Maerchen und Sagen | Page 6

un mit dem Swanz waifelt un sweifelt. Då kam Dogge un
Wulfshund, Jagdhund un Schothund, Höhnerhund un Swinhund,
Windhund un Spitz, ja de allerlüttsten Möppels un Dwarfhunde--un se
wullen sick ook een beten sünnen un bespegeln in der Majestät van
ehrem hogen Herrn Vetter un Deel hebben an siner Herrlichkeit. Ja
wenn't hiermit een End west hedd? Et stellden sich noch veele mehr in,
welke de Hunde sünst nich to ehre Fründschaft rekent hedden; un wull
nu de ganze Welt Hund wesen. Då kam de Röwer un Mörder Isegrim
de Wulf, de Deef de Voß, de fichelnde Schelm de Mård, de
Scheefkieker de Luchs, de Baar de Brummbårt; ja de bunte Leopard un
de sprenklichte Tiger kemen heran un schämden sick nich, un leten sick
Hund schellen, un wullen mit Köning Gapus as Vettern un Bölken am
Stürroder sitten. He was nu freilich een demödiger goder Herr un wull
nich van vornehmeren Öldern schienen, as he in der Dhaad was, un
wees de Schelme vam Hawe weg un bedraude se sehr un hart, se
schullen nich äweldhon un de Armen un Ringen nich bedrängen.
Äwerst he was en nich scharp noog. Denn as se sick am Hawe alles
recht besehn un behorkt hedden, gingen se ut in alle de widen Lande un
nömden sick Hertoge un Prinzen un Markgrafen un Grafen un makten
sick grot un weesen Breeve un Papiere vör, de se sick sülwst makt
hedden, un wullen Oberlandvägde un Oberstaatholder sin, un grepen un
tasteden slimm üm sick. Un bald gaff et een veel argeres un
jämmerlicheres Wesen un wurd veel mehr unschuldig Blood vergaten,
as in de Tiden van dem Löwenköning. Un de armen bedruckten Lüde
winselden un hülden: O Köning Gapus! wise un to gode Köning Gapus!
wenn Du wüsst, wo dat im Rike tosteit, wo männigen grönen Boom
würdst du in witte Galgen verwandeln laten! Wat helpt uns all din
stilles Lewen un din Stiernkieken, wenn du nich up de Riksschelme
kikst? Un Köning Gapus wüsst et woll, äwerst he hedd nich Mod noch
Macht et to ännern un de Bösen to strafen.
As et nu to gräulich wurd un de bitigen un ritigen Deerde, de egentlich
Undeerde heten, sick mankanner terreten un mit ehren glupschen
Rachen alle Deerde, de sötes Fleesch hebben, vördelgen un utrotten
wullen, då makten disse eenen Upruhr un lepen tohoop to eenem groten
Riksdag. Då kemen van des Rikes ütersten Ecken un Gränzen de

Elefanten un Neshörner un Ossen un Perde un Hirsche, Rehe, Swine un
Schaape, un därto alles, wat sick up Flüchten dör de Lucht swingt:
Swanen, Göse, Puter, Anten, Höhner, Duwen, Adebars, Reiger und
alles, wat Feddern dreggt, van dem groten Vagel Struß bett up den
lütten Tunköning, worup de Slimmen un Listigen ook de lüsternen
Tänen wetten. Un de Löwen kemen ook un lagerden sick nich wiet van
em as een Schutz, wenn de Fiend etwa keme den Riksdag antofallen un
to vörstüren; denn se hapten wedder eenen Köning ut den Ehrigen to
maken. Un veele listige Räthe funden sick in, Waldminschen,
Wehrwülwe, Apen, Meerkatten un süslik Tüg, un lurden, ob nicks to
gewinnen were in der Verwirring. Un se makten eene Gaderung unner
sick un keeseden eenen Apen tom Riksdagsmarschall. Un disse Ap
führde de Schriewfedder un satte alle Klagen un Leeden to Papier, de
dåhen klungen, Köning Gapus were to gelind un künne nich riksen, he
were ook to wise un to geleerd för eenen Köning un äwerstudiert dörch
sine Stiernkiekerei, woräwer dat Land to Grund ginge; denn de
Geleerdheit, seden se, were weinig nütt un veel beter beraden dat Volk
mit eenen Köning, de eenen düchtigen Tog mit dem Degen dhon künne,
as de en mit de Fedder make.
Köning Gapus vörnam den Upruhr un datt sine Unnerdhanen
riksdagden un en afsetten wullen; un he was sehr bedröwt un bereep
sick um sin godes Gewissen. Awerst sine Veddern un Fründe, de ganze
hündische Fründschaft, un de sine Veddern un Bölken heten wullen,
dewiel he Köning was, dheden sick ook tosam un makten sick hen, wo
de Riksdag satt, un meenden en to tersprengen. As se äwerst
vernehmen, datt ehre Anklägers so mit heelen Hupen sick vergadert
hedden un datt alle Löwen im Hinnerholt up der Lur legen un datt de
listigen und grausamen Apen den Riksdag regierden, wurd en sehr bang,
un de Frucht kam äwer se un jagde se ut eenanner, un se lepen de eene
hierhen de annere dårhen, un jeder verkrop sick in sin Loch. Un de
veelen Klagen der Elendigen un der Löwen Gewalt un der Apen ehre
Listigkeit drewen et so wiet, datt de Pudelköning Gapus van sinem
Thron verdrängt wurde.
Dårup rathslagden se lang äwer eenen nüen Köning un kamen veele in
Vörslag. Tom Ersten de Elefant as de Starkste. Äwerst sine Fiende

seden, he were to ungelenkig un