Myne eerste vlerken | Page 4

arm,
En scheen zich zoo fel te beklagen!
Hy was nu al gansch eenen dag op de baen,
En dacht niet dan aen zyn
geliefde;
Hy dacht haer te zien, en heur beeld lacht' hem aen,
Wyl 't
afzyn zoo bitter hem griefde...

Terwyl hy dus dacht aen zyn liefste zoo teêr,
Legde Edgard zyn listen
en strikken,
Hy trad voor het huis van Heleen heen en weêr
En
vond haer zoo droevig aen 't snikken...
Nu ging hy tot haer, en hy vatt' haer de hand;
"Waerom hebt gy toch
zoo gegrezen?
Gewis omdat Geert voor twee dagen uit 't land
Ver
van u, zyn liefste, is gerezen...
"O ween daerom niet; ach! dit doet my ook pyn,
Hy mint my het
meest van zyn vrinden;
En kan er ook ergens een enkele zyn
Zoo
trouw wel, als ik ben, te vinden?"
Dus sprak hy van zich, en zy antwoordde niet;
Hy zeide: "Nu, nu wil
bedaren,
En maek toch daerin maer zoo groot geen verdriet,
Ik moet
u iets anders verklaren...
"Hy heeft me gezegd, en hy zelf door zyn mond,
(Gy weet het, hy is
my zeer eigen,)
Dat hy voor twee dagen op 't speelreizen stond,

Om... neen, neen dit mag ik niet zwygen...
"Om zich te begeven naer 't dorp hier naby,
Waer zyn teêrgeliefd'
hem verwachtte,
En dat hy vertrok zoo verheugd en zoo bly,
En dat
hy met u wel wat lachte!...
"En gy; ô ge mint nog dien valschaerd zoo zeer...
Zoo zeer dat ge om
hem zit te weenen!...
Verlaet hem, dit raed ik u aen voor uw eer,

Zoo een vryer en is er toch geeneen!..."
Het meisje verstomde en het wist nu ook niet,
Wat zy van dit alles
moest denken,
Edgard moest het weten..., ô Heer! wat verdriet!

Moest z'heur hart zoo eenen toch schenken!
Zy gaf echter geen of zeer weinig geloof
Aen al wat Edgard kwam
vertellen;
Zy scheen voor zyn trouwlooze woorden als doof,
Die
toch haren geest kwamen kwellen.

De nacht kwam nu aen, en zy liet snik op snik,
En angst kwam haer
hart zoo bespringen,
En Edgardes woorden die baerden haer schrik,

Dien zy niet had kunnen bedwingen.
Het nachtuer bezwaert en zy, eerst zoo getrouw,
Woû Geeraerd nu
zelve ook vergeten,
Want 't scheen heur dat hy, ver van haer, nu in
rouw,
Reeds was by eene andre gezeten.
Zoo kwam nu de morgen;--zy mind' hem niet meer,
Of scheen hem
niet meer te beminnen;
Nogtans kwam 't gedacht van Geeraerdje zoo
teêr,
Haer nog al gedurig te binnen.
Nu ook rees Geeraerd van zyn legersteê op
Nog vol vreugdes- en
liefdedroomen,
Hy sprak in zich zelv', en zyn vreugd steeg ten top,

"Van daeg zal ik nog by haer komen..."
De dag had zich naeuwlyks aen 't oosten getoond,
Of Edgard trok vol
van gedachten
Tot haer, waer hy Geeraerd, zyn vriend, had gehoond,

Wiens liefde hy wilde versmachten;
En ditmael dan klapte en dan praett' hy zoo schoon,
Dat ze eindlyk
hem wel moest gelooven;
En dat zy op 't laetste tot Edgardes loon

Haer liefde tot Geeraerd woû dooven.
En de avond was daer, en onz' Geeraerd vol spoed
Kwam nu tot
Heleentje geloopen,
Maer als hy haer zag, dan ontging hem zyn moed,

Hare armen die gingen niet open!...
Hy sprak haer hoe droef hy op reis was geweest,
Hoe blyde van by
haer te wezen...
Zoo diep was Edgardes gezegde in haer geest,
Dat
z' hem niet meer sprak lyk voor dezen...
Dit duerde dry dagen... misschien nog al meer,...
Heleen werd al
drooger en drooger;
Ook Edgard die loog nu veel meer dan weleer,

En bragt het al hooger en hooger.

En Geeraerd die wist nu ook niet meer waerheen;
Hy vroeg haer
gestaeg wat er scheelde,
Waerom zy dus zat, en zoo droef en alleen,

En zich nu, by hem, als verveelde.
Nu kon zy het zeker niet langer op 't laetst
Meer in haren boezem
verbergen,
Zy zegde 't aen Geeraerd wat 't was, met er haest,

Hetgeen hare ziel zoo kwam tergen.
Maer nu ze maer kwam tot den uitleg der zaek,
Was droefheid weldra
ook genezen,
Gemaklyk was Geeraerds verdedigingstaek
In zyn
liefdeblikken te lezen.
Eerlang was haer Geeraerdjes onschuld bekend,
Zy opende de armen
zoo blyde;
En Edgard met stappen, door hartzeer gewend,

Verwyderde zich van hen beide!
Sints heeft men van Edgard geen woord meer gehoord,
Waer henen
hy trok, die verrader;
Sints zyn ze in hun liefde door niets meer
gestoord,
En leven zoo teeder te gader.

Wee hem dan, wee hem dan, die onder den schyn
Van liefde, zyn
vriend wil bedriegen,
Dra zal hy ja zelve het slagtoffer zyn
Van al
zyn verfoeijelyk liegen!!!....
_Turnhout, 1840._
DE SPAENSCHE OVERHEERSCHING.
_Aen Henry Gregoir, kunstschilder._
Animus meminisse horret.
--VIRGILIUS. Eneid. I. II. v. 12--
Wanneer de vuige vreemdeling
Op 's Vaêrlands lieven grond,
Den
scepter zwaeide, en alles daer
Voor hem gebogen stond;

Wanneer hy trotsch met fieren blik
Den armen Belg bezag,
Die daer
door zyne looden hand
Verplet te zuchten lag;
Wanneer de Belgies forsche leleuw
Met toegewrongen klaeuw
Te
sluimren lag, terwyl 't om hem
Niets was dan zwarte rouw;
Wanneer de valsche Spanjaerd zocht
Met zynen yzren staf
Voor
eeuwig 't eedle Belgenland
Te domplen in het graf;
Dan was er menig moedig hart
Voor Vaderland beducht,
Dan