Myne eerste vlerken | Page 6

voor u het noodgeschrei
Dat klappertandend op uw breede arduinen
stoepen
Om eenen mondvol broods, wanhopend staet te roepen:

--"ô Geef uit medely!..."--

Genâ voor 't gryze hoofd, dat reeds al bukt ter neder;
Genâ voor 't
arme kind; genâ voor 't weesje teeder,
Dat thans uw aelmoes van een
wissen dood bevrydt!
Hoort gy hun droeve stem niet klinken tusschen
't weenen;
Of blyft uw hart nog koud, gelyk de kille steenen,

Waerop de honger schreit?...
Neen; sluit uw oor niet digt voor 't klagen van den armen;
Geef hem
een spaender om 't verkleumde lyf te warmen,
Dek zyne naektheid,
en trek u zyn nooddruft aen;
'k Bezweer u in den naem van die u met
de weelde,
Aen anderen ontzeid, zoo rykelyk bedeelde,
Maer ze
ook kan doen vergaen.
Geef de aelmoes, geef ze mild; zoek daerin uw genoegen,
Want
weldoen is genot, het eenigst dat geen wroegen
Tot nasmaek
meêbrengt, en des menschen heil verhoogt;
Geef de aelmoes; zy
alleen zal hoop en vrede schenken,
En in den tegenspoed uw troost
zyn, by 't herdenken:
Ik heb een traen gedroogd.
Geef; in 't verschriklyk uer, wen alles weg zal zinken,
En _'t kom ten
oordeel_ om uw legerstèe zal klinken,
Dan vindt ge uwe aelmoes
weêr in de eindlooze eeuwigheid;
Dan zeg met d'Engel, die u voor
Gods troon zal leiden:
'k Was zondaer, groote God, maer 'k kende 't
medelyden
En vraeg bermhertigheid.
_Brussel, december 1840._
VAERWEL,
_Aen mynen boezemvriend D. Swolfs_,
BY ZYN VERTREK UIT TURNHOUT.
Wy blyven aen elkaêr toch innig vastgesnoerd.
--F. J. BLIECK.--
Eer dat gy my verlaet, ontvang nog, waerde vrind,
Een toon van
myne lier, die tolke van myn harte;
Hoor in myn ruw gezang een hart

dat u bemint,
En dat uw afscheid haest zal grieven met zyn smarte...
Toen ik u heb ontmoet,--toen de eerste mael uw hand
De myne heeft
gedrukt,--voelde ik myn ziel ontgloeijen,...
En gy verstondt myn
ziel!...--reeds knelde ons vriendschapsband, Die staêg ons beider hart
mogt vast en vaster boeijen.
Myn boezem had weldra geen vreugd, geen hoop, noch rouw
Aen
d'uwen onbekend, waer de uwe niet in deelde;
Uw oog drong door tot
in myns hartes diepste vouw;
Gy waert het, die myn smart en myne
pynen heelde.
Ach! wat al rein genot heeft my uw liefd' gebaerd!
Hoe menig heilvol
stond mogt ik door haer beleven!
My waert ge steeds een gids, myn
wederliefde waerd:
Wat kon ik u tot loon meer dan myn harte
geven?...

Ook eerder zal de zon aen de aerd' haer licht onttrekken,
Ja eerder zal
de herfst van vruchten zyn beroofd,
Zelfs eerder zal de dood my met
zyn floers bedekken,
eer in myn hart, ô vriend, uw liefde zy gedoofd!
Ja, Swolfs, zoo lang er bloed zal door myn aders vloeijen,
Zoo lang
de hemel my den adem maer verleent,
Zoo lang zal ook myn borst
door liefde tot u gloeijen,
Tot u, wien vriendschap my voor eeuwig
heeft vereend.

Mogt ik na 't scheidens uer, waervoor myn tranen vlieten,
Nog
dikwyls u herzien, ô gy, myn trouw gezel!
En mogt, by 't weêrzien,
nog myn hart in 't uw zich gieten!... Alléén is dit de troost, dien 'ik
d'hemel vraeg... Vaerwel!...
_Turnhout, 11 augusty 1840._

DE DUIVEL.
_Aen mynen vriend Wil. Dierckx._
I.
"Riez et blasphémez dans vos heures oisives,
"Moi je ferai passer vos
bouches convulsives
"Du rire au grincement de dents!..."

--VICTOR HUGO.--
Albert, de zoon eens ryken graefs,
Woonde op een prachtig slot,
En
leefde daer gelyk een vorst
In weelde en in genot.
De jonker deed all' naer zyn zin,
Kwam nooit in kluis of kerk,
Gaf
nooit een aelmoes of deed nooit
Een enkel goede werk.
Hy dreef den spot met al wat aen
Den Godsdienst maer behoort,
En
zyn gesprek (want hy was ryk)
Werd nooit in 't minst gestoord.
't Was immer noen- of avondmael,
Of drink- of dansparty,
En
zonder feestje ging er wis
Geen enkle dag voorby.
Dan was er weêr een vreemde vorst
Dien men op 't slot verzocht,

En die daer eenge dagen bleef,
Vermoeid van langen togt;
Dan weder werden daer verwacht
Al de eedlen van de streek,
Die
soms aldaer met knecht en ros
Verbleven gansch de week;
Of 't waren zonen van barons,
Die kwamen daer ter jagt,
En 't
meestal zwommen in den wyn
Tot 't midden van den nacht.
Met hen had Albert 't liefst te doen,
Dit immers was zyn soort,...

Dan werd er iets uit een gedaen,
Gewisseld menig woord...
Eens,--z'hadden gansch den dag gevischt--
De vangst was goed
geweest;
Daerom vermaekten zy zich goed
En dronken ze om het

meest.
't Was avond; allen waren in
De groote zael vergaerd,
In hun
gesprek bleef niets, weêr zelfs
De Godsdienst ongespaerd.
Zy spraken spottend over all'
Wat maer godsdienstig was,
Wat men
in heilge schriften, of
In Godes wet eens las.
Nu was op 't laetst, ik weet niet hoe,
De zamenspraek geraekt
Op
d'hel, nu werd er vry gespot
En vry wat losgebraekt.
--"Wat! riep Albert op 't laetsten uit,
Gelooft gy daervan iet?
Een
hel... dit maekt men kindren wys,
Maer my of u toch niet.
"Neen, wat men ook van duivels zegg'
Of van hun helsche magt,
Ik
daeg den besten van hen uit,--
Hy kome nog van nacht!"--
Dat ik dit woord,