Mia Kontrabandulo | Page 6

lin
alfronte al mia taksado. Anstatauxe senlima kompato en mi sopiris lin
savi, helpi, konsoli. Vortoj sxajnis tiel senpovaj ke neniajn mi proponis.
Mi nur metis la manon sur lian suferantan kapon, vunditan, senhejman,
subenklinigxintan pro malgxojo kiun mi ne scipovis kuraci kaj
delikattusxe glatigis la dum longe neglektitan hararon, samtempe
scivolante kompate kie estas la edzino devinta ami tiel bone tiun
bonkoran viron.
La kapitano gxemis denove kaj flustre diris "Aeron!" sed mi ne
ekmovigxis. Dio min pardonu! En tiu momento mi malamis lin kiel
povas malami nur virino pripensanta misfaron okazigitan kontraux
fratinvirino. Roberto suprenrigardis. Liaj okuloj denove sekis. Lia
busxo aspektis sengxoje. Mi vidis tion, diris: "Rakontu al mi pli longe."
Kaj li rakontis, cxar kompato estas donaco kiun povas havigi la plej
malricxaj, kiun povas antauxenklinigxi por ricevi la plej fieraj.
"Vi komprenu, S'jorino, lia patro--mi rajtus diri nia patro se mi n'
hontus pr' ili ambaux--lia patro mortis antaux du jaroj kaj postlasis nin
cxiujn al S'joro Nedo--tie li nun kusxas, tiam li 'stis dekokjara. Cxiam li
m'lamis min, mi tiom 'spektas kiel Olda Mast'o. Li ne. Li havas nur la
helajn hauxton kaj hararon de li. Olda Mast'o 'stis bonvola por ni cxiuj,
precipe por mi, kaj acxetis Lucinon de cxe l' najbara grandbieno tie for
en Sud-Karolino kiam l' eksciis ke sxi placxas al mi. M' edzigxis kun
sxi kiel eble plej bone. Ne 'stis multe sed ni fidelis unu pri l' alia gxis
kiam S'joro Nedo hejmenrevenis post unu jaro kaj 'nferigis la vivon de
ni ambaux. Li forsendis mian maljunan patrinon al G'orgio por k' sxi
eluzigxu tie en lia rizmarcxo. Li trovis min kun mia bela Lucino kaj
kvankam ke S'jorino la Juna ploris kaj k' mi petegis lin surgenue kaj k'
Lucino forkuris, li malbo'volis kompati nin. Li rev'nigis sxin kaj--sxin
prenis."
"Ho, kion vi faris?" mi kriegis, varma pro senhelpaj doloro kaj pasio.
Kiel la ofendegita koro de la viro suprenvenigis fajran sangon en lian
vizagxon kaj profundigis la tonojn de lia impeta vocxo dum li etendis
brakon trans la liton, dirante kun ege signifoplena gesto:

"Mi duonmortigis lin tiam kaj cxi-nokte mi finplenumos la taskon."
"Jes, jes, sed dauxrigu nun. Kio okazis poste?"
Li direktis al mi rigardon komprenigantan ke nenia blankhauxtulo
povintus senti pli profundan malhonoron memorante kaj konfesante
tiujn lastajn farojn de frata opresado.
"Ili vipbatis min gxis kiam ke mi n' plu povis min ekstarigi. Tiam ili
forvendis min pli foren en la Sudo. Je nia komenca renkontigxo vi
s'pozis min blankulo. Rigardu cxi-tien!"
Kun subita tordigxo li apartigis sian cxemizon sxirgeste de kolo al talio
kaj vidigis al mi sur siaj fortaj brunaj sxultroj profunde plugitajn
sulkojn, vundojn kiuj, kvankam resanigitajn, estis por mi la plej teruraj
de tiu domo. Mi ne kapablis paroli al li kaj, kun la kompatinda digno
kiun granda malgxojo disponigas al la plej humila suferanto li
finrakontis sian mallongan tragedion, dirante nur:
"Tio 'stas cxio, S'jorino. Ekde tiam mi n'niam revidis sxin nek n'niam
revidos sxin en la nuna mondo. Eble ecx n' en la venonta."
"Sed, Roberto, kial vi supozas ke sxi estas morta? La kapitano deliradis
kiam li parolis tiel. Eble li kontrauxdiros sian malfelicxan dirajxon
kiam lia menso resanigxos. Ne senesperigxu. Ankoraux ne rezignu."
"Ne, S'jorino, mi s'pozas ke li pravas. Sxi 'stis tro fiera por toleri tion
dum multe da tempo. Sin mortigi 'stas ago konformanta al sxia
k'raktero. Mi diris al sxi k' sxi tiel agu se ne 'stus alia rimedo kaj cxiam
Lucino obeis al mi, jes ja. Mia kompatinda knabino! Ho, ne 'stis gxusta!
Ne, nome de Dio, gxusta ne 'stis!"
Dum la memorajxo pri tiu malgxoja maljusto, tiu duobla funebrigo
brulis en lia vundita koro, starigxis eksalte la diablo kauxranta en la
sango de cxiu forta homo. Li metis la manon sur la fratan gorgxon kaj,
rigardante la blankan vizagxon antaux si, murmuris mallauxte
interdente:

"Mi lasas lin forpasi tro facile. Li spertas n'nian suf'radon en cxio tio.
Ni ne 'stas ankoraux egalaj. Mi volas k' li rekonu min. Mast'o Nedo, jen
estas Bocxjo. Kie 'stas Lucino?"
Tra la lipoj de la kapitano eliris longa mallauxta suspiro. Nur eta
palpebrumado indikis ke li ankoraux vivas. Stranga silento plenigis la
cxambron dum la pli agxa frato tenis la vivon de la pli juna frato
pendanta en la mano, hezitante inter malhela espero kaj mortiga
abomeno. En la sxtormo da pensadoj kiuj trairis mian cerbon nur unu el
ili estis suficxe klara por instigi agadon. Mi devas malebligi murdon se
mi povas. Sed kiel? Kion mi povas fari sole, enfermite kun mortanto
kaj frenezulo? Cxar cxiu menso konsentinta neprege al iu ajn maljusta
impulso estas freneza dum la impulso gxin regas. Fortikon mi ne havis,
nek multan kuragxon, nek tempon nek ruzon kiel taktikon, kaj nur la
hazardo povus havigi helpon al mi antaux