Myne eerste vlerken | Page 7

dacht jonker al,
Toch niet gesproken hadd'...
Maer
't schaetrend lagchen van den stoet
Deed dat hy 't dra vergat.
--"Neen, eene hel, die is er niet,
En duivels nog al min;
Kom, op
Alberts gezondheid, ras,
Kom, schenk me nog eens in!"--
--"My ook, loop heen, breng wyn, ras, wyn!
Gezwind, lakei, en yl!--

En allen schokten onder hen
Hun glas op Alberts heil...
Nu sprak men van iets anders weêr,
En de opgepropte schael
Werd
nog al meer dan eens geleêgd,
Eer men verliet de zael.
Op 't einde toch gaf wyn en vaek
Elk een tot slapen lust,
En al de
jonkers trokken moê
En zwymelend ter rust.
II.
"Gods vierschaer, op uw eisch ontploeid,
"Zendt u naer Satans ryk."--

--TH. VAN RYSWYCK.--

En de helle huilde met triompherende
galmen op Roberto's komst.

--HENDRIK CONSCIENCE.--
Nog dreunde 't uer van middernacht
In menig holle graf,
Wen
jonker Albert 't licht uitblies
En zich te bed begaf;
Hy had een voet reeds op de spond
En trok den tweeden aen,

Wanneer hy voelde een kille hand
Aen zyne leden slâen...
--"Hulp!"--riep hy, toen hy hoorde een woest,
Een helsch en wreed
gegil,
Maer Satan ('t was _hem_) maekte wel,
Hy zweeg een weinig
stil:
Hy sloeg zyn breeden hoornen klaeuw
Op 's jonkers fynen mond;

Geen knecht of makker die zyn stem
Gehoord had, noch verstond...
--"Wie zyt ge?" morde jonker nu,
Een weinig los geraekt,
"Weet dat
men my in myn vertrek
Niet ongestraft genaekt.
"Laet af!"--vervolgde hy, terwyl
Hy naer een slagzweerd greep;

Hoe meer toch jonker woelde en wrong
Hoe harder Satan neep...
Zyne oogen blonken in hun kring
Als flikkerende vlam,
De kamer
was vol rook, die hem
Uit mond en neusgat kwam;
Hy had twee horens en een staert,
Zyn romp was zwart en rouw,

Van scherpe nagels was hy ook
Voorzien aen poot en klaeuw;
--"Ik ben," sprak hy op eenen toon
Zoo grof, zoo hol, zoo fel,
Dat
hy den jonker siddren deed,
"De duivel uit de hel...
"g'Hebt me onbezonnen even daer
Van nacht by u gedaegd:
Gy ziet
hoe 'k ben gereed; ik dien
Geen tweede mael gevraegd.
"Een stondje nog en 'k toon u klaer
Myn ryk waer gy meê spot;
Een
stondje nog, we reizen zaêm
Naer 't onderaerdsche kot.

"Reeds veel te lang loerde ik op u,
En nu is 't uer geslaen,
Dat ik
voor eeuwig u bezit;
Ge zyt de myn, kom aen!"--
--"Hulp!"--riep de jonker nogmaels, doch
Vergeefs was zyne kreet;

Want de aerde scheurde rondom hem
In eene breede spleet.
En jonker Albert vastgeklampt
Door zynen reisgezel,
Viel met hem
langs die baen gewis
In 't brandend ryk der hel!
En drymael dreunde 't gansche slot
Als door een donderslag;
En
ieder rees de bedsteê uit
Waer hy te slapen lag.
En allen kwamen by elkaêr,
Gewekt door 't wild gerucht;
Doch
nergens werd er iets gemerkt,
Zelfs hoorde men geen zucht.
Albert alleen werd dra gemist,
Men trad in zyn vertrek;
Daer vond
men niets dan 't spoor, hetgeen
Nog solfer spuwde en pek!
En ieder giste dra 't geval
En merkte Godes magt,
Die Alberts
honend spotgesprek
Gestraft had in dien nacht.
De knechten vlugtten haestig weg,
De jonkers trokken voort.--
Sints
bleef het slot ook onbewoond,
Gesloten bleef de poort.
_Turnhout, 1840._
VAERWEL
_eens jongen dichters aen 't leven._
'k Heb tot den God der deugd gestaêg myn hart verheven,
Hy zag
myn naberouw, myn naer en droef getraen,
Hy heeft myn smart
aenschouwd, my sterkte en moed gegeven,
Want hen, die 't onheil
drukt, neemt hy voor kindren aen.
Hy, die my haette, sprak, uit wangunst, in zyn woede:
Dat hy sterve

en met hem zyn naem, hoewel zoo rein!...
Maer tot myn rustig hart,
zei d'Heer, die my behoedde:--
Zyn haet zal nog uw steun en zyne
neêrlaeg zyn!...
Hy strooide zynen haet in d'harten uwer vrinden,
Bedroog de
eenvoudigheid die ge op het voorhoofd draegt;
Hy, die g'hebt
opgevoed, weet alles uit te vinden,
Dat u kan nadeel doen, en uwen
naem verlaegt;
Maer God hoort uw gesmeek, van u, die 't hart beladen,
Met rouw en
droefheid bidt, die tot hem wederkeert;
En God, o zwakke mensch,
zal zich niet uwer daden
Herinneren, want hy niet uw verlies begeert.
Ik zal voor u, vrees niets, het medelyden wekken
En de
regtvaerdigheid der eeuwigduerge magt;
En de eer die zy zoo loos u
meenden af te trekken
Zal hunne strikken staêg verydlen door myn
kracht!...--
Myn God, ô wees gedankt! Gy die my weêr wilt geven
De blanke
zuiverheid en haren eedlen gloor,
Gy die op 't needrig graf gedurig
om zult zweven,
Opdat men noch myn asch, noch myn gebeente
stoor'!...
Op 's levens schrael banket, ellendige genoode,
Vertoonde ik my één
dag, en 't is alreeds gedaen;
Ik sterf; en op myn graf, bedekt met aerde
en zode,
Zal niemand, ô myn God, ooit storten eene traen!...
Vaerwel, ô zachte dos, en gy, ô groene velden,
Vaerwel, gy frissche
dauw, des avonds trouw gezel,
Gy hemel, grootsch gewelf, en gy, ô
bosch, myn weelden,
Natuer, die ik bemin, vaerwel, voor 't laetst
vaerwel!!!...
Ach! moge toch uw glans nog lang tot lust verstrekken
Van menig
vriend, nu doof aen 't afscheid van myn luit;
Dat zy oud en beweend
van deze wereld trekken,
En dat een trouwe vriend hunne oogen

droevig sluit'!...
_Brussel, 1841._
OP HET HUWELYK VAN ***
Le monde