Mark Twain: Tri Noveloj | Page 6

diris:
"Nu, kio? Cxu li ne eskapis?"
Nea kapskuo.
"Cxu ne? Kio okazis tial?"
La kontento en la envolvita vizagxo ankoraux pliklarigxis. La viro strebis murmuracxi kelkajn vortojn--sensukcese; penadis esprimi ion per la malhelpitaj manoj--malsukcesis; pauxzis momenton, tiam klinis malforte la kapon en signifocela maniero, en la direkto al la kadavro kusxanta la plej proksime al li.
"Cxu mortinta?" mi demandis. "Cxu ne sukcesis eskapi? Cxu kaptita fugxante kaj pafita?"
Cetera kapskuo nea.
"Tial, kiel?"
Denove la viro entreprenis fari ion permane. Mi zorge atentis sed ne sukcesis diveni la celon. Mi antauxenklinigxis kaj rigardis ecx pli zorge. Li cxirkauxtordis dikfingron kaj per gxi malforte pikis la bruston.
"Ho, cxu vi volas diri: ponardita?"
Jesa kapmovo, akompanite de fantoma rideto de tioma diableco ke gxi eksxaltis veklumon en mia malakra cerbo kaj mi kriegis:
"Cxu ponardis lin mi, lin preninte por vi? Cxar tiu pikbato celis ununure vin!"
La jesa kapmovo de la denove mortanta fripono estis tiel gxoja kiel lia mankanta fortiko kapablis elmontri.
"Ho, mizera, mizera mi, mortiginte la kompatan personon kiu amikigxis kun miaj karuloj kiam ili estis senhelpaj kaj kiu ilin servintus se li povintus! Mizera, ho, mizera, mizera mi!"
Mi imagis auxdi la dampitan glugleton de primoka rido. Mi eligis la vizagxon de inter la manoj kaj vidis mian malamikon malantauxensinki sur sian klintabulon.
Necesis al li suficxe longa tempo por morti. Li disponis mirindan vitalecon, surprizan konstitucion. Jes, li pasigis placxe longan tempon pri la afero. Mi alportis segxon kaj jxurnalon, sidigxis apud li kaj legis. De tempo al tempo mi trinketis brandon. Tion mi bezonis pro la malvarmo. Sed mi trinketis ankaux pro tio ke, en la komenco, kiam mi etendis la manon por alpreni la botelon, li supozis ke mi celas havigi iom al li. Mi legis lauxtvocxe: cxefe fantaziajn raportojn pri homoj urgxe forkaptitaj de sur la tombosojlo kaj revenigitaj al vivo kaj viglo pere de kelkaj kulerplenoj da likvoro kaj varma bano. Jes, li pasigis longan malfacilan tempon mortante: tri horojn, ses minutojn, ekde la momento kiam li auxdigis la sonorilon.
Laux onia opinio, dum la dek ok jaroj forpasintaj ekde kiam iniciatigxis tiu kadavrogvatado, nenia en tuko envolvita gasto de la Bavariaj mortodomoj iam sonorigis sian sonorilon. Nu, tio estas sengxena opinio. Gxi restu tia.
La malvarmo de la mortocxambro jam penetris miajn ostojn. Gxi revigligis kaj retrudis al mi la malsanon antauxe min afliktintan sed kiu, gxis la koncerna nokto, konstante kaj ade malaperis. Tiu viro murdis mian edzinon kaj mian infanon. Kaj post tri tagoj li aldonintos mian nomon al sia murdolisto. Ne gravas! Dio! Kiel bonsapora estas la memorajxo pri tio. Mi kaptoatingis lin eskapantan el sia tombo kaj lin resxovis en gxin!
Post tiu nokto mi devis enlitigxi dum tuta semajno. Sed ekde kiam mi povis iom rondiradi, mi konsultis la mortodomajn registrolibrojn kaj eksciis la numeron de la domo en kiu Adlero mortis. Mizera pensionacxo tiu estis. Mi konceptis la ideon ke kompreneble li akirintus la personajn havajxojn de Krugero, estante la kuzo de tiu, kaj mi deziris obteni la horlogxon de Krugero se eblus al mi. Tamen dum mi estis malsana la posedajxojn de Adlero oni forvendis kaj dislokis, krom pluraj malnovaj leteroj kaj ceteraj senvaloraj diversajxoj. Tamen, pere de tiuj leteroj, mi spurtrovis filon de Krugero, la nuran restantan parencon lian. Tridekjara nun, li estas faka sxuisto kaj logxas cxe Numero 14 Regxostrato en Manhejmo. Vidvo, li havas plurajn junajn gefilojn. Sen klarigi al li la kialon de tio, konstante ekde tiam mi provizas lin per du trionoj el lia financa subteno.
Nu, rilate al tiu horlogxo--vidu kiom strange evoluas la aferoj! Mi cxirkauxspuris gxin en Germanio dum pli ol jaro je granda mon- kaj cxagrenkosto. Kaj finfine mi ekhavis gxin! Ekhavis gxin kaj nedireble ekgxojigxis. Malfermis gxin kaj nenion trovis interne. Ho, mi devintus antauxscii ke tiu paperpeceto ne restos tie cxiun tiun tempon. Kompreneble, mi rezignis pensi pri la dek mil dolaroj tiam. Rezignis tion kaj forigis gxin el mia menso. Kaj ege malgxoje, gxin dezirinte por la filo de Krugero.
Hierauxnokte, kiam finfine mi konsentis pri mia neevitebla morto, mi komencis pretigi miajn havajxojn. Mi entreprenis bruligi cxiujn senutilajn dokumentojn kaj certege, de inter la dokumentoj de Adlero ne antauxe zorge kontrolitaj elfalis tiu longe dezirata peceto. Tuj mi gxin rekonis. Jen gxi. Mi gxin tradukos:
_Brika lustablo, mezurbe, angule de Orleano- kaj Merkato-Stratoj. Angulo alfrontanta urbodomon. Tria sxtono, kvara vico. Tien ensxovu mesagxon dirantan kiom alvenos._
Jen. Prenu kaj konservu gxin! Krugero klarigis ke tiu sxtono formoveblas, kaj ke gxi estas en la norda muro de la fundamento, kvaravice ekde la supro, triasxtone ekde la okcidento. La mono kasxigxas malantaux gxi. Li diris ke la lasta frazo estas trompajxo por devojigi okaze ke la papero enfalu malgxustajn manojn. Sendube gxi plenumis tiun funkcion por Adlero.
Nun mi deziras petegi ke kiam vi faros vian proponitan vojagxon laux la rivero, vi spurtrovu tiun kasxitan monon kaj sendu gxin al Adamo Krugero, cxe