Myne eerste vlerken | Page 3

't schynt den dood ten aes
In 't diepst des afgronds wis gegeven!
't Ontwaekt: loop toe, ô Memphis maegdenrei!
't Schreit: ach! wat
moeder had zoo weinig medely
Haer kroost den vloed zoo te
vertrouwen?
Het steekt zyn armpjes uit: de baren spoelen rond,

Helaes! en niets beschut het op dees aeklig stond
Als biezen die
schier zaêm niet hoûen.
Hulp! hulp!... het is misschien een kind van Israël;
Myn vader wil
hun dood: myn vader doet niet wel,
De onnoozle kindren te doen
sneven!
ô Magtloos wicht!... zyn leed snydt my het hart schier af, Ik
wil zyn moeder zyn, zoo ik 't den dag niet gaf,
ô Ja dan geven ik 't
toch het leven."
Zoo sprak de schoone Iphis, eens grooten vorstes hoop,
Toen op des

Nyles boord, in haren vluggen loop,
Een maegdenstoet volgde op
haer schreden,
Die ze allen, ook hoe schoon, in schoonheid ging
voorby,
En wier zy, 's konings spruit, ontdaen van d'hofkleedy,
De
godheid scheen der zee onttreden. (*)
Reeds trilt de baer op 't drukken van haer voet hoe ligt;
Zy beeft; haer
sterkt de liefde tot het weenend wicht
Hoe ook de schrik haer stap
bevangen;
Zy heeft den korf gevat!... Trotsch op een last zoo zoet,

Mengt d'hoogmoed zich, voor de eerste mael, in haer gemoed
Met 't
maegdlyk blozen harer wange.
Weldra doorsnydt zy 't nat, en boort door 't riet-gewas,
En langzaem
brengt zy 't kind, ontroofd aen 's meeresplas,
Gered, op 's Nyles
vochtge kusten;
En ylings, beurt aen beurt, laet gansch de
maegdenstoet
Op 's wichtjes voorhoofd, dat haer zoetste grimlacht
groet, Haer kuissche lippen, bevend rusten!
Loop toe, gy die, van ver, in nypend twyfel staet,
Uw zoon, dien 's
hemels gunst bewaekt, zoo gade slaet,
Kom, als een vreemde
bygetreden;
Vrees niets: druk Mozes vry aen uwe borst; kom aen,

Noch blydschap, noch geween, ô neen, zal u verraên,
Noch kent Iphis
uw zaligheden!
Daerna, terwyl de maegd, de hoogmoed van een vorst,
Verrukt, het
arme kind, op 's moeders arm getorst
Als zegevierend heen deed
voeren,
Toen hoorde men een koor zoo ver als d'hemel strekt,
En de
Englenrei, die zich voor God het aenschyn dekt,
Hare eeuwge gulden
lieren roeren:
"Neen, Jakob, zucht niet meer, een banneling gelyk,
Neen, meng uw
tranenvloed niet meer met Nilus slyk;
Jordanus komt zyn kust u
bieden.
De dag komt aen, waerop, naer het beloofde land,
Gessen,
in weerwil van des vyands tegenstand,
't Verdrukte volk zal heen zien
vlieden.

't Is Sinas zendeling, de vorst van 't plagental,
Dien, onder 's wichtjes
schyn, een maegd, ginds in dit dal, Aen 's waters woede komt 't
ontschaken.
ô Sterfling! gy wiens hart den Eeuwigen verzaekt,

Buk!--Israël wordt door een wiegje vry gemaekt--
Een wieg zal 't
menschdom zalig maken!"
(*) De Egyptenaren, zoo wel als de Grieken en Tiriers, meenden dat de
godin der schoonheid uit het schuim der zee geboren werd.
_Brussel, 7 April 1842._
DE DRONKAERD EN DE DOKTOR.
De dronkaerd Pouf lag ziek; men haelde een doktor by;
Heer, sprak
deze Esculaep, ik zal u iets gaen schryven
Voor dorst en koortsvuer
zaêm. --Maek my van koorts maer vry, Zei Pouf, den dorst zal ik dan
wel verdryven...
_Turnhout, 1839._
DE SCHYNVRIEND.
Die zynen naesten wilt verraên
En soeckt hem te bederven,
Sal zyn
gewissen loon ontvaên
En noyt goet eynd' verwerven.
--JACOB
VAN ZEVECOTE.--
Wee hem, die onder liefdes schyn
Zyn vriend zoekt te bedriegen;

Dra zal hy zelve 't offer zyn
Van zyn verfoeilyk liegen!...
Dit was eens het lot van een zeker Edgard,
Wiens hoon ik u hier ga
vertellen;
Om u des te beter, te dieper in 't hart,
't Onfeilbre dier
zinspreuk te stellen.
Edgard had een vriend, en die vriend was Geeraerd,
Een jongen zeer
zuiver van zeden,
Zoo goed en zoo zacht en zoo teder van aerd,
En
niet gelyk vele van heden.

Die Geeraerd beminde Helena zoo zeer,
Wel uit al de kracht zyner
zinnen;
Zy was hem ook altyd zoo vriendlyk en teêr,
Wie zou
schoon- en teêrheid niet minnen?...
Helena was immers ook fraei van gestalt',
Zeer schoon en van lyf en
van leden,
Daerby het geen immers nog meerder bevalt,
Zeer stil
van manier en van zeden.
Geeraerd was zoo zalig, zoo glukkig, wanneer
Heleen aen zyn zy was
gezeten;
Dan spraken en lachten zy beide zoo teêr;
De tyd was met
eenen gesleten.
En was dan van scheiden het oogenblik daer,
Dan was het zoo bitter:
"tot morgen..."
Dan kwamen hun handen zoo zacht in elkaêr;
Haer
oog hield een traentje verborgen.
Edgard zag 't op 't laetst met geen goed oog meer aen;
En nu ging de
wangunst beginnen,
Zy had zyne zinnen alreede aengedaen,
Hy ook
scheen Heleen te beminnen.
In schyn was hy altyd met Geeraerd nog vriend,
Maer zocht slechts
de _occasie_ te vinden,
(En 't spreekwoordje zegt: dat die zoekt, altyd
vindt,)
Om haer over hem te verblinden.
Zyn plan was gemaekt; en nu moest juist Geeraerd
De stad voor twee
dagen verlaten;
't Is niet om te zeggen wat pyn hem dit baerd'
Maer
echter kon hem dit niet baten.
Hy neemt dan zyn afscheid met tranen zoo warm,
Zegt: "Vaerwel,
Heleen! voor twee dagen;"
Hy geeft haer een zoen, en hy drukt ze in
zyn