Noodlot | Page 4

den nikkelen rand. Hij schonk zich nog
eens een glas port in en dwong zich aan niets te denken, zich wentelend
in het genot zijner luiheid en aandachtig bezag hij zijne gebersten
handen, en hij vroeg zich af of ze spoedig genezen zouden zijn.
III.
Eene maand had Bertie op White-Rose doorgebracht en hij was nu
nauwelijks te herkennen in den jongen man, die, onberispelijk in zijn
fijnen pels, met zijn nieuwmodischen hoogen hoed naast Frank zat in
eene open victoria, beiden bedolven onder een zwaren, bonten plaid.
Hij bewoog zich thans met groot gemak onder Franks kennissen,
gekleed als een dandy, innemend en minzaam, zijn Engelsch lispelend
met een gemaakt accent, dat hij voornaam vond. Hij dineerde met
Frank iederen dag in Franks club, waarin hij geïntroduceerd was,
proefde met het geblazeerdste gezicht ter wereld fazanten en fijnen
wijn en rookte havanna's van twee shilling alsof het strootjes waren.
Frank had inwendig den grootsten schik in hem en zag hem, met een
glimlach vol heimelijk vermaak, kalm zijn gang gaan, pratende met
jongelui van de wereld zonder zich een oogenblik uit het veld te laten
slaan; en Frank vond die comedie zoo amusant, dat hij hem, overal

waar hij kwam, presenteerde.
De winter verzachtte zich tot eene mistige lente, de season kwam en
Bertie scheen het zeer aangenaam te vinden afternoon-tea's en
at-home's bij te wonen; aan een groot diner tusschen twee paar mooie
schouders te flirten, nooit verblind door de tinteling der juweelen en
nooit bedwelmd door de tinteling der champagne; in een fauteuil der
dress-circle kwijnend achteruit te leunen, terwijl zijn fijn gelaat zeer
gedistingeerd rustte op zijn hoogen glanzenden boord, zijn wit boeketje
geurde in zijn knoopsgat en zijn binocle tusschen zijne, nu genezen,
vingers draaide, als was geene dier dames de moeite waard door hèm
betuurd te worden. Frank zelf, uit gebrek aan werkzaamheid, had als
iemand, die zijn vermaak neemt, waar hij het vindt, Bertie in dit leven
vooruit geduwd, niet alleen om hem te helpen, maar ook voor de pret:
een dol amusement, om al die menschen voor den gek te houden!
Bertie had vele scrupules en noteerde, in een zakboekje, trouw elke
penny, die Frank voor hem uitgaf--in betere tijden zoû hij dat alles
teruggeven--en het lijstje bedroeg in die twee weken een paar honderd
pond. Ook thuis vond Frank hem een eenig amusement: Bertie, die met
een paar lieve woordjes Annie en haar man, Franks oppasser en butler,
voor zich had weten te winnen, gooide alle meubels dwars door elkaâr
in eene grillige wanorde, kocht beelden, groote palmen en Oostersche
stoffen en herschiep de ongezelligheid van vroeger tot een artistiek
comfort, dat tot luizijn uitnoodde: een half donker licht, ruime divans;
de, met Egyptische pastilles en fijne cigaretten doorgeurde, atmosfeer
van een alkoof, waarin alle gedachte wegdommelde en het oog half
geloken bleef hangen aan de naakte vormen der beelden, opbronzend
onder het groen der planten. Des avonds waren het daar festijnen,
orgieën met enkele uitverkoren vrienden en enkele uitverkoren
schoonen: twee dames van een skating-rink en eene figurante van een
theâter, die met hare vermillioenen lipjes genoeglijk rookten en
dronken op Bertie's gezondheid. Frank amuseerde zich als een koning
om Bertie, die, in eene diepe minachting voor het vrouwlijk geslacht,
ongevoelig voor haar drieër bevalligheden, ze voor den gek hield, ze
plaagde, ze tegen elkaar ophitste, tot zij elkaâr bijna de oogen
uitkrabden, ze ten slotte champagne goot in heur gedecolleteerde lijfjes.

Neen, nog nooit had Frank zich zoo geamuseerd gedurende zijn lang
verblijf te Londen, waar hij als ingenieur zich gevestigd had, om
zoogenaamd eene kosmopolitische tint aan zijne kennis te geven.
Hij was in-en ingoed, te doorvoed om veel te denken; hij had van alles
genoten en gaf niets om het leven, dat maar eene comedie was, die
gemiddeld zes en dertig jaren duurde, volgens de statistiek. Hij maakte
enkele pretenties op eene filosofische levensbeschouwing, maar
eigenlijk bestond deze in een uit-den-weg ruimen van alles wat niet
amusant was. Nu, Bertie wàs amusant, niet alleen om zijne grappen met
die vrouwen--wreed spel als van een panter--maar vooral om de klucht,
die hij in Franks wereld speelde, dat zich voordoen als een high-lifer:
een vagebond, die eene maand geleden in lompen op straat had staan
bibberen! Het was een geheim vermaak van elk oogenblik en hij gaf
Bertie geheel en al carte blanche om zijne rol vol te houden: eene carte
blanche weldra ingevuld door groote rekeningen van tailleurs, want
Bertie kleedde zich met geraffineerde ijdelheid, kocht dassen bij
dozijnen, nam ieder boordje dat in de mode kwam, nu recht, dan met
een puntje zoo, dan met een puntje zus, en wiesch zich met al de
watertjes van Rimmel. Het was of hij zich dompelen wilde in al de
verfijndheid van een fat, na goor geweest te zijn als een voddenraper.