Myne eerste vlerken | Page 5

slaekte menige eedle borst
Een pynelyken zucht.
Dan ook wrong menig sterke vuist
Een dolk met woest geweld,

Doch de yzren keten al te vast
Hield hen, helaes, gekneld!
Geen echter, die zyn stem verlief,
Of die zich roeren dorst,
Dan
immers was de kerker daer
Of 't stael doorstak zyn borst.
Ja, men vermoedde zelfs maer één
Van 't eene of 't andre feit,
Dan
werd hy daedlyk opgeligt
Ter vierschaer heengeleid!
Dan sloot zich de yzren kerkerdeur
Voor eeuwig op hem toe,
Want
daer nam men hem 't leven af,
Ach! waerom toch, en hoe?...
Waerom?... omdat hy zwygend vloekt
Het juk dat hem zoo pynt;

Omdat het eedle vaêrlandsvuer
In zyne borst niet kwynt;
Omdat hy 't hart zich stukkend knaegt
Door wraekzucht en verdriet;

Omdat men d'haet tot 't spaensche volk
Hem op het aenzigt ziet.
Ziedaer zyn misdaed: vaêrlandsmin,
Liefd' voor der vaedren erf!

Ziedaer waerom de vreemdeling
Hem stort in zyn verderf!
Hoe?... In een diepgelegen zael,
Waer lucht noch dag genaekt,
Dáér
stort men zyn onnoozel bloed
Waernaer de Spanjaerd haekt;

Dáér gaet de dolk hem door het hart,
Dáér schenkt men hem 't venyn;

Dáér vindt de wreedheid elken dag,
Elk uer een nieuwe pyn.
Dáér zitten regters zonder eer,
Verkleed, en zwart vermomd,
Wee
den rampzaelgen, die voor hen
Zyne onschuld pleiten komt!
Hem blyft geen hoop meer over, neen!
Zyn dood is vastgesteld,

Zyn regtsgeding is haest aen 't eind;
Zyn vonnis ras geveld.
Want of hy 't misdaed ook bekenn'
Of zweer' met duren eed,
Dat hy
daeraen onnoozel is
En nooit een schelmstuk deed;
Zyn dood is in het beulen hart
Der regters reeds bedacht;
Zy sluiten
't oor voor zyn gesprek,
Voor des onschuldgen klagt!
Beleidt hy dat hy tegen hen
Iets zeide, iets hoorde of zag,
Dan valt
het zweerd hem in den hals
Met ysselyken slag.
Zoo niet, dan is de pynbank daer,
De pynbank... Ach! dit woord

Verschrikt den dappren Belg nog meer
Dan of hem 't stael doorboort!
Dan brengt men hem op 't helsche tuig
Van kleêren gansch ontlast,

Dan bindt men d'handen aen den balk,
De voeten onder vast.
Wanneer hy zoo is vastgemaekt,
"Bekent ge uw misdaed?" -- "Neen!"

Dan geeft de regter eenen wenk
En spreekt:-- "Rek uit, beul, één!"
Dan wordt de onnoozele éénen duim
Verlengd op 's beules slag;

Reeds juicht de Spanjaerd op zyn pyn,
En spot met bittren lach.
"Bekent ge 't?" -- "Neen!" -- "rek uit, beul, rek"...
Zoo gaet het
eind'loos voort,
Tot dat 't mismaekte menschen-vorm
Geen regters
stem meer hoort!
Gelukkig die dan eeuwig slaept,...
De regter weet nog raed,
En kan

op 't offer, dat nog leeft,
Voltooijen zynen haet!
Want nu nog is zyn spaensche ziel
Door 't pynen niet voldaen:
De
dood alléén!... dit is zyn doel...
"Beul, hael de rieten aen!"
Dan zet men 't opgesplitste riet
Op d'huid waer 't bloed uit spat,...

Dan wordt nog elke wond daerna
Besprengd met pekelnat!...

Zoo werkte 't spaensche snood gebroed
Der dappren Belgen moord,

Opdat geen enkel overbleef
Tot wraek van 't vaderoord!
De Hemel echter wilde 't niet,
De leeuw rees haest geducht;
Hem
volgde de echte Belgies telg,
Dreef 't spaensche ras ter vlugt.
Gy, die onz' vaedren vryheid gaeft
En bystondt in hun lot;
Bevry
ons van uitheemschen staf,
Bevry ons, ô myn God!...
_Turnhout, 1840._
WINTERLYDEN.
Aen mynen vriend Jan Diels.
Ex substantià tuâ fac eleëmosynam
et noli avertere faciem tuam ab
ullo
paupere: ita enim fiet ut nec a te
avertatur facies Domini.

--TOB. 4. 7.--
De sture winteràem heeft gansch het dal versteven,
Het geel
verslenste blad vliegt raetlend door de dreven,
En valt ontkleurd ter
neêr op het verwelkte gras!...
Vaerwel der heemlen glans; hun schoon
azuer wordt duister;
Der vooglen zang verging, en hun verliefd
gefluister,
Verdween met 't bloemgewas!
Alléén huilt nu de storm op deze naekte streken;
't Is alles naer; de

lucht, door 't wolkgordyn versteken,
Deelt ons den dag slechts doof
en twyfelachtig meê;
Het onweêr is ontstaen; ziet gy den winter
naken?...
Hy brengt den ryken spel, en duizenden vermaken,
Den
armen druk en wee!
Vergeefs, ja, baert de wind, ontketend, de tempeesten,
Gelukkige der
aerd'! hy woedt, doch spaert uw feesten;
Al uwe stonden zyn door
wellust vergezeld;
Een laetsten zomergeur aêmt gy nog uit de
struiken
En bloemen, die gy doet, de koû ten spyt, ontluiken,

Gewonnen met geweld.
Voor u begint de dans; de jufferschap met hoopen
Komt op 't
betoovrend spel van 't snaertuig toegeloopen
Naer 't feest, alwaer
vermaek en vleijery haer beidt;
Vervoerd door vreugdmuzyk, door de
echos die 't herhalen,
Mag uwe ziel, als door een droom geliefkoosd,
dwalen,
Van heil tot heil geleid.
Maer ach! schuif weg, schuif weg, die zyden draperyen,
Die voor het
morgenlicht uw zoeten slaep bevryen;
En zie eens 't venster uit, waer
d'hagelbui op stort...
Helaes! wat zult gy daer, voor uwe deur,
ontwaren?...
Een moeder 't oog betraend, een man met zilvren haren

Door honger uitgedord!
ô Neen; gy weet het niet, wat 't arm gezin moet lyden,
In de enge
kluis, die van geen stormwind kan bevryden,
Waer deur, noch valluik,
voor de jagtsneeuw hen beschut;
ô Neen; gy kent het niet, het
hartverscheurend kermen
Der teedre moeder, die haer kroost niet kan
verwarmen,
Versteven in de hut!
ô Neen, gy ziet ze niet, die menschen, bleek als lyken,
Die aen uw
bronzen poort hun handen gretig reiken;
De klank van 't spel verdooft