Maerchen und Sagen | Page 4

eene Ba?viol tüschen den Beenen un speelt lustig up, un V?ss un Katers un Marten, Ilken un Wesel un anner deefsches Nachtgesindel danzt dato. Ick hew't nich sehn, ?werst de Smitt in Slemmin hett't sehn. De is mal darunner geraden, un he was ?wen nich up Gottes Strat, denn he hedd de ?x up'm Nacken un wull sick eene junge Eek hauen. Den hebben se terreten und terzust--hast du mir nicht gesehen--un so is he to Huse kamen ganz terkra?t un verbaast, un sine Oldsche hett em drei Weken eene Kindersupp kaken mü?t: so hedden de Satansgesellen den armen Schelm af?ngstigt. Dat is ?werst wi? un wahr, wat ick van den Koien un Perden v?rtelld hew, un keen ordentlich un christlich Deerd un Vagel, de van Gott weet, geit in de Eek edder sett't sick da herüm. Ick hew all min Dag keenen Vagel in ehren Twigen singen edder zirpen hürt, Ulen un Hawks un Kraihen, Rawen und Hesters un anner dergliken Düwelsger?t dat süht man woll darup sitten. Mit der Brügg is't ?wen so; keen ehrlicher Vagel sitt up ehren P?sten edder Gel?nder, nich eenmal eener van den lustigen un n?swisen V?geln, as de Meesk, de Qu?kstart edder Steenbicker, de sünst so nülich un flink sünt alles Holt, wat se man sehn, to besitten un to befladdern. Denn ook de allergeringsten un lüttesten Deerdeken weten een beten van Gott, un et weiht en ook een beten Wind to, wo wat Gewaltigs un Greulichs geschehn ist, un gruweln sick dav?r."

De K?ninge van den Deerden.
Jochen Eigen un Johann Geese satten eenes Dags mit annern Meihers achter eener Weitenhock un h?llen ehre Ihrmdagstid un firden un v?rtellden sich Geschichten. Un Johann Geese, de een fram Minsch un in der Heiligen Schrift un in dem Gesangbook so to Hus was, datt he flinker as de Scholmeister un K?ster upslan un finnen kunn, hedd de Geschicht v?rtelld, de man in dem negenden Kapittel des Books der Richter lest, wo Jotham den Lüden van Sichem eene Fabel v?rtellt van den B?men, de hengingen un sich eenen K?ning w?hlen wullen, un wo de ?lboom un Figenboom un Winstock nich K?ning warden wullen un wo to goder Letzt de Durnbusch K?ning wurd, een ruger un harder Gesell, de de annern B?me terruppen un terzusen schull. D? fung nu Jochen Eigen an un sprack: Broder Johann, hupen heel! datt is eene hübsche un nüdliche Geschicht van dem Abimelech un dem Durnbusch, un nu will ick ook eene Geschicht v?rtellen, un ji sch?llt sehn, datt et nich licht is, een K?ning to sin un et allen Minschen recht to dhon: denn to schellen un to brümmeln giwt et jümmer watt, solang de Welt steit. Un nu spitzt de Uhren un markt up, Jungs!
De Deerde weren eenes Dags uneenig unner sich, wen se tom K?ning kiesen schullen. De olde L?we was dood, un eenen L?wen wullen se nich wedder; denn se seden: De hett scharpe T?nen un eenen Buk as een Oss un frett in Eenem furt, un man schall et sich noch as eene Gnad reknen, wenn he Eenen tom Hawe r?ppt, datt man in sinen majest?tischen Buk herunnerspazieren mütt. Un wenn he eenen ook grad nich upfrett, so is sin Anschien un sin Gelat un Gebrüll schier eene Angst; un ook wenn he sacht un fründlich dhon will, strakt he so mit den Tatzen, datt dat Blood d?rna kümmt. Un sine Macht un Kraft, wat se sine Majest?t heten, wat helpt se, wenn he de meiste Tid v?rsl?pt? D? k?nen sine Landfleger un V?gde un Eddellüd un Jagdjunker doch dhon, wat se willen, un den armen Lüden dat Fell ?wer de Uhren theen. Denn hett he een paar Ossen edder een paar Dutzend Hamel un Reh verslungen, so snorkt de Fuljahn oft dre vier Dage un deed sine Ogen nich up, un Recht un Tucht mütt sine Ogen denn woll todhon. So spreken un meinden de meisten un wullen platterdings des L?wen S?hn nich w?hlen, un streeden un kifden lang mit eenanner, wer denn de düchtigste were K?ning to wesen un se mit Macht un Leewde to stüren. Un et ging bunt ?wer Eck in dem Rike un was slimmere un gr?tere Verwirrung un Elend, as tor Tid der L?wigen Gierigkeit un Fulheit west was. Toletzt, wiel se up keene Wise eenen scharpen un klauigen Herrn hebben wullen, nehmen se den Pudel, un seden to em: Du schast unse K?ning wesen. Denn se dheden mankanner spreken: De Pudel is sachtm?dig un fredselig un fründlich mit den Lüden un sin Mul so grothartig as sin Swanz, womit he an allen henfichelt un sich anfründlicht, un dheed keenem Kinde wat to Leeden, un is still un wis un nadenklich; un wenn he mal lustig sin will, watt f?r sch?ne Künst ward he sinen leewen Underdanen v?rmaken! Ook frett he nich