Maerchen und Sagen | Page 8

Füstken, wenn de, de ehre Herrschaft hedden störten
un ehre Macht ringen kunnt, eenanner de Hälse terbroken. Un hier sach
man, wat man to dissen Dagen nich hürt hedd, datt de Löwen
Kammerdener un Löper sin müßten un datt se den Apen, de en de Föt
up den Nacken setteden, zitternd un krupend de Tatzen leckten, un datt
de mächtigen Elefanten Holt un Water dregen un de Tiger as
Heiducken an den Dören stahn müßten. So slug un listig was Köning
Ap in sinen Künsten. Un då all dat Volk sehr geplagt un elendig was un
dat Land de grausame Üppigkeit un Geldverspillung un den snöden
Äwermod der Apen nich länger vördregen kunn, so vörswuren se sick
woll oft un stunden up gegen den Köning; äwerst he was en to klok mit
den Sinigen, un Löwen un Panther mißten den Kopp und Wülwe un
Vöße wurden as Verräder un Königsmörder an den Galgen hängt, un de
armen Hunde wurden veelnah utgerottet, un dem olden Köning Gapus
göten se een paar Kellen glöeig Blei in de Kehl, datt he jämmerlich
sturf; denn veele hadden sick ehr Verlangen nah em marken laten.
Doch dat Sprickwurt seggt: de Krog geit so lang to Water, bet he breckt,
un dat schull Köning Waldminsch ook erfåhren. Denn toletzt is't eenem
Baaren gelungen--de was de Obersthofmeister äwer des Könings
Wiwer un äwer sin Jumfernhus--de hett en im Lager des Nachts
äwerfallen un terreten un alle Unnerdhanen sünt van allen Enden un
Ecken her tosamlopen mit hellen Hupen un hebben nu alle Apen
doodslagen, as man unvernönftig Veeh doodsleit.
Un se müßten nu wedder eenen Köning hebben, un se sünnen lang hen
un her, wiel se vör jedem Köning eenen Gruwel hedden, de scharpe
Tänen wisen kunn; un so hebben to goder Letzt de Deerde dat
Äwerspitt gewunnen, de Gras freten, un hebben sick eenen Köning halt
ut eenem sachtmödigen Stamm, ut dem Geslecht der Bücke; denn se
bildeden sick in, unner em würden se gode Dage hebben. Un so hett et
sick begewen, datt de Zeegenbuck Köning worden is, un se hebben an
sinem Köningsdage sungen, as't im olden Leede klingt:
Juchhe! Juchhe! de Löw is dood, De Hund un Ap de sünt bi Gott-- Nu
meistert uns de Zeegenbuck, He dreggt den bunten Köningsrock, He
dreggt de güldne Köningskron. Juch! Zickelbuck un Sniders Sohn!

Juch! Köning mit dem langen Bårt! Juch! Zickelbuck un Sniders Årt!
Äwerst o du Herre Je! an dat Zeegenregiment warden se denken, solang
de Welt steit. He hett den Esel to sinem Kanzler un den Rambuck to
sinem Feldmarschall makt, un an sinem Hawe was't eene recht türksche
Wirthschaft, ja veel arger as bi Türken un Heiden. Un sin
Wiwerregiment man kann't unmöglich vör Christenminschen vörtellen.
Dat was dusentmal mehr as Köning Salomo, as he van Gott affallen
was un as 't de grote Soldan, de olde Stambull in Konstantinopel,
bedrivt. Ick segg ju man so veel, datt dem Köning Zickelbuck dat
Wiwerhus van dem Apen veel to kleen was. Un wiel tor Tid van
Köning Waldminsch de meisten Löwen un de annern vernehmen
Geslechter dör Bil un Galgen un in Kriegen un Upruhren ümkamen
weren, so is nüms west, de't hett wehren künnt, un dat zeegenbuckische
un eselsche Regiment hett woll een föftig Jåhr durt, un wo hett dat
Land utsehn? o du min Je! grad as wenn de Durnbusch Abimelech
Köning west were. Denn disse hebben de Wirthschaft nah ehrer Wise
bedrewen. Då hett man keene Böme mehr sehn mit Appeln un Beeren,
keene gröne Wischen, keen Weiten- un Roggen-Feld. Se hebben regiert,
as wenn de leewe Herrgott im Himmel dem Bösen de vulle Macht
gewen hedd, den ganzen heelen Fluch uttoseien, den de Herr in sinem
Grimm spraken hedd, as he Adam un Eva ut dem Gården Eden jagde.
Nicks as Distel un Durn in dem ganzen widen Rike vom Köning
Zeegenbuck; denn de Esel wull Disteln freten un dem Köning smeckten
de bittern Bläder van den Durnbüschen am sötesten. Wat anners hett de
sachtmödige Buck nüms to Leeden dhan, as datt dat Land van Durn un
Disteln woist worden is.
As nu de Köning Zeegenbuck toletzt im hogen Older verscheden was,
då hett et dem Volke der Deerde dücht, se hebben et nu mit dem
Köningswessel noog vörsöcht, un sünt wedder tom Löwen
torüggkamen un hebben eenem jungen Löwenprinzen van den
Weinigen, de noch äwrig blewen weren, de Kron up dat Hövt sett't. Un
de hett regiert streng un bequem glik sinen Vörfähren. Un de
Herrschaft mag woll streng un hart wesen mütten; denn de
sanftmödigen Herren kann de slimme Welt nich dregen, un de Lütten
un Ringen mütten nu een un alle Mal Haar laten.

So vörtellde de redselige Jochen Eigen, un se horkten all to, bet de
Vörmeiher sine Saiße nam un wedder in den Weiten haude.