waren nooit te voren engelen-kinderen
genoemd, en vonden het heel aardig, vooral Jo, die sinds haar geboorte
als de clown van de familie beschouwd was. 't Was een heerlijk ontbijt,
hoewel zij er niets van mee kregen; en toen ze naar huis gingen,
zooveel geluk achterlatende, waren er geloof ik in de gansene stad geen
vroolijker schepseltjes dan de vier hongerige meisjes, die hun ontbijt
hadden weggegeven en zich op dien Kerstmorgen tevreden stelden met
brood en melk.
"Dat is zijn naasten liever hebben dan zich zelf; ik vond het toch wel
prettig," zei Meta, terwijl de meisjes hun cadeautjes uitstalden, en
mevrouw March boven bezig was wat kleeren voor de arme hummels
bij elkaar te zoeken.
Het was volstrekt geen prachtige vertooning, maar er was veel liefde in
de kleine pakjes; en de groote vaas met roode rozen, witte
chrysanthemums en afhangende wingerdranken, die in het midden
stond, gaf bepaald een elegant aanzien aan de tafel.
"Daar komt ze! Vooruit, Bets! Doe de deur open, Amy. Drie hoera's
voor Moeder!" riep Jo, heen en weer springende, terwijl Meta naar haar
moeder liep om haar naar de eereplaats te geleiden.
Betsy speelde haar vroolijksten marsch, Amy rukte de deur open, en
Meta leidde haar moeder met de grootste waardigheid op. Mevrouw
March, te gelijk verbaasd en ontroerd, glimlachte met de oogen vol
tranen, terwijl ze haar cadeaux bekeek en de briefjes las, die er bij lagen.
De pantoffels werden dadelijk aangetrokken, een nieuwe zakdoek ging
aanstonds in den zak, bevochtigd met Amy's eau-de-cologne, de roos
prijkte