Maerchen und Sagen | Page 7

plump un künne de Kron nich mit
Geschick dregen. Tom Tweeten de Oss. Äwerst se meenden, he were to
uplöpsch un kortköppig, un so wurd he nich Köning. Dårup dat
Kamelopardel, een går heges un staatsches Deerd, dat eenen
Köningsmantel woll mit Gunst un Kunst dregen künne. Äwerst se
schöllen et hoffärig un verwegen, un strüwden sick de meisten dågegen.
Ook stund et im bösen Gerücht van wegen siner Hoffårdigkeit van
vörledner Tid her, as he unner dem Löwenregiment Riksherold west
was. Datt äwerst van dissen allen nüms Köning wurd, dåran was de Ap
de Riksdagsmarschall schuld; denn he spelde mit siner ganzen
Fründschaft dåtüschen, un alle Dumme un Infoldige hedd he begigelt
un vörgalstert mit sinen blanken un bunten Reden un zierlichen
Sprüngen un Bücklingen, un de Löwen hülpen em ook, denn he hedd
en wiesmakt, he würd et tom Lesten all so richten un stellen, datt een
Löwe Köning würd un nüms anners. Disse sleprigen Dickköppe
vörleten sick up den Schelm, äwerst he bedrog se. Een Ap wurd tom
Köning utropen, een van den Apen, de an Gelat dem Minschen ähnlich
sünt, een Waldminsch, eene arge tückische un gewaltige Årt. Se seggen,
datt et eene Düwelstucht is, de de olde böse Fiend mit den Hexen in der
Walburgsnacht tügt hett. Awerst wer hett dat sehn?
Un nu drog denn de häßliche Köning Waldminsch de Kron, un
egentlich hedd et em nüms günnt, un alle vörwunnerden un vörfierden
sick, datt he Köning worden was, un wüsst nüms, wo dat togahn hedd.
Un se früchten sick sehr un sweegen; denn se kennden den
Waldminschen, wat dat für eene Döwelssaat was, wo gewaltig he was
un allen Lüden to klook, un stark van Liwe un dårto unbändig un bös.
Un he fung glick so een Regiment an, datt allen de Ogen äwergingen
un se heemlich mankanner flüsterden: Dat hebben wi woll vördeent üm
unsen goden Köning Gapus, wo et uns düchte, datt dat to dull herging.
Dat was doch een Herr, dem jedweder unvörfiert unner de Ogen treden
kunn. Då lachten wi Narren äwer sine Pudelkünste un datt he dat
hübsche Spill Sök Verlorn vörstund, un vörhöhnden en, wiel he nich
grötern Staat makte un datt dat lütte witte Hündeken sin högster
Rathsherr un Minister un de Kater sin Oberstkäkenmeister un de Kraih
sin Kammerdener was.

So klagden disse armen Bedrängten sick ehr Weh un Leed; äwerst
Köning Waldminsch leet sick dat nich anfechten. He wull nun dat
Königrik recht vullut bruken un sick in vuller Pracht wisen; un wiel he
unrustig was un prächtig un inbildsch, as alle Apen sünt, so hedd ook
nüms im ganzen Rike de Ruh. Sinen Hoff helt he mit äwergroter
Hoffårdigkeit un Herrlichkeit, un alle smucken un blanken Deerde un
de hübsche Felle un bunte Feddern hadden, müßten jümmer bi em sin
un üm en springen un danzen, spelen un singen un en mit allerhand
Spill un Kortzwiel ergötzen un em wat vörhaselieren; denn so wat
mägen de Apen vör ehr Lewen gern. Un so vörwandelde he denn de
nüdlichsten un smucksten Deerde in Spelers un Pipers un bude sick de
kostbårsten Hüser un Slotte ut Gold un Sülwer un Rubinen un
Demanten, un alle sine Unnerdhanen müssten dårto frohnen un roboten.
Und he hedd un helt eene gruwelige Menge van Hanswursten un
Seildänzern, Musikanten, Narrendokters un Komödiganten un desgliks
Volk, un spelde sülwst mit in der Komödie, un sung un danzte ook vör
allen Lüden mit der Königliche Kron up dem Kopp up Jåhrmarkten un
in groten Boden, datt et eene Schand was. Un all sine Minister un
Rathsherren kleedden sick apisch in bunten Röcken, de van swerem
Golde un Sülwer tor Erde sleepten; un ook sinen Drabanten un
Soldaten dheed he de buntesten un prächtigsten Kleeder an und gaff en
jeden Mand nüe un schönere Mundering. Un sin prächtiges Apinnenhus,
dat he sick buwen leet--o du Herr Jemine! wat dat för eene
Düwelspracht was! Een Hus van purem lichten Golde un de Finstern ut
Demant un Edelsteen. Då ging dat lustiger un arger her, as in Köning
Salomonis Tiden. He helt sick nich weiniger as teindusend Wiwer un
Matrazzen. Dat kostede ju erst Geld. Ji wett woll, wo staatsch un
pagellursch dat Wiw van Natur is, wenn man em den Tägel scheten lett
un wo gern et sick mit sinem bunten Swanz an de Sünn dreiht, un
vullends desgliken Wiwer.
De pudelsche Fründschaft hedd et woll slimm makt un alle, de sick der
Tid to den Hunden rekenden; äwerst de Apen un de Apenfründe un
Apenvörwandten makten et dusentmal slimmer; un was in dem ganzen
Lande nicks as Üppigkeit, Feegheit, Hinnerlist, Uplurerei,
Anklatscherei, Achterklappen un mannigerlei Wirrwarr un Unglück.
Denn dårin weren de Apen utgeleert, datt se verstunden de besten

Fründe mankanner to verhetzen un to den giftigsten Fiende to maken;
un se lachten int