Myne eerste vlerken | Page 2

mismoedigheid.
AEN MYNEN BOEZEMVRIEND.
U, myn Vriend, myn trouw gezel,
U, den besten aller vrinden,
Die
ik mogt op aerde vinden,
Ja, u ook zeide ik vaerwel!
Is er van ons kindschheid af
Wel een dag voorby gevaren,
Dat wy

by elkaer niet waren,
Die ons zyne vreugd niet gaf?
Kon er iets geheims wel zyn
In myn hart voor u verzwegen,
En
datgene in 't uw gelegen,
Zeg, was dit ook niet het myn?
Nooit, nooit, vind ik zulk nog één;
Ook waer 'k wenden mogt myn
schreden,
U blyf ik, als door 't voorleden,...
Gy, vergeet my ook niet,
neen!...
TOEKOMST.
Wanneer de winter hier de zwaluw' komt verjagen
En dat de lent'
haer elders wacht,
Moet zy gedwee zich aen het lot gedragen
En
vlieden voor zyn magt.
Haer blyft nogtans tot troost, de hoop van deze streken,
Waer hooger
magt haer uit deed vliên,
Die zy, helaes, ten ondank is ontweken,

Nog eenmael weêr te zien.
En haest keert zy, wanneer de lentezonne weder
Haer eerste strael
hier lieflyk schiet:
Hoe blyde dan zet zy zich weêr ter neder
Op 't
dak dat zy verliet.
ô Mogt ik eenmael ook, ô heil! nog wedervinden
Het vadren dak en
zynen haerd
En u, ô ouders, zusters, broeder, vrinden
My zoo
oneindig waerd!!!...
_Brussel, january 1841._
GEPAST ANTWOORD.
Répondre et répondre à propos font deux.
--CHARIVARI.--
Een jongeling die van zyn leven
Niet had dan zottigheên bedreven,

Een zonder-zorg, een lossebol,... een kwast,...
Ging op het eind' tot 't
huwlyk zich begeven.
Na 't sluiten van 't kontrakt, gaf (zoo als dit dan

past)
Zyn schoonmoêr hem een les,... waerby
Zy hem ten slotte zei:

--Tracht dan, myn zoon, van wys te worden en te blyven,
Ja, 'k
hoop, gy zult voortaen geen dwaesheên meer bedryven...-- --Stel,
moeder, u gerust, sprak hy haer toe,
't Is wel de laetste die ik doe.
_Brussel, 1842._
HET WEESJE.
Aen myne zuster Eugenia.
Zie neêr uit den hoogen, ô vader der weezen!
Van u wacht ik troost,
dien de wereld niet biedt. --C. L. TERNEST.--
Bid, ô meisje, bid en ween!
Laet vry zilt'ge tranen vloeijen,
Laet ze
u wang en borst besproeijen,
Bid, ô meisje, bid en ween,
Dat u 't
weenen lucht verleen'!
Bid, ô meisje, bid en ween!
Nu ge uw moeder hebt verloren,
Nu g'
haer jongst vaerwel moest hooren,
Bid, ô meisje, bid en ween,
Nu
ge op aerde zyt alleen!
Bid, ô meisje, bid en ween!
Nu gy haer, uw gids, moet derven,
Nu
ge moet verlaten zwerven;
Bid, ô meisje, bid en ween,
g' Hebt geen
hoedster meer!... ô neen!
Bid, ô meisje, bid en ween!
Wie, wie zal u toch geleiden?
Wie van
onheil u bevryden?
Bid, ô meisje, bid en ween,
Want uw steun, uw
raed is heen!
Bid, ô meisje, bid en ween,
Opdat God de nare smarte
Hoore, die u
snydt door 't harte!
Bid, ô meisje, bid en ween
Dat hy troost en
hoop u leen'!
Bid, ô meisje, bid en ween!
Hy zal in uw onheil deelen,
Hy, hy zal
uw pynen heelen!
Bid, ô meisje, bid en ween,
Hoop en steun op

hem alleen!
_Brussel, 15 january 1842._
WAEROM
MOGEN DE VROUWEN DE MIS NIET DIENEN?
Vergeeft myne al te oprechte taal.
--BILDERDYK.--
Waerom? weet gy dan niet dat 't laetste woord
Altyd en overal en ook
in alle zaken,
Om wel te zyn, haer toebehoort,
En dat het _kyrië_
zoo nooit ten eind' zou raken?...
_Brussel, 1842._
MOZES OP DEN NYL.
Aen mynen broeder.
Ecce antem descendebat filia Pharaonis,
ut lavaretur in flumine: et
puellae ejus
gradiebantur per crepidinem alvei.
--EXOD. 2.5.--
"Myn zusters, 't bad is frisch by 't eerste zonnelicht,
Komt; eenzaem
is de kust en de akkermaeijer ligt
Nog in een loomen slaep gezonken;

Uit Memphis ryst gerucht, doch slechts verward en doof;
Aurora
zal alléén, in 't digtbewassen loof,
Ons kuisch vermaek, ons spel
belonken.
In 't vaderlyk paleis gloort kunst voorzeker hoog;
Edoch dit bloemig
strand vleit me aengenamer 't oog,
Dan bakken van goud of porfieren;

Hoe lief wordt my hier 't oor door 't hemels lied geraekt! 'k Stel voor
den wierook die in onze zalen blaekt
Het balsmend lisplen der
zefieren!
Komt; 't water is zoo stil, en d'hemel is zoo puer
Laet uw
doorschynend kleed van 't zuiversten azuer,
Daer op die rieten

boschjes wimplen;
Doet ook myn sluijer af, neemt my de kroon van 't
hoofd;
'k Wil heden, onder u, van 't lastig kleed beroofd,
Het klare
water ook doen rimplen.
Komt; spoedt u,... doch wat zie ik door het mistig waes
Op 't water
dryven?--ginds; ziet gy het?--Ik verbaes...
Wat is 't?... Doch
neen--vreest niets, myn zoeten:
't Is ongetwijfeld slechts een oude
palmenstam
Die komt, wyl hem de vloed der woesteny ontnam,
De
hooge piramieden groeten!
Wat zeg ik! zoo myn oog, zoo ik my niet misgis,
Is het of Herme's
schuitje of Isi's schelpje wis,
Die 't koeltje stuert naer deze kuste,

Doch neen; het is een korf, waerin op 's waters glad
Zoo zacht een
kindje rust, hoe ook de baer 't omspat,
Als of 't aen 's moeders
boezem rustte.
Het slaept: en 't vlottend wiegje, dat zich herwaerts spoedt, Gestuerd,
gestrengeld door den wemelenden vloed,
Schynt aen een
duivennestjen even.
Het dobbert, dryft en vliet naer 's windjes zacht
geblaes, Het water wiegt het;--'t slaept;--en