Maerchen und Sagen | Page 5

dheed keenem Kinde wat to Leeden, un is still un wis
un nadenklich; un wenn he mal lustig sin will, watt för schöne Künst
ward he sinen leewen Underdanen vörmaken! Ook frett he nich veel un
hett eenen lichten Slap, un meist wakt he des Nachts un studiert as de
olden Wisen in dem Mand un den Stiernen. He ward een finer un
gerechter Herr sin un keen Deef un Röwer ward unner em upkamen
känen. De gode Pudel, de keene hoge Gedanken van sich hedd un
würklich in aller Sachtmödigkeit un Demoth so vör sich henging,
verschrack sich går veele, as se em dat grote Ding seden, un wull nich
Köning warden un strüwde sich sehr. Awerst de Deerde nödigden en,
un setteden em mit Gewalt de Kron up den Kopp un dheeden em Swert
un Zepter in den Klauen, un so müßt he se woll dregen. Un alle Deerde
tierden sick as unsinnig un jubilirden un juchheiden un krajölden äwer
de Maaten, datt se eenen so wisen un sachtmödigen Köning hadden; un
se nömden en mit eenen Binamen Köning Gapus, wat de Wisheit
bedüdet, un meenden, nu schüll de güldene Tid wedderkamen un dat
Paradies, wo keen Winter un keene Arbeit was, wo de Löwen un Tiger
Gras gespist un de Wülwe un Lämmer fredlich mit eenanner spelt
hebben; un van Roof un Murddhaden un Doodslag würd man nu un
nümmer nicks mehr hören. Awerst o je! dat geschach går anners.
De Pudel was gewiß sehr fram un weekhartig un sachtmödig un
wedelde un bellde alle sine Unnerdanen fründlich an un bleckte gegen
keenen eenzigen de Tänen; un dat gefeel en woll. Ook was he een
spårsam Husholler, un een paar Müse, de de Kater, de sin äwerste
Käkenmeister was, em däglich lewern müßt, un een paar Happen van
verrecktem Veeh edder Wild makten ein satt. De ganze grote
Denerschaft, welke de Löw hollen hedd, Leoparden, Panther, Tiger,
Veelfreter, Wülwe, Vösse, Apen un all de bunten un lichten
Musikanten, de Singvägel, de ut allen Landen tohoopbröcht wurden,
dem Köning un sinen Eddellüden bi der Tafel uptospelen, un all de
annern Dhonichgode, de dat Land vörteerden, wurden vörjagt edder
afdankt, un een einziges kleenes Hündeken, dat van Older krietwitt

worden was, het' un was Salomos wiser Rath un Gesellschaft, un
Hofmeister un Hofmarschälle un Kammerjunker un Jagdjunker un
Hingstrider un Vörrider un Löper un all de blanke un hoge Staat
wurden rein afschafft, un ook de Oberstwaschmeister un Oberstluser un
de Flegen- und Muggen-Vördriwer, de bi dem seligen Löwen de
üpperste Mann west was, kregen ehren Afsched un mennige annere
Deners, de de Löw sich to sinem Vergnögen toleggd hedd. Denn de
grote un lütte Wasch un de Süwerung sines Liwes vörrichtede de Herr
sülwest, un in siner Niederdrächtigkeit makte he sinen Unnerdhanen
går oft dat Vörgnögen, vör en int Water to gahn Sök Verlorn to spelen
un to apportiren. Denn dat mütt man gestahn, eene Nese hedd Köning
Gapus, as keen Hund sit der Arche Noahs, eene rechte königliche Nese.
Dat was äwerst sine beste Lust, int Water to springen; un sine
Unnerdhanen, de to Hawe kemen, wüßten et all un brächten Stöcke un
Steene mit, de se em int Water smeeten, wonach he swomm, un
Stücken Brod, wobi se Sök Verlorn repen, un de he fung un to gliker
Tid upfratt. So wusch he sich denn jümmer sülwest un kostede dat dem
Lande keenen Penning. Sin Oberstkamerling was dat witte Hündeken,
dat he as sinen Fründ un Staatsminister mit sich hedd dat em mit sinen
Poten de Haar torechtstrek, wenn he sich nah dem Bade an de Sünn
drögde, un se glatt un lockig lede, wenn se em vam Wind mal
vörstöwert weren. Un de Overluser edder de Overlusersche was de
Kraih, un de dheed den Deenst ümsünst un kreeg keene Traktamenten
dåvör; denn de Lüse un Flöh, de se dem Herrn affung, smeckten ehr går
söte. Egentlich hedd se noch woll wat togewen schullt, datt se so
ümsünst jümmer de Tafel deckt fund, äwerst de groten Herren kämen
dat nich so nau nehmen als wi lütte Lüde, den 't knapp tosneden is.
So was nu een gewaltig Jubeln un Froid äwer den fründlichen wisen
hushollerschen geburschen un niederdrächtigen Herrn Pudelkönig
Gapus, un alle Lüde prisden sick glücklich, datt de olde Löwe dood un
sine Kinder van dem Thron verdrängt weren. Awerst dat durde nich
lang, so wurd et unklar un unschier. Denn wat kann de beste un
christlichste Köning utrichten, wenn de Groten im Lande un de egenen
Fründe em nich tapper un rechtschaffen bistahn? Disse Fründe un
Verwandten van Köning Gapus kemen nu all to minter Mal, as wenn de
Müse bi hellem Sünnenschien ut dem Stroh kribbeln un krimmeln, mit

heelen Hupen to Hawe, all wat Hund, Köter, Räkel un Tewe het up dre
Beenen hinkt