Maerchen und Sagen | Page 7

staatsches Deerd, dat eenen K?ningsmantel woll mit Gunst un Kunst dregen künne. ?werst se sch?llen et hoff?rig un verwegen, un strüwden sick de meisten d?gegen. Ook stund et im b?sen Gerücht van wegen siner Hoff?rdigkeit van v?rledner Tid her, as he unner dem L?wenregiment Riksherold west was. Datt ?werst van dissen allen nüms K?ning wurd, d?ran was de Ap de Riksdagsmarschall schuld; denn he spelde mit siner ganzen Fründschaft d?tüschen, un alle Dumme un Infoldige hedd he begigelt un v?rgalstert mit sinen blanken un bunten Reden un zierlichen Sprüngen un Bücklingen, un de L?wen hülpen em ook, denn he hedd en wiesmakt, he würd et tom Lesten all so richten un stellen, datt een L?we K?ning würd un nüms anners. Disse sleprigen Dickk?ppe v?rleten sick up den Schelm, ?werst he bedrog se. Een Ap wurd tom K?ning utropen, een van den Apen, de an Gelat dem Minschen ?hnlich sünt, een Waldminsch, eene arge tückische un gewaltige ?rt. Se seggen, datt et eene Düwelstucht is, de de olde b?se Fiend mit den Hexen in der Walburgsnacht tügt hett. Awerst wer hett dat sehn?
Un nu drog denn de h??liche K?ning Waldminsch de Kron, un egentlich hedd et em nüms günnt, un alle v?rwunnerden un v?rfierden sick, datt he K?ning worden was, un wüsst nüms, wo dat togahn hedd. Un se früchten sick sehr un sweegen; denn se kennden den Waldminschen, wat dat für eene D?welssaat was, wo gewaltig he was un allen Lüden to klook, un stark van Liwe un d?rto unb?ndig un b?s. Un he fung glick so een Regiment an, datt allen de Ogen ?wergingen un se heemlich mankanner flüsterden: Dat hebben wi woll v?rdeent üm unsen goden K?ning Gapus, wo et uns düchte, datt dat to dull herging. Dat was doch een Herr, dem jedweder unv?rfiert unner de Ogen treden kunn. D? lachten wi Narren ?wer sine Pudelkünste un datt he dat hübsche Spill S?k Verlorn v?rstund, un v?rh?hnden en, wiel he nich gr?tern Staat makte un datt dat lütte witte Hündeken sin h?gster Rathsherr un Minister un de Kater sin Oberstk?kenmeister un de Kraih sin Kammerdener was.
So klagden disse armen Bedr?ngten sick ehr Weh un Leed; ?werst K?ning Waldminsch leet sick dat nich anfechten. He wull nun dat K?nigrik recht vullut bruken un sick in vuller Pracht wisen; un wiel he unrustig was un pr?chtig un inbildsch, as alle Apen sünt, so hedd ook nüms im ganzen Rike de Ruh. Sinen Hoff helt he mit ?wergroter Hoff?rdigkeit un Herrlichkeit, un alle smucken un blanken Deerde un de hübsche Felle un bunte Feddern hadden, mü?ten jümmer bi em sin un üm en springen un danzen, spelen un singen un en mit allerhand Spill un Kortzwiel erg?tzen un em wat v?rhaselieren; denn so wat m?gen de Apen v?r ehr Lewen gern. Un so v?rwandelde he denn de nüdlichsten un smucksten Deerde in Spelers un Pipers un bude sick de kostb?rsten Hüser un Slotte ut Gold un Sülwer un Rubinen un Demanten, un alle sine Unnerdhanen müssten d?rto frohnen un roboten. Und he hedd un helt eene gruwelige Menge van Hanswursten un Seild?nzern, Musikanten, Narrendokters un Kom?diganten un desgliks Volk, un spelde sülwst mit in der Kom?die, un sung un danzte ook v?r allen Lüden mit der K?nigliche Kron up dem Kopp up J?hrmarkten un in groten Boden, datt et eene Schand was. Un all sine Minister un Rathsherren kleedden sick apisch in bunten R?cken, de van swerem Golde un Sülwer tor Erde sleepten; un ook sinen Drabanten un Soldaten dheed he de buntesten un pr?chtigsten Kleeder an und gaff en jeden Mand nüe un sch?nere Mundering. Un sin pr?chtiges Apinnenhus, dat he sick buwen leet--o du Herr Jemine! wat dat f?r eene Düwelspracht was! Een Hus van purem lichten Golde un de Finstern ut Demant un Edelsteen. D? ging dat lustiger un arger her, as in K?ning Salomonis Tiden. He helt sick nich weiniger as teindusend Wiwer un Matrazzen. Dat kostede ju erst Geld. Ji wett woll, wo staatsch un pagellursch dat Wiw van Natur is, wenn man em den T?gel scheten lett un wo gern et sick mit sinem bunten Swanz an de Sünn dreiht, un vullends desgliken Wiwer.
De pudelsche Fründschaft hedd et woll slimm makt un alle, de sick der Tid to den Hunden rekenden; ?werst de Apen un de Apenfründe un Apenv?rwandten makten et dusentmal slimmer; un was in dem ganzen Lande nicks as üppigkeit, Feegheit, Hinnerlist, Uplurerei, Anklatscherei, Achterklappen un mannigerlei Wirrwarr un Unglück. Denn d?rin weren de Apen utgeleert, datt se verstunden de besten Fründe mankanner to verhetzen un to den giftigsten Fiende to maken; un se lachten int Füstken, wenn de, de ehre Herrschaft hedden st?rten un ehre Macht ringen kunnt, eenanner de H?lse terbroken. Un hier sach man, wat man to dissen Dagen nich hürt hedd, datt de L?wen Kammerdener un L?per sin