Mia Kontrabandulo | Page 5

li."
"Ne, S'jorino. Vi n' movigxu 'nunuran colon. Rigardu!"
Retenante min per unu mano, per la alia li levis la glason en kiu mi
antauxe lasis la medikamenton. Gxi estis malplena.
"Cxu li jam trinkis gxin?" mi demandis, pli kaj pli mistifikite.
"Mi gxin forjxetis tra l' fenestro, S'jorino. Li devos sin s'nigi je gxi."
"Sed kial, Roberto? Kial vi faris tion?"
"Cxar ke mi malamegas lin."
Ne eblis pridubi la veron de tio. Lia tuta vizagxo elmontris tion dum li
parolis tra fiksitaj dentoj kaj lancxis fajran rigardon en la direkto al la
senkonscia kapitano. Mi sukcesis nur reteni la spiradon kaj senmiene
lin fiksrigardi, priscivolante kiun frenezan faron li plenumos
venontmomente. Mi supozas ke mi ektremis kaj paligxis, kiel virinoj
stulte kutimas fari kiam subita dangxero ilin alfrontas, cxar Roberto
liberigis mian brakon, sidigxis sur la randon de la lito min
antauxstaranta kaj diris kun misauxgura kvieteco kiu malvarmigis min
dum mi vidis kaj auxdis gxin:
"Vi n' ektimu, S'jorino. Ne klopodu forkuri cxar ke l' pordo 'stas
sxlosita kaj la sxlosilo 'stas en mia posxo. N' ekkriu, cxar ke necesus al
vi kriadi longan tempon, kun mia mano sur via busxo, antaux ol k' oni
auxdus vin. Restu senmove kaj mi diru al vi kion mi 'stas faronta."
"Sinjoro Jesuo helpu nin! Febro lin atingis en subita perforta maniero,
kaj lia kapo sencerbumigxas. Mi devas indulgi lin gxis kiam alvenos
iu." Celante plenumi tiun rapidan decidon mi penadis diri, tute

trankvile:
"Mi restos senmove kaj auxskultos vin. Sed bonvolu malfermi la
fenestron. Kial vi gxin fermis?"
"Mi b'dauxras ne povi fari tion, S'jorino. Se m' farus tion, vi trasaltus
gxin aux ekkriegus kaj m' ankoraux ne pretas. Mi fermis gxin por vin
dormigi. Varmo vin dormigus pli rapide ol iu ajn cetera rimedo mia."
La kapitano movigxetis kaj murmuris malforte, "Akvon!" Instinkte mi
starigxis por havigi iom al li sed la peza mano redescendis sur mian
sxultron kaj en la sama rezoluta tono Roberto diris:
"L' akvo foriris kun la medikamento. Lasu lin alvokadi."
"Bonvolu permesi ke mi iru al li. Li mortos se oni malkonsentas
prizorgi lin."
"Li mortu! Kaj vi n' enmiksigxu en l' aferon, S'jorino, mi petas!"
Malgraux lia mallauxta tono kaj respektema maniero, mi vidis murdon
en lia rigardo kaj malfortigxis pro timo. Tamen la timo instigis min kaj,
apenaux konsciante pri mia gesto, mi kaptis la manojn min
malliberigintajn kaj ekkriis:
"Ne, ne! Vi lin ne mortigu! Malnoble estas difekti senhelpulon. Kial vi
malamas lin? Li ne estas via mastro."
"Li estas mia frato."
Mi sentis tiun respondon de kapo al piedo, jam ekkompreninte kun
svaga sed senerara antauxscio la baldaux anoncotan informajxon.
Restis al mi ununura petego kaj gxin mi faris.
"Roberto, diru al mi la signifon de cxio tio. Ne estigu krimon kaj
duonrespondecigu min pri gxi. Estas pli bona rimedo por gxustigi
malgxuston ol perforto. Mi helpu vin malkovri gxin."
Mia vocxo tremetis dum mi parolis kaj mi auxdis la timigitan batetadon

de mia koro. Ankaux li auxdis gxin kaj se iam fareto mia gajnis
karecon aux respekton de li, lia memorado pri gxi helpis min tiam. Li
malsuprenrigardis, sxajnis starigi demandon al si. Mi ne scias kio gxi
estis, sed la respondo min favoris cxar kiam la rigardo denove levigxis
liaj okuloj estis mornaj sed ne senesperaj.
"Mi jes ja rakontos l' aferon al vi, S'jorino. Sed komprenu, tio ne
sxangxos la situacion. La 'nabo 'partenas al mi. Mi lasos al Nia S'joro la
sxancon forpreni lin unue. Se Li malkonsentos, konsentos mi."
"Ho, ne! Memoru ke li estas via frato."
Malsagxa eldirajxo. Tion mi konsciis jam dum gxi trairis miajn lipojn
cxar nigra malrideto kunamasigxis sur la vizagxo de Roberto kaj liaj
fortaj manoj fermigxis en fiaspekta speco de retengesto. Sed li ne tusxis
la kompatindan animulon anhelantan tie malantaux li, kontentigxante,
sxajne, lasi cxesigi la vivon al tiu la malrapidan sufokadon de la
senaera cxambro.
"Ne povas okazi k' mi forgesu tion, S'jorino, kiam mi pensas nur pri tio
dum la tuta s'majno. Mi rekonis lin kiam ili lin enportis kaj jam multe
antaux nun 'stus farinta tion krom ke mi deziris demandi kie 'stas
Lucino. Li scias. Li jam diris tion hodiauxvespere. Kaj nun necesas k' li
finvivu."
"Kiu estas Lucino?" mi demandis rapide, celante teni lian menson sur
iu ajn malmurda pensadvojo.
Kun unu el la rapidaj sxangxoj komune ekzistantaj en miksita
temperamento kiel lia, responde al mia demando la profundaj okuloj de
Roberto plenigxis, la fikstenitaj manoj sternigxis antaux lia vizagxo,
kaj mi auxdis nur la hezitantajn vortojn:
"Mia edzino. Li forprenis sxin."
En tiu momento cxiu timemo glutigxis en brulanta indigno pri la
misfaro kaj nepra kompatotajdo por la senesperulo tiel tentata ekvengxi
ofendon por kiu nur tio cxi sxajnis la sola kompenso. Ne plu estis

sklavo aux kontrabandulo, nenia guto da nigra sango difektis