Mathias Sandorf | Page 7

welwillend en goedaardig mensch, te verkrijgen, om daardoor de ontvluchting van den Spanjaard uit het Presidio mogelijk te maken.
Tien minuten later kwam het rijtuig van dokter Antekirrt bij den ingang der groote kazernes aan, die bij de grens van het ge?nclaveerde grondgebied opgetrokken zijn, en hield bij het verblijf van den gouverneur, dat in de nabijheid gebouwd is, stil.
De kolonel Guyara had reeds kennis bekomen van de aankomst van dokter Antekirrt te Ceuta. Die beroemde persoon was, dank zij zijn algemeen door zijne rijkdommen en zijne bekwaamheden bekenden naam, als een soort souverein op reis. Nadat hij dan ook in het salon van het gouvernements-paleis was binnengeleid, ontving de gouverneur hem, alsook zijnen jeugdigen reisgenoot, op de meest innemende wijze. Al dadelijk wilde die kolonel zich geheel en al ter hunner beschikking stellen, om het kleine ge?nclaveerde grondgebied te bezoeken, dat kleine stuk van Spanje, zoo zonderling in het Marokkaansche rijk ingesneden.
"Gaarne nemen wij uw aanbod aan, heer gouverneur," antwoordde dokter Antekirrt in het Spaansch,--eene taal, die ook door Piet Bathory goed verstaan en vlug gesproken werd.--"Maar ik weet niet, of wij wel den tijd zullen hebben, om uwe dienstvaardigheid te kunnen benuttigen."
"O, de kolonie is niet groot, dokter Antekirrt", antwoordde de gouverneur. "In een halven dag kan men den geheelen omtrek er van afleggen."
"Dat is zoo, maar ... onze tijd is nog al beperkt, heer gouverneur," antwoordde de dokter.
"Denkt gij dan niet eenigen tijd hier te vertoeven, zooals het gerucht zich verbreid heeft?"
"Hoogstens vier of vijf uren," antwoordde de dokter. "Langer kan ik inderdaad niet."
"Zoo kort? Maar, heer dokter, dan zult gij niets kunnen bezichtigen. En dat is toch jammer."
"Ik moet heden avond nog naar Gibraltar vertrekken, waar ik morgen in de ochtenduren verwacht word."
"Heden avond nog vertrekken!" riep de gouverneur uit. "Hoe is dat toch mogelijk?"
"Het moet! heer gouverneur, het moet! Geloof intusschen, dat het mij geweldig spijt."
"O, veroorloof mij te beproeven, u van dat voornemen af te brengen." zei kolonel Guyara.
"Dat zou vergeefsche moeite zijn, heer gouverneur. Volkomen vergeefsche moeite, geloof mij."
"Ik verzeker u, dokter Antekirrt, dat onze militaire volksplanting inderdaad waard is van nabij bestudeerd te worden," drong kolonel Guyara levendig aan.
"Ik twijfel er niet aan, heer gouverneur. Ik weet het trouwens, want ik heb er veel van gelezen."
"Gij hebt ongetwijfeld veel gezien, veel waargenomen, heer dokter, gedurende uwe veelvuldige reizen; maar uit het oogpunt van verbeterings-kolonie of beter strafkolonie, verdient Ceuta, ik verzeker het u, de geheele opmerkzaamheid zoowel van geleerden, als van staathuishoudkundigen!"
Natuurlijk dreef de eigenliefde kolonel Guyara wel eenigermate om zijn kleine volksplanting zoodanig te prijzen en te verheffen. Toch overdreef hij niet; want het administratief bestuur van het Presidio van Ceuta, wat geheel gelijk is aan dat der Presidios van Sevilla, wordt beschouwd als een van de besten, zoowel van het Oude als van het Nieuwe halfrond. En, dat niet alleen wat betreft den materieelen toestand der gedeporteerden, maar ook hunne zedelijke verbetering, waarbij beoogd wordt, gelouterde sujetten aan de maatschappij weer te geven.
De gouverneur drong er dan ook op aan, dat een zoo voornaam man als dokter Antekirrt was, zijn vertrek zou willen uitstellen, om de verschillende lokalen en inrichtingen van de strafkolonie met een bezoek te vereeren.
"Het is onmogelijk, dat ik langer blijf, heer gouverneur," verzekerde de dokter, en ging met een glimlach voort; "maar heden behoor ik u toe, en wanneer gij wilt, dan is het weinigje tijd, dat mij rest, nog wel te benutten, dunkt mij."
"Het is reeds vier uren," hernam kolonel Guyara, terwijl hij een blik op de pendule wierp.
"Reeds zoo laat?" vroeg de dokter, terwijl hij zijn horloge met het salon-uurwerk vergeleek.
"Voorzeker. En gij ziet, er blijft ons slechts weinig tijd over, om Ceuta te bezichtigen."
"Inderdaad," antwoordde de dokter, "en dat hindert mij te meer, daar ik er prijs op gesteld zoude hebben, om u, na uwe gastvrijheid genoten te hebben, aan boord van mijn stoomjacht te ontvangen."
"Dokter Antekirrt, zoudt gij uw vertrek naar Gibraltar niet een dag, een enkelen dag kunnen uitstellen?"
"Dat deed ik zeker, heer gouverneur, als ik geen samenkomst bepaald had voor morgen, zooals ik u reeds gezegd heb. Inderdaad, ik ben verplicht, om nog heden avond zee te kiezen!"
"Dat is waarlijk betreurenswaardig," hernam de gouverneur, "en niets zal mij kunnen troosten, dat ik u niet langer hier heb kunnen houden! Maar ... pas op..."
"Waarop moet ik passen, heer gouverneur?" vroeg dokter Antekirrt met een glimlach.
"Het vaartuig ligt onder het bereik mijner kanonnen en mijner mortieren ten anker...."
"Ho, ho!" riep de dokter lachende uit. "Dat is eene internationale bedreiging!"
"En ik kan u op de plaats in den grond boren!" vervolgde kolonel Guyara schertsende.
"En de represailles dan, heer gouverneur?" vroeg dokter Antekirrt lachende.
"Welke represailles? Zijn er represailles mogelijk, als uw scheepje in den grond geschoten is?"
"Zoudt gij denken dat Antekirrta die schending van het volkenrecht ongewroken zou laten?"
"Wat, Antekirrta?..." riep kolonel Guyara schaterlachende uit.
"Zoudt