Lente | Page 8

koamer moeten teugen, e-woar, zuster!
Alhier zeker, e-woar?"
En hij stapte waarlijk vastberaden naar de "beste kamer" toe.
Cordúla scheen een oogenblik hevigen strijd te ondergaan. Haar groote
zwarte oogen zetten zich boos uit, haar breede mond ging al vast
weigerend open... maar 't leek als 't ware sterker dan haar wil: 't hoofd
knikte onwillekeurig "ja" en zelve wees zij den weg, haastig in haar
verbluftheid stotterend:
--Joa joa... 't es goed,... maar wacht ne kier... 'k zal e-kier moete zien of
er niets 'n mankeert."
Standje liet het zich geen tweede maal herhalen. H j liep met het
valiesje naar de mooie logeerkamer, zette het er op de ronde tafel neer,
kwam er weer uit terwijl Cordúla met 't nichtje binnentrad, en sprong
dansend van blijdschap voor Belzemien en Coben in de keuken op, stil
juichend:
--Alles zjuust! Zuster gebruikt heur verstand. Azeu es 't lijk of 't zijn
moet!"
Belzemien, de kleine oolijke oogjes bijna dichtgeknepen, wenkte
Coben en Standje in de keuken bij zich, fluisterde op zijn beurt,
zenuwachtig opgewonden:
--Joa moar, en mee 't eten, hoe zal da zijn! Ik 'n vinde da toch nie

meugelijk van heur aan ien toafel mee de knecht en 't meissen en de
koeier te doen eten."
--Natuurlijk niet, natuurlijk niet!" jubelde Standje. Moar Kerdúle
gebruikt heur verstand, zeg ik ulder. Ze zal zelve wel inzien dat da niet
meugelijk 'n es."
--Joa joa joa moar... wa... wa zillen Bruuntsjen en Leenie doarvan
zeggen?" stotterde Coben, die aan de oude gebruiken hechtte en bang
was den knecht en de meid te beleedigen.
--Wel, loat ze zeggen wat dat ze willen; we zijn toch zeker wel miester
op ons eigen hof!" riep Standje vrijpostig.
--Stt!... zachtjes, zachtjes," suste Belzemien. "We moen doar kalm mee
de zuster over klappen."
Cordúla en Leontientje kwamen terug in de keuken.
--Wa goa-je gij eten, Leontine? G-hêt zeker wel honger noar die lange
reize?" vroeg glimlachend Belzemien.
--Wel, nonkel, 'k zal ik eten wat dat-e gulder eet," zei Leontientje.
Bezorgd keken de broeders naar Cordúla op. Haast iederen avond aten
zij, samen met knecht en meid en koewachter, karnemelkpap met
roggen smouterhammen en daarna gestampte aardappels met
kaantjessaus. Zij vonden dat heel lekker. Maar of Leontientje het wel
lusten zou?
--Wa eet-e gij geweunlijk 's oavens?" vroeg Standje na een aarzeling,
angstig omdat Cordúla nog niet dadelijk op de kwestie inging.
--O, 't gien dat er es, nonkel, 'n ei, 'n beetse vleesch of koas mee nen
boterham en 'n glas wijn; moar 't es woar: hier in Vloanderen es 't bier
in ploatse van wijn, e-woar?" glimlachte Leontientje.
--Joa joa, zeker, zeker, zeker," zei Belzemien, ontsteld bij de gedachte
dat er nooit anders dan in buitengewone omstandigheden bier bij de

maaltijden genomen werd. En eensklaps moed-vattend, met een
schuw-schichtigen blik op Cordúla, die maar aldoor stom en stug en
roerloos stond te luisteren:
--Hawel, zuster, wilt-e gij 'n eitsje koken? 'K zal in de kelder om bier
goan?"
Plotseling slaakte Leontientje een kreet:
--O, mon oncle Constant, mijn blommen, mijn blommen, woar zijn
toch al mijn scheune blommen!"
--Ou blommen!" riep Standje, die eerst niet begreep. O joa, joa, 't es
woar! Ze zijn zeker in den tieprie gebleven. Wacht, 'k zal z' ou goan
hoalen!"
Maar Leontientje was reeds buiten, hollend als een wild jong veulen
naar de "loeze".
In allerijl namen de broeders de gelegenheid te baat.
--Heurt, zuster," zei Belzemien op een toon van ongewone beslistheid,
"we'n keunen da kind hier mee de knecht en 't meissen aan toafel nie
zetten om keiremelkpap en eirdappels t' eten. Ze'n es da thuis niet
geweune. Ze zoe da ginter in P'rijs aan heur famielde en kennessen
goan vertellen en 't zoe ons schande gesproken worden."
--Ha, nondedomme! Es ze zij meschien beter as wij!" riep Cordúla
verontwaardigd.
--'t Es gelijk," sprong nu ook Standje ter help. We moên iest en veural
onz' iere koavelen."
Coben stond zenuwachtig te sidderen zonder iets te zeggen.
--Onz' iere koavelen! Onz' iere koavelen! Drei kiers per dag vliesch en
eiers zeker! En wie zal da as 't ou blieft betoalen? Es 't nog nie genoeg
da z' al in de beste koamer mag sloapen, die prinsesse!" krijschte
Cordúla.

--Ik zal 't betoalen! Ge meug het iedere zondag van mijn zakgeld
afhouden!" riep Standje grootmoedig.
--Ha 'k zal 't er zeker afhouen!" dreigde Cordúla, meteen zich
overwonnen gevend. "Hè-je da nog oeit geweten? Zoe-je nie zeggen 'n
keunijnksdochter in huis!"
De broeders, voelend dat zij nogmaals 't pleit gewonnen hadden, lieten
haar nu maar kalm uitrazen. Cordúla voorspelde nijdig erge ruzie met
de dienstboden, onderlinge ontstemming, oneenigheid en geldelijken
ondergang; maar 't leek wel of het hun in 't geheel niet schelen kon; zij
zagen het volstrekt zoo zwaar niet in; en Standje, roekeloos wordend in
zijn opgewondenheid, durfde er zelfs