Maerchen und Sagen | Page 8

mü?ten un datt se den Apen, de en de F?t up den Nacken setteden, zitternd un krupend de Tatzen leckten, un datt de m?chtigen Elefanten Holt un Water dregen un de Tiger as Heiducken an den D?ren stahn mü?ten. So slug un listig was K?ning Ap in sinen Künsten. Un d? all dat Volk sehr geplagt un elendig was un dat Land de grausame üppigkeit un Geldverspillung un den sn?den ?wermod der Apen nich l?nger v?rdregen kunn, so v?rswuren se sick woll oft un stunden up gegen den K?ning; ?werst he was en to klok mit den Sinigen, un L?wen un Panther mi?ten den Kopp und Wülwe un V??e wurden as Verr?der un K?nigsm?rder an den Galgen h?ngt, un de armen Hunde wurden veelnah utgerottet, un dem olden K?ning Gapus g?ten se een paar Kellen gl?eig Blei in de Kehl, datt he j?mmerlich sturf; denn veele hadden sick ehr Verlangen nah em marken laten. Doch dat Sprickwurt seggt: de Krog geit so lang to Water, bet he breckt, un dat schull K?ning Waldminsch ook erf?hren. Denn toletzt is't eenem Baaren gelungen--de was de Obersthofmeister ?wer des K?nings Wiwer un ?wer sin Jumfernhus--de hett en im Lager des Nachts ?werfallen un terreten un alle Unnerdhanen sünt van allen Enden un Ecken her tosamlopen mit hellen Hupen un hebben nu alle Apen doodslagen, as man unvern?nftig Veeh doodsleit.
Un se mü?ten nu wedder eenen K?ning hebben, un se sünnen lang hen un her, wiel se v?r jedem K?ning eenen Gruwel hedden, de scharpe T?nen wisen kunn; un so hebben to goder Letzt de Deerde dat ?werspitt gewunnen, de Gras freten, un hebben sick eenen K?ning halt ut eenem sachtm?digen Stamm, ut dem Geslecht der Bücke; denn se bildeden sick in, unner em würden se gode Dage hebben. Un so hett et sick begewen, datt de Zeegenbuck K?ning worden is, un se hebben an sinem K?ningsdage sungen, as't im olden Leede klingt:
Juchhe! Juchhe! de L?w is dood, De Hund un Ap de sünt bi Gott-- Nu meistert uns de Zeegenbuck, He dreggt den bunten K?ningsrock, He dreggt de güldne K?ningskron. Juch! Zickelbuck un Sniders Sohn! Juch! K?ning mit dem langen B?rt! Juch! Zickelbuck un Sniders ?rt!
?werst o du Herre Je! an dat Zeegenregiment warden se denken, solang de Welt steit. He hett den Esel to sinem Kanzler un den Rambuck to sinem Feldmarschall makt, un an sinem Hawe was't eene recht türksche Wirthschaft, ja veel arger as bi Türken un Heiden. Un sin Wiwerregiment man kann't unm?glich v?r Christenminschen v?rtellen. Dat was dusentmal mehr as K?ning Salomo, as he van Gott affallen was un as 't de grote Soldan, de olde Stambull in Konstantinopel, bedrivt. Ick segg ju man so veel, datt dem K?ning Zickelbuck dat Wiwerhus van dem Apen veel to kleen was. Un wiel tor Tid van K?ning Waldminsch de meisten L?wen un de annern vernehmen Geslechter d?r Bil un Galgen un in Kriegen un Upruhren ümkamen weren, so is nüms west, de't hett wehren künnt, un dat zeegenbuckische un eselsche Regiment hett woll een f?ftig J?hr durt, un wo hett dat Land utsehn? o du min Je! grad as wenn de Durnbusch Abimelech K?ning west were. Denn disse hebben de Wirthschaft nah ehrer Wise bedrewen. D? hett man keene B?me mehr sehn mit Appeln un Beeren, keene gr?ne Wischen, keen Weiten- un Roggen-Feld. Se hebben regiert, as wenn de leewe Herrgott im Himmel dem B?sen de vulle Macht gewen hedd, den ganzen heelen Fluch uttoseien, den de Herr in sinem Grimm spraken hedd, as he Adam un Eva ut dem G?rden Eden jagde. Nicks as Distel un Durn in dem ganzen widen Rike vom K?ning Zeegenbuck; denn de Esel wull Disteln freten un dem K?ning smeckten de bittern Bl?der van den Durnbüschen am s?testen. Wat anners hett de sachtm?dige Buck nüms to Leeden dhan, as datt dat Land van Durn un Disteln woist worden is.
As nu de K?ning Zeegenbuck toletzt im hogen Older verscheden was, d? hett et dem Volke der Deerde dücht, se hebben et nu mit dem K?ningswessel noog v?rs?cht, un sünt wedder tom L?wen torüggkamen un hebben eenem jungen L?wenprinzen van den Weinigen, de noch ?wrig blewen weren, de Kron up dat H?vt sett't. Un de hett regiert streng un bequem glik sinen V?rf?hren. Un de Herrschaft mag woll streng un hart wesen mütten; denn de sanftm?digen Herren kann de slimme Welt nich dregen, un de Lütten un Ringen mütten nu een un alle Mal Haar laten.
So v?rtellde de redselige Jochen Eigen, un se horkten all to, bet de V?rmeiher sine Sai?e nam un wedder in den Weiten haude. D? dheden se, wat se mü?ten, un L?wen, Pudel, Bücke, Apen un Esel un alle hoge un k?nigliche Gedanken un Geschichten fl?gen weg.

De Prester un de Düwel
Starkow hett jümmer deege Presters hett, de as unser Pastor Scheer den Minschen