Nantas | Page 9

verklaring tusschen ons
noodzakelijk is geworden.... Waar zijt gij vanmorgen heengegaan?"
De bevelende toon, waarop hij dit zeide en het brutale der vraag,
verrastte haar.
"Wel", antwoordde zij op ijskouden toon, "waarheen het mij goeddacht
te gaan".
"Juist dat is het, wat mij niet bevalt en gij zult u zeker nog wel
herinneren dat ik u gezegd heb niet te zullen dulden dat u misbruik
maakte van uw vrijheid, om mijn naam te onteeren".
Fiavie glimlachte verachtelijk.
"Uw naam onteeren, mijnheer, dat is iets dat u aangaat, en iets wat ik
niet meer heb te doen".
Nantas sprong op als een waanzinnige, een beweging makende als
wilde hij haar verpletteren.

"Ongelukkige, gij keert terug uit de armen van mijnheer des
Fondettes .... Gij hebt een minnaar, dat weet ik".
"Gij bedriegt u", zeide zij, zonder zich over zijn bedreiging ongerust te
maken, "ik heb mijnheer des Fondettes nimmer wedergezien .... Als ik
echter een minnaar had, stond het nog niet aan u mij dat te verwijten.
Wat gaat u dat aan? Vergeet gij onze overeenkomst?"
Een oogenblik zag hij haar met wilde oogen aan; daarna in snikken
uitbarstende van lang ingehouden hartstocht, wierp hij zich aan haar
voeten:
"O, Flavie! Ik bemin u!"
Maar zij, rechtop en koud, wendde zich terzijde omdat hij den rand van
haar rok had vastgegrepen. De ongelukkige volgde haar echter, zich op
de knieën voortslepende, de handen smeekend uitgestrekt.
"Ik bemin u, Flavie! ... Ik bemin u tot gekwordens toe. Ik weet niet hoe
het komt! Al jaren duurt die toestand voort. Langzamerhand heeft die
liefde mij geheel veroverd. Ik heb er tegen geworsteld, omdat ik dat
gevoel mijner niet waardig vond; ik herinner mij maar al te wel ons
eerste onderhoud .... Nu is mijn lijden echter te zwaar, ik moet
spreken ...."
En zoo sprak hij langen tijd voort. De man, die al zijn geloof in eigen
kracht had en die volhield dat de wil de eenigste macht was om
werelden te verzetten, lag daar vernietigd, zwak als een kind, geheel
ontwapend, aan de voeten eener vrouw. Zijn droom van rijkdom was
werkelijkheid geworden, de hoogste sporten van den maatschappelijken
ladder had hij bestegen, en dat alles had hij willen geven voor één kus
van die vrouw.... Zij bedierf zijn zegepraal. Hij luisterde niet meer naar
het goudgeklank in de naburige bureaux; hij dacht niet meer aan de
afgevaardigden, die hem kwamen complimenteeren, hij vergat den
keizer zelfs, die in dit oogenblik hem mogelijk riep tot een der
gewichtigste staatsambten.
Dat alles was niets meer voor hem.--Als Flavie hem afwees, was al 't

andere hem onverschillig.
"Luister," zeide hij. "Wat ik gedaan heb, deed ik voor u.... In den
beginne, ik beken het gaarne, dacht ik niet aan u; ik werkte alleen om
mijn heerschzucht te voldoen. Daarop zijt gij het eenige doel mijner
overdenkingen en mijner krachten geworden en wilde ik zoo hoog
stijgen als ik met mogelijkheid kon, om u waardig te worden. Ik hoopte
u te vermurwen, waneer ik al mijn macht aan uw voeten kon leggen.
Gij weet op welk standpunt ik op 't oogenblik sta. Heb ik uw vergeving
verdiend? Ik bezweer u, minacht mij niet langer."
Zij had nog geen woord gezegd. Nu antwoordde zij bedaard: "Sta op,
mijnheer, er kon iemand binnenkomen".
Maar hij stond niet op. Hij eindigde met haar te smeeken. Misschien
zou hij nog gewacht hebben, als hij niet zoo jaloersch was geweest op
den heer des Fondettes. Dit was een kwelling, die hem waanzinnig
maakte. Weldra werd hij onderdanig en ootmoedig.
"Ik zie wel, dat gij mij aldoor minacht. Welnu geef uw liefde, dit smeek
ik u, tenminste niet aan een ander. Vergeef me als ik soms brutaal ben
geweest en laat mij tenminste hopen, dat gij mij ééns zult beminnen!..."
"Nooit!" stiet zij met groote vastberadenheid uit.
Hij was verpletterd, vernietigd en zij wilde vertrekken, doch door een
woeste vlaag van halven waanzin aangegrepen, vloog hij overeind en
vatte haar bij de polsen. Een vrouw zou hem weerstaan durven, terwijl
een wereld aan zijn voeten lag!
Hij vermocht alles, hij kon staten omwerpen. Frankrijk leiden,
waarheen hij begeerde en toch was hij onmachtig de liefde te
verwerven van deze vrouw. Hij, zoo sterk, zoo machtig, wiens minste
wensch een gebod was, hij had slechts één machtige begeerte, een die
nooit bevredigd worden zou, daar een schepsel, zwak als een kind, dit
weigerde. Hij schudde haar heftig bij den arm en riep op dreigende
toon:

"Ik wil .... ik wil...."
"En ik wil niet", zeide Flavie die wit geworden was als krijt.
Nog worstelden zij samen, toen baron Danvilliers de deur opende.
Nantas liet oogenblikelijk Flavie los en riep uit:
"Mijnheer, ziehier uw dochter, die de armen van haar minnaar zooeven
heeft verlaten .... Vertel haar dat een vrouw den naam van haar man
niet