Nantas | Page 8

ontslag zou indienen en in
de onderscheidene groepen wees men reeds den jongen afgevaardigde

als zijn opvolger aan. Hijzelf haalde echter de schouders op; er was
immers niets wat daar aanleiding toe gaf; met den Keizer had hij
slechts een onderhoud gehad over zeer ondergeschikte
aangelegenheden. De komst van den president van den ministerraad
kon echter buitengewone beteekenis hebben. Een oogenblik duizelde
hij bij de gedachte aan hetgeen geschieden kon, hij stond op om den
president de hand te schudden.
"Mijnheer de hertog," zeide hij, "ik vraag u wel pardon. Ik wist niet dat
u wachtte.... Geloof me dat ik getroffen ben door de eer welke u mij
aandoet."
Een oogenblik praatten zij op familiaren toon over allerlei
onbeteekenende feiten. Daarop deelde president hem mede, dat hij door
den Keizer gezonden was om eens te informeeren of hij de portefeuille
van financiën zou aannemen, zoo deze hem werd aangeboden en zoo ja,
met welk program? Hij stelde zijn condities. Zijn gelaat was
onbeweeglijk, maar inwendig loeide een storm van vreugde over zijn
zegepraal. De laatste sport van den ladder zou hij bestijgen. Allen
zouden onder hem zijn. De hertog zou zich aanstonds naar den keizer
spoeden om hem dit onderhoud mede te deelen, verzekerde hij.
Daar werd een kleine deur geopend en de kamenier zijner vrouw trad
binnen.
Nantas werd plotseling bleek en voleindigde den zin niet, welken hij
juist uitsprak. Hij liep naar de kamenier toe, zeggende:
"Excuseer mij, waarde hertog."
Op fluisterende toon ondervoeg hij haar. Mevrouw was dus vroeg
uitgegaan? Had zij gezegd waar zij heenging? Wanneer zou zij
terugkomen? De kamenier antwoordde op onbevredigende wijze, als
een verstandig meisje, dat er niet van houdt dingen te vertellen, die zij
beter weet te verzwijgen. Het nuttelooze van een dusdanig verhoor
inziende, zeide hij:
"Als mevrouw thuis komt, wilt gij haar zeker wel mededeelen dat ik

verlangend ben haar te spreken."
De hertog had zich verwonderd afgewend en staarde den tuin in.
Nantas naderde hem weder en vroeg hem opnieuw pardon.
Hij had echter zijn koelbloedigheid verloren, hij stotterde en
verwonderde zichzelf over zijn onhandige woorden.
"Ik heb mijn heele zaak verloren", liet hij zich hardop ontglippen, toen
de president vertrokken was. "De portefeuille gaat mij ontsnappen".
En in een toestand van neerslachtigheid, afgewisseld door vlagen van
toorn, bleef hij achter. In de naburige bureaux klonk nog altijd de klank
van het goud. Een geluid als van een fabriek deed de muren schudden,
de werkplaats naar het scheen, waar al die goudstukken werden
vervaardigd. Hij had slechts een pen op te nemen en een telegram te
verzenden om de Beursnoteeringen in Europa te doen stijgen of te doen
dalen hij kon een oorlog verhinderen of de uitbarsting ervan verhaasten,
de leening steunende of bestrijdende, waarover men zijn opinie had
gevraagd; de begrooting van Frankrijk zelfs had hij in zijn hand en
weldra zou hij weten of hij voor of tegen het Keizerschap was.
De triomf, dat was het gewicht van zijn persoonlijkheid, die de
wisselingen der wereld in zijn macht had. En toch had hij niet zooveel
genot van zijn zegepraal, als hij zich had voorgesteld. Hij voelde een
zekere matheid en zijn zenuwen leden onder den geringsten schok. Als
een koorts van bevredigde ijverzucht naar zijn wangen steeg, voelde hij
zich plotseling verbleeken, alsof van achteren hem eensklaps een koude
hand in den nek werd gelegd.
Twee uren waren verloopen en Flavie was nog niet teruggekeerd.
Nantas schelde opnieuw Germain om hem op te dragen baron
Danvilliers op te zoeken, als hij tenminste thuis was. Alleen gebleven,
liep hij zijn cabinet op en neer, weigerde dien dag nog bezoek te
ontvangen. Zijn opgewondenheid was toegenomen. Ongetwijfeld had
zijn vrouw een rendez-vous. Misschien had ze de oude betrekkingen
weer aangeknoopt met den heer des Fondettes, die sedert vijf maanden

weduwnaar was. Voor zichzelf durfde Nantas niet te bekennen dat hij
jaloersch was; gedurende tien jaren had hij de overeenkomst met zijn
vrouw aangegaan, in geen enkel opzicht geschonden; hij hield er alleen
niet van--maakte hij zichzelven wijs--bespottelijk gemaakt te worden.
Nooit zou hij zijn vrouw veroorloven zijn maatschappelijke positie te
onteeren, door hem aan de spottende blikken van 't publiek over te
leveren. Zijn kracht begaf hem, zijn kracht die hem nooit had verlaten,
zelfs niet in die hachelijke oogenblikken toen hij, in den aanvang van
zijn fortuin, de stoutste zetten speelde.
Flavie trad, nog geheel in haar wandelcostuum, binnen. Zij had alleen
zich van haar hoed en handschoenen ontdaan. Nantas vertelde haar met
bevende stem, dat hij wel tot haar zou gegaan zijn, als zij hem slechts
had doen weten dat zij thuis was gekomen. Zij echter, zonder te gaan
zitten, als iemand die zeer gehaast is, maakte een beweging om hem
aan te sporen het gesprek zoo kort mogelijk te doen zijn.
"Mevrouw", begon hij, "ik geloof dat een